-Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Νιώθω σα να πετάω στα σύννεφα. Και στα αλήθεια πετάω (χα χα, στην έφερα) αφού βρίσκομαι στο αεροπλάνο. Ναι, δεν στο είχα πει, πάω στην Αθήνα να επισκεφτώ τον Αλέξη! Ξέρεις, εκείνον που με έλεγε Ολαντρέου. Εντάξει, δεν του κρατώ κακία, έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Άλλωστε τόσα καλούδια θα πάρουμε. Και θα γνωρίσω και τους φίλους του. Πρέπει να είναι ωραία τυπάκια.
-Έφτασα! Ο Αλέξης ήταν πολύ θερμός μαζί μου στο αεροδρόμιο. Να φανταστείς, δεν χρειάστηκε καν να ανοίξω τη βαλίτσα με τα καθρεφτάκια. Τώρα είμαστε στο αυτοκίνητο. Πάμε για να καταθέσουμε στεφάνια σ’ ένα μνημείο. Ευτυχώς δεν έχει καθόλου κίνηση. Φαίνεται οι Έλληνες δεν αγαπούν τις μετακινήσεις.
-Σουρπρίζ! Μάντεψε ποιος με περίμενε στο μνημείο. Ο Καμμένος! Ευχαριστώ Αλέξη! Αυτό θα σου στοιχήσει μερικούς δρόμους συν την ύδρευση Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Έπρεπε πάντως να δεις τον Καμμένο, πώς στεκόταν στους εθνικούς ύμνους. Κλαρίνο, λέμε! Όχι σαν τον Αλέξη. (Καλά, δεν παίζεται το άτομο. Πολύ τον γουστάρω. Να δεις που όλοι θα εστιάσουν στο ότι δεν καθόταν προσοχή και τα υπόλοιπα θα περάσουν στο ντούκου). Τώρα πάμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
-Ουφ πάει κι αυτό. Μίρι μίρι, το χρέος. Μίρι μίρι, οι πρόσφυγες. Άσε μας κουκλίτσα μου! Για αυτό κουβαληθήκαμε ως εδώ; Τέλος πάντων, είπα και εγώ τις παπάτζες μου («Οφείλουμε όλοι να βοηθήσουμε την Ελλάδα» -μπουάχαχα). Του έκανα και φιλοφρόνηση επειδή έχει πάρει το Σορμπόν. Σε λίγο θα φάμε. Λογικά θα έχουν παραγγείλει σουβλάκια.
-Άκυρο. Δεν είχαν σουβλάκια. Επίσημο δείπνο με τα όλα του. Έγιναν βέβαια διάφορα ευτράπελα. Για παράδειγμα, σε κάποια φάση γυρνάω στον μάγειρα να τον συγχαρώ. «Δεν είμαι ο μάγειρας», μου λέει. «Ο πρόεδρος της βουλής είμαι». Έπειτα ήταν ένας άλλος περίεργος (ο υπουργός παιδείας αν δεν κάνω λάθος) που έψαχνε στο μενού αν έχει μακαρόνια. Πάντως όλοι έτρωγαν με πιρούνι, με εντυπωσίασε αυτό. Και βέβαια υπήρχαν και οι κλασικοί εκπολιτισμένοι ιθαγενείς: κάτι γαλλομαθείς, κάτι «διανοούμενοι», μια Ντόρα… Αυτοί έχουν την μεγαλύτερη πλάκα.
-Το ξενοδοχείο σούπερ. Όμως βρίσκεται στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Κοινώς, είναι αδύνατον να δεχτώ «επισκέψεις» (καταλαβαίνεις τι εννοώ πονηρούλικο). Άσε που δεν θα το χαρώ. Βλέπεις, έχουν κανονίσει να πάμε σε ένα μπαρ και να συναντήσουμε ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού. Ξέρεις, η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας (lol). Θα περάσει ο Αλέξης να με πάρει με τη μερσεντές. Να κάνω μπάνιο ή όχι; Άσε, θα κάνω μια και καλή το βράδυ.
-Το μπαρ όπως το περίμενα: ψευτοκυριλέ και ψόφιο. Χάθηκε να με πάνε σε τίποτα χορούς της κοιλιάς; (Άκυρο, μπέρδεψα τις αποικίες. Αυτά τα έχουν παρακάτω, στην Αραπιά). Πάντως οι φίλοι του Αλέξη πολύ συμπαθητικά παιδιά. Ήταν και ένας που έλεγε όλη την ώρα «κυρία μου, κυρία μου». Και πέταγε και κάτι ωραία αστεία με κλανιές. Λοιπόν, την πέφτω αμέσως για ύπνο. Σιγά μην κάνω μπάνιο.
-Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα είμαι διαρκώς στο τρέξιμο. Να η επίσκεψη στην γαλλική πρεσβεία, να οι επιχειρηματίες, να η επίσημη (και καλά) συνάντηση με τον Αλέξη, να η συνέντευξη τύπου. Μετά πήγα και μίλησα στην τοπική βουλή. Ωραία ήταν. Οι μισοί βουλευτές είναι για το τρελάδικο και οι άλλοι μισοί για τη φυλακή. Έγινε και μια στραβή, πάλι με τον πρόεδρο της βουλής. Αυτή την φορά του παράγγειλα καφέ.
-Με πήγαν στο μουσείο της Ακρόπολης, για να διαλέξω κομμάτια για το Λούβρο. Τρίχες, όλα σπασμένα είναι. Τώρα πάω στο Πανεπιστήμιο. (Κι όμως, έχουν! Κουφό, ε;).
-Πολύ γέλιο. Με ανακήρυξαν διδάκτορα! Ποιον, εμένα! Θα ήταν πολύ περήφανη η μαμά. Μετά με πήγαν κάπου αλλού, είδα κάτι άλλους, μπλα μπλα. Τώρα είμαι στο ξενοδοχείο και ετοιμάζομαι για αναχώρηση. Μπάνιο δεν κάνω. Δεν χάθηκε δα και ο κόσμος.
-Αυτό ήταν! Πετάμε για Παρίσι. Καλά περάσαμε... Όμορφη χώρα. Θα την πάρω (χα χα).
10°
