Πώς πάει η προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός νέου ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς;
Παρά τη φασαρία και τη φλυαρία για ιδρυτικό συνέδριο, ελληνικό Επινέ και εκλογή ηγεσίας από τη βάση, τίποτα σημαντικό δεν συμβαίνει αφού η συνεργασία ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού φαίνεται αυτή τη στιγμή αδύνατη.
Γιατί δεν τα βρίσκουν η Φώφη και ο Σταύρος;
Η Χαριλάου Τρικούπη οραματίζεται μια Δημοκρατική Συμπαράταξη plus, μια συνομοσπονδία δηλαδή που θα περιλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι, ενδεχομένως το ΚΙΔΗΣΟ και μικρότερες κινήσεις-ομάδες, κάτι που δίνει πλεονέκτημα στη Φώφη Γεννηματά ως αρχηγό του μεγαλύτερου κόμματος. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και το επιτελείο του μιλούν για ένα «κοινοβούλιο του κέντρου» στο οποίο, πρακτικά, θα είναι όλοι ισοι, κάτι που δίνει πλεονέκτημα στον ίδιο ως εκφραστή του «νέου» έναντι της Γεννηματά που φέρει το «παλιό».
Αυτό είναι όλο;
Υπάρχουν και βαθύτερες αιτίες που έχουν να κάνουν με τις δυνητικές κυβερνητικές συνεργασίες. Πολλοί στο ΠΑΣΟΚ θα ήθελαν συμμετοχή σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί στο Ποτάμι προτιμούν πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Υπάρχει άλλη πρόταση;
Εναλλακτικός δρόμος θα ήταν η αυτοδιάλυση των κομμάτων προκειμένου να δημιουργηθεί μια νέα πολιτική δύναμη από μηδενική βάση, κάτι που κατά καιρούς έχουν υποοστηρίξει πρόσωπα της κεντροαριστεράς αλλά όχι οι ηγεσίες των κομμάτων.
Μήπως το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει το πρόσωπο εκείνο που με τη λάμψη του θα ανάγκαζε όλους να ακολουθήσουν;
Προφανώς αν έβγαινε μπροστά μια χαρισματική προσωπικότητα, η εικόνα θα ήταν διαφορετική. Από την άλλη, πώς μπορεί να βρεθεί κάποιος/κάποια που να πάρει ένα τέτοιο ρίσκο σε ένα περιβάλλον τόσο απωθητικό όπου κυριαρχούν οι μηχανισμοί και οι προσωπικοί εγωισμοί;
Οι πρωταγωνιστές της προσπάθειας είναι μόνο αυτοί που φαίνονται;
Όχι βέβαια. Υπάρχουν και αθέατοι παίκτες, με πολιτικό και χωρίς πολιτικό παρελθόν, που ενδιαφέρονται για τον έλεγχο του τρίτου πόλου εφόσον αυτός δημιουργούταν. Η κεντροαριστερά έχει περισσότερους προστάτες, κηδεμόνες και καθοδηγητές από όσους αναλογούν στα εκλογικά ποσοστά της.
Οι ευρωσοσιαλιστές γιατί προσπαθούν να φέρουν κοντά τους τον Τσίπρα;
Ο γνωστός ευρωπαϊκός πολιτικός κυνισμός. Τους ενδιαφέρουν οι συσχετισμοί και οι αριθμοί. Θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως το κυρίαρχο κόμμα της ελληνικής κεντροριαστεράς και ας μην δηλώνει κάτι τέτοιο ο Αλ. Τσίπρας επειδή έχει πιάσει το χώρο που κάποτε καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ. Μετά την υπογραφή του μνημονίου πείστηκαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σοσιαλδημοκρατία ελληνικού τύπου, όπως άλλωστε και η ελληνική κεντροδεξιά σε πολλά διαφέρει από την ευρωπαϊκή.
Γιατί αποτυγχάνουν τόσες προσπάθειες για την ανασυγκρότηση της ελληνικής κεντροαριστεράς;
Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει το κυβερνητικό παρελθόν του στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, το πρώτο μνημόνιο και τις πολλές αμαρτίες που κουβαλά. Εχει μικρύνει αλλά δεν έχει αλλάξει, ενώ πολύς δικός του κόσμος πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ. Το Ποτάμι δεν κατάφερε να πείσει για τη χρησιμότητά του στο πολιτικό σκηνικό ενώ ακόμη ψάχνεται ως προς την ιδεολογική του ταυτότητα. Πέρα από αυτά, έχει σημασία η υπερσυγκέντρωση μικρών ναρκισσισμών. Η κεντροαριστερά παράγει περισσότερους επίδοξους αρχηγούς από όσους μπορεί να καταναλώσει η κοινωνική της βάση.
Μόνο για αυτό;
Ένας πολύ σοβαρός λόγος είναι ότι η διαδικασία προηγείται της πολιτικής. Προτείνονται διάφορες μέθοδοι και οργανωτικά σχήματα, ενώ η συζήτηση για θέσεις και προτάσεις είναι σε μεγάλο βαθμό προσχηματική. Το ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκεται κοντά στο Ποτάμι όταν προτείνει χωρισμό Εκκλησίας-κράτους και άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο.
Μήπως δεν πείθουν και τα πρόσωπα;
Η αλήθεια είναι ότι οι επαγγελματίες της κεντροαριστεράς έχουν καταγραφεί ως διεκδικητές ρόλων και αξιωμάτων, επιρρεπείς στο φύσημα του ανέμου της εξουσίας, που άγονται και φέρονται από τη φιλοδοξία τους. Ο ενθουσιασμός που εκφράστηκε από διάφορους για την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ επέτεινε αυτή την αίσθηση.
Υπάρχει ελπίδα;
Στο ορατό μέλλον δεν φαίνεται κάτι. Άλλωστε, έχει κακοποιηθεί τόσο πολύ η έννοια της «μεταρρύθμισης» που χρειάζονται καιρός και υπερβάσεις για να φτιαχτεί ένα πειστικό αφήγημα του δυνητικού τρίτου πόλου. Κάποιοι πιστεύουν ότι η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ θα ευνοήσει τις πολιτικές δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου. Μάλλον πιο πιθανό είναι η σκλήρυνση του διπολισμού να τις πιέσει.
Πειράζει να γίνονται προσπάθειες, ακόμη και αν αποτυγχάνουν;
Κι όμως, πειράζει. Γιατί καίγονται τα πρόσωπα που κάθε φορά αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και κυρίως απαξιώνεται η ιδέα της ανασύνθεσης του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Εμπεδώνεται η εντύπωση ότι πρόκειται για τελειωμένη υπόθεση, ενώ κάποιες φορές δημιουργείται και η αίσθηση του γελοίου. Επομένως, η επανάληψη της αποτυχίας υπονομεύει κάθε επόμενη προσπάθεια.
Όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί τι να κάνουν στις επόμενες εκλογές;
11°
