Στις 14 Δεκεμβρίου κλιμάκιο του ΚΚΕ επισκέφτηκε το 3ο Λύκειο Παλαιού Φαλήρου, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για την παρότρυνση στους μαθητές να παρακολουθήσουν την κινηματογραφική παραγωγή «Οι ζωές των άλλων». Στους σινεφίλ, και όχι μόνον, έχει καταγραφεί ως μία από τις σημαντικότερες στιγμές του σύγχρονου γερμανικού κινηματογράφου. Για το ΚΚΕ, η ταινία επιχειρεί να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα στην πάλαι ποτέ Ανατολική Γερμανία. Με πολιτικό θράσος που του επιτρέπει το καθεστώς απόλυτης ασυλίας που απολαμβάνει το κόμμα της Αλέκας Παπαρήγα, το ΚΚΕ παρεμβαίνει για να καταγγείλει αντικομμουνιστική υστερία στο 3ο Λύκειο Παλαιού Φαλήρου. Το ΚΚΕ έχει κάθε δικαίωμα να ασελγεί επί της Ιστορίας, αλλά και να προσθέτει την πρόθεση «αντί» όπου και όποτε νομίζει, ακόμη και ως προς το Σύνταγμα της χώρας. Κατακεραυνώνει ωστόσο όσους επιχειρούν να τη χρησιμοποιήσουν προκειμένου να καταγγείλουν πολιτικά τις επιλογές του Περισσού. Η ασυλία αυτή οδηγεί το ΚΚΕ και τις από αυτό εξαρτώμενες οργανώσεις σε ερμηνείες της πραγματικότητας. Είναι αξιοπερίεργο πως η συντριπτική πλειοψηφία των ερμηνειών αυτών ταυτίζονται με επιλογές των δεξιών και υπερδεξιών πολιτικών οργανισμών στη χώρα. Συμπέρασμα: Το ΚΚΕ είναι η πλέον δεξιά απόκλιση του εργατικού κινήματος. Ο Πουπάκης μπροστά του είναι αριστεριστής, ο δε Γιάννης Μανώλης κάτι σαν τον Λέων Τρότσκι.
Η σκυταλοδρομία του εκφασισμού
Το 1995 ρίξαμε την «μπάρα της ντροπής» στα μουσουλμανικά και σλαβόφωνα Πομακοχώρια. Αισθανθήκαμε εκσυγχρονισμένοι. Πριν από λίγες ημέρες ο Χρήστος Παπουτσής, αντεπιστέλλον μέλος του βαθέος ΠΑΣΟΚ και πρώην λάτρης των ανδρεϊκών επιλογών, παιδί της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και επί σειρά ετών υπό την προστασία του Κώστα Λαλιώτη ως «αρχι-νεολαίος», μιλάμε δηλαδή για πολύ καιρό πριν, αποφασίζει να προλάβει τις υπερδεξιές κορόνες της Πολιτικής Άνοιξης της Νέας Δημοκρατίας (το νέο ιδεολογικό δημιούργημα του Αντώνη Σαμαρά). Έτσι, σε μια έκρηξη εθνικού πόνου προτείνει την ανέγερση ενός Φράχτη επί των χερσαίων συνόρων στον Έβρο, ενώ τα οι μηχανισμοί του υπουργείου του πλειοδοτούν στη διαρροή πληροφοριών στον Τύπο περί προμήθειας πλωτών κέντρων υποδοχής (συγκέντρωσης) προσφύγων ολλανδικής τεχνολογίας.
Το εύρημα του κ. Παπουτσή αμφισβήτησαν ως προς την αποτελεσματικότητά του οι σοφοί των Βρυξελλών. Σημειωτέον πως ο κ. Παπουτσής δύναται να αναγείρει αυτό τον Φράχτη μόνο αν οι Βρυξέλλες ή η Τρόικα εγκρίνουν τη δαπάνη.
Τις επόμενες ημέρες, ο κ. Παπουτσής επισκέφθηκε τα τηλεπαράθυρα. Η επιχειρηματολογία του περιέργως συγκίνησε μόνο τον Γιώργο Καρατζαφέρη, τα δε επιχειρήματά του εξαντλήθηκαν στα περισσεύματα των αναζητήσεων της ελληνικής Άκρας Δεξιάς. Βεβαίως, ο κ. Παπουτσής κέρδισε χρόνο και αφαίρεσε από τον κ. Σαμαρά την τιμή να είναι ο πρώτος Έλλην πολιτικός που θα εγείρει φράχτες. Ο διευθυντής του διπλωματικού του γραφείου κ. Αμοιρίδης παρενέβη και αυτός, επί το διπλωματικότερον, προκειμένου να ενδύσει τη «Φραχτολογία» με επίχρυσα λεκτικά μπιμπελό σε στιλ πολιτικού ροκοκό. Κρίμα, κ. Αμοιρίδη. Η θητεία σας στην πρώην Γιουγκοσλαβία επί μακρόν δεν σας έμαθε πως κανένας φράχτης, δυστυχώς, δεν επιλύει προβλήματα όπως ο ρατσισμός, η ξενοβοβία, η παράνομη μετανάστευση, η βίαια μετατόπιση πληθυσμών. Μόνο τα ενισχύει.
