Λίγους μόλις μήνες μετά τις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015, η χώρα οδηγείται και πάλι σε εκλογές με πρωτοβουλία της παραιτηθείσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μεσολάβησε η μακρά και απολύτως ατελέσφορη, όπως αποδείχτηκε, διαπραγμάτευση της αντιμνημονιακής κυβέρνησης, αλλά και το δημοψήφισμα, το κλείσιμο των τραπεζών και οι έλεγχοι κεφαλαίων, που είναι βέβαιο ότι θα ισχύσουν τουλάχιστον μέχρι το τέλος του έτους.
Αν σε όλο αυτό το ζοφερό σκηνικό επιμένει κανείς να αναζητά θετικά στοιχεία θα πρέπει αναντίρρητα να σταθεί στην κατάρρευση μύθων, ελπίδων και προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν δημαγωγικά και υιοθετήθηκαν με ανακούφιση από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δοκιμάζεται και υποφέρει. Η μετάβαση της κοινωνίας από τη χίμαιρα των ψευδαισθήσεων στην αλήθεια της πραγματικότητας είναι λυτρωτική και μπορεί να αποτελέσει καταλύτη συλλογικής ωρίμανσης και επαναπροσδιορισμού. Τώρα πια η διάκριση μνημονιακοί/αντιμνημονιακοί αφορά πολύ λίγους και στους υπόλοιπους προκαλεί θυμηδία ή αδιαφορία. Η εμμονή σε αυτή όσων ψήφισαν το τρίτο και επαχθέστερο μέχρι σήμερα μνημόνιο, υποτιμά προσβλητικά τον κοινό νου και πάντως είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, το 73%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αδιαφορεί για αυτή.
Ποιο είναι λοιπόν μετά από όλα όσα συνέβησαν το διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές; Η καλύτερη διαπραγμάτευση των ασαφειών του ψηφισμένου προγράμματος; Η αποτελεσματικότερη εφαρμογή του, ώστε να καταστεί εφικτή η έξοδος από αυτό; Η αντικατάσταση επαχθών προβλέψεών του με ισοδύναμα ή αντίρροπα μέτρα; Η εφαρμογή παράλληλου φιλολαϊκού προγράμματος; Η πάταξη της διαπλοκής; Η αντικατάσταση του παλιού με το νέο ή με το υποτιθέμενο νέο;
Τα περισσότερα από τα διλήμματα αυτά αναπαράγουν το μοντέλο πολιτικής διαχείρησης της κρίσης των τελευταίων έξι χρόνων. Ένα μοντέλο με διπλά μηνύματα, διπλή γλώσσα, κούφιο περιεχόμενο και βέβαιο αδιέξοδο.
Ανεξάρτητα από την αποδοχή μερικών έστω από τα παραπάνω στερεοτυπικού προεκλογικού χαρακτήρα διακυβεύματα, σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές υπάρχουν μείζονα διλήμματα που σηματοδοτούν τη μετάβαση της χώρας από τη μεταπολίτευση σε μια αναγκαία νέα ιστορική περίοδο.
Η Ελλάδα θέλει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρωπαϊκού πυρήνα, γνωρίζοντας όμως ότι αυτό προϋποθέτει επώδυνους συμβιβασμούς; Η παρακολούθηση του αφηγήματος της αντίστασής μας στην ευρωπαϊκή και διεθνή συνωμοσία είναι συμβατή με την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα και το στόχο μας να βγούμε από την κρίση; Οι Έλληνες επιθυμούμε ή αντέχουμε τη διαιώνιση του εθνικού διχασμού έστω με «σύγχρονες» ταμπέλες; Η κουλτούρα της βίας, όπως εκφράζεται με τη μορφή της κατάληψης δημόσιων χώρων, ως απάντηση των αδικημένων, των εξεγερμένων ή απλώς των μειοψηφιών, θα εξακολουθήσει να είναι κυρίαρχη ή ανεκτή; Η ηθικοπλαστική, πύρινη, αλλά απολύτως κούφια επίθεση κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής θα εξακολουθήσει να επιβραβεύεται εκλογικά ρίχνοντας άφθονο νερό στο μύλο της Χρυσής Αυγής; Το ίδιο το φασιστικό μόρφωμα θα εξακολουθήσει να εδραιώνεται ως τρίτη δύναμη εκμεταλλευόμενο την τραγωδία της αποτυχημένης μεταναστευτικής πολιτικής;
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι εκλογές αυτές θα σημάνουν και την αρχή της αναγκαίας για τη χώρα νέας ιστορικής περιόδου μετά τη μεταπολίτευση. Είναι όμως βέβαιο ότι αποτελούν έναν από τους τελευταίους, αν όχι τον τελευταίο σταθμό. Είναι, νομίζω, χρήσιμο στις λίγες μέρες που απομένουν να τα σκεφτούμε νηφάλια όλα αυτά και να αποφασίσουμε με λογισμό, κρατώντας το όνειρο για το μέλλον, όταν η Ελλάδα θα έχει ξανασταθεί στα δικά της πόδια.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