Σε μία Ευρώπη η οποία οδεύει με γραμμική αξιοπιστία σε ακροδεξιά μοντέλα με νεοφιλελεύθερες συνταγές, ο τελευταίος Γερμανός κληρονόμος της Σχολής της Φρανκφούρτης, Γιούργκεν Χάμπερμας, παρεμβαίνει δημόσια για να καταγγείλει αυτά που συμβαίνουν στη χώρα του. Την εύκολη, δηλαδή, κατάδυση στον εθνολατρικό λαϊκισμό. Πιστός στο δόγμα του Συνταγματικού Πατριωτισμού και όχι του Εθνικού Πατριωτισμού, δηλαδή πιστός στην αρχή της κοινωνικής συμφωνίας επί συνόλου δημοκρατικών αρχών και όχι εθνικών ιδεολογημάτων, ο Χάμπερμας επικοινωνεί την ανησυχία του και προειδοποιεί. Εις μάτην, θα μου πείτε, όταν στέλεχος της Σοσιαλδημοκρατίας, ο Τίλο Ζαράτσιν, με το βιβλίο «Η Γερμανία τρέχει προς το χαμό της» επιχειρεί την αναβίωση θεωριών καταδικασμένων επιστημονικά, όπως ότι η ευφυΐα συναρτάται από την εθνικότητα ή ακόμη και το θρησκευτικό δόγμα. Όπως και ότι οι μουσουλμάνοι είναι λιγότερο ευφυείς, επί παραδείγματι. Οι Γερμανοί αγόρασαν μαζικά το πόνημα. Ορισμένοι το διάβασαν. Οι περισσότεροι συμφώνησαν. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που οι Γερμανοί μικροαστοί και ημιπρολετάριοι συμφωνούν με ανάλογες θεωρίες. Κάθε φορά, δε, απογοητεύονται. Πρόκειται για ένα πολιτισμικό χαρακτηριστικό που διέπει την ιστορία του γερμανόφωνου στοιχείου. Να θυμίσουμε πως ο Μαζόχ ήταν Αυστριακός. Ο όρος μαζοχισμός υιοθετήθηκε από τον επίσης Αυστριακό ψυχίατρο Krafft Ebing, ερήμην του Λεοπόλδου Μαζόχ. Οποία πολιτισμική σύμπτωσις.
Η ομοφοβία ως εθνικό ιδεολόγημα
Εσχάτως ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας εντρυφά στην ετυμολογική και πολιτική διάσταση της λέξης «Ντιντής». Πρόκειται για μία μαζική δραστηριότητα σημειολογικής σημασίας, όπου η ανδροπρέπεια ανάγεται σε σημαντικής σημασίας πολιτική αρετή. Οι μη ανδροπρεπείς πολιτικοί είναι συλλήβδην απαράδεκτοι, ανήκοντες στην κατηγορία των γυναικωτών.
Πολλοί σοβαροί άνθρωποι της Δεξιάς αγαλλίασαν με τη φιλολογία περί Ντιντήδων και άλλων τινών, με επίκεντρο διασποράς της την ανδροπρεπέστατη επιτελική αρχή της Ρηγίλλης. Μυστακοφόροι και γενειοφόροι, πρώην της Πολιτικής Ανοίξεως και νυν της Σαμαρικής Αυλής, εντρυφήσαντες απαξάπαντες στο βούρκο των «Μυστικών του βάλτου» και των ιδεών της καθοδηγήτριας του νεολληνικού έπους (αν και βενιζελική, προς ενημέρωση), όλοι αυτοί αναβάπτισαν την πολιτική ηθική στους χυμούς της ελληνικής πολιτικής βαρβατίλας. Εχθροί τους οι δημοκράτες κεντρώοι, οι θεωρητικοί του μεσαίου χώρου και βεβαίως οι μνημονιακοί. Τους αντιλαμβάνονται ως εχθρούς του έθνους και του λαού, επιχειρώντας να διεμβολίσουν ακόμη και το ΚΚΕ.
Τα τρία πολιτικά σκετς που προαναφέρθηκαν σηματοδοτούν την απόγνωση όλων εκείνων που στην ενήλικη ζωή τους επέλεξαν την πρόκληση της γνώσης από την ευκολία της άγνοιας και την επιθετικότητα της αλήθειας από εκείνη του λαϊκισμού. Στο παρελθόν τούς κατηγοριοποιούσαν ως «Αριστερούς», αλλά στους χαλεπούς σημερινούς καιρούς οι λέξεις έχασαν το νόημά τους. Τώρα και Αριστεροί σπεύδουν να ξεδιψάσουν στα καφετιά λιμνάζοντα νερά του ακροδεξιού λαϊκισμού. Συνέβη κατά τον ενταφιασμό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και κατά την ανέλιξη του ιταλικού φασισμού. Συνέβη και κατά την περίοδο ανοχής του σταλινισμού. Σε περιόδους όπου η Ιστορία περιορίζεται στο χαμηλότερο σημείο του «κοίλου του κύματος», όπως περιέγραφε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, εναπομένει μόνο η προσωπική σφραγίδα και το δικαίωμα να διεκδικείς να είσαι μετανάστης, αλλόθρησκος, λούγκρα, τούρκος, αλβανός, έλληνας, εβραίος, κοινωνιστής, αναρχοσυνδικαλιστής ή απλά ομοτράπεζος ανθρώπων. Μόνο που η τελευταία και σημαντικότερη κατηγορία εκλείπει, διότι οι ομοτράπεζοι, και άρα σύν-τροφοι, σπανίζουν. Ας όψεται ο φιλοτομαρισμός της κρίσης και η εξαχρείωση των αξιών.
*“Les loups sont entrés dans Paris”, τραγούδι του Σερζ Ρεζιανί
10°
