Πόσα λάθη ακόμη έχει περιθώριο να διαπράξει ο Τσίπρας; Η απάντηση λαμβάνοντας υπόψιν την υψηλή δημοτικότητα που απολαμβάνει είναι: πολλά !
Τόσα πολλά, που θα είμαστε όλοι μας θεατές της πορείας προς την πολιτική του ενηλικίωση, ενώ θα ωριμάζει πειραματιζόμενος με την οικονομία, τους θεσμούς, την πολιτική.
Οι αποδέκτες των αποτελεσμάτων των πράξεών του, δηλαδή ο λαός, είναι έτοιμοι να του συγχωρήσουν κάθε ατόπημα και αστοχία. Και έχει κάνει αρκετές στό πεντάμηνο που κυβερνάει.
Από την καθυστέρηση στη συμφωνία, λάθη σε σχεδιασμούς, δημοψήφισμα χωρίς λόγο που μας οδήγησε σε περιπέτεια, άστοχες επιλογές προσώπων, πλήρης άγνοια των ευρωπαϊκών συσχετισμών, κλείσιμο των τραπεζών με επιβολή capital controls και, τέλος, επιβολή σκληρών φορολογικών μέτρων σε μια ήδη κουρελιασμένη οικονομία.
Είναι άραγε όλα τα παραπάνω έξοδα που πρέπει να πληρώσουμε ως δίδακτρα για να μάθει να κυβερνάει ο νεαρός πρωθυπουργός μας;
Μέχρι τώρα έχει αποδείξει τη διάθεση περιφρόνησης προς τη λαϊκή ετυμηγορία, δεν είναι λίγο, ούτε έχει υπάρξει προηγούμενο στα χρονικά να μετατρέπει σε ελάχιστες ώρες ένα συντριπτικό 62% ΟΧΙ σε ΝΑΙ, χωρίς να υπάρξει λαϊκή αγανάκτηση και εξέγερση.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα έθνη έχουν ανάγκη να ακολουθούν τυφλά με εμπιστοσύνη ηγέτες (για όσους γνωρίζουν ιστορία αυτό γίνεται νομοτελειακά σε βάθος αιώνων), είτε στην ευμάρεια, είτε στην καταστροφή τους.
Αλλά ενώ ο Τσίπρας έχει δείξει έμπρακτα τη βαθιά του περιφρόνηση στις εντολές των ψηφοφόρων, τι ακριβώς συμβαίνει με τους υπουργούς, τα μέλη της κυβέρνησης και τα στελέχη του κόμματός του; Σε αυτούς προσφέρει ανοχή και είναι ευάλωτος απέναντί τους. Επιτρέπει πολυγλωσσία, διαφορετικότητα, αυτονομία απόψεων.
Αυτό είναι σίγουρα κακό. Θέλω να πω ότι δεν είναι δυνατόν να ανατρέπεις με τόση ευκολία τη συντριπτική πλειοψηφία ενός ολόκληρου λαού, αλλά να ανέχεσαι να σου πουλάει θεωρίες ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης.
Εάν ο Τσίπρας δεν είναι ένα απλό εκλογικό ατύχημα (όπως του είπε ο φιλελεύθερος ευρωβουλευτής Φέρχοφσταντ), εάν θέλει να παραμείνει στην εξουσία και αν διαθέτει έστω λίγη στόφα ηγέτη, πρέπει να αποκεφαλίσει άμεσα τους διαφωνούντες και να επιβάλει, όπου δεν περνά η πειθώ και το γόητρο, σκληρή πειθαρχία στο κόμμα και ειδικά στην κυβέρνησή του.
Ίσως να μην είμαι ο κατάλληλος κριτής, αφού -δεν το κρύβω- με ευχαρίστηση θα έβλεπα την αριστερή πλατφόρμα και συν αυτώ, Μενσεβίκους, αναρχοκομμουνιστές και Τροτσκιστές, να αποχωρούν από την κυβερνητική πολιτική ζωή και να αυτονομηθούν αποσχισμένοι, σε άλλο σχήμα που δικαιούται το επουσιώδες ποσοστό του 2-3%, ώστε να επιτρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ένα κανονικό αστικό κόμμα.
Διαφορετικά πάλι εμείς πρέπει να πληρώσουμε το λογαριασμό (εφόσον τελικά θελήσει να τους ξεφορτωθεί), και για να το πετύχει θα διεξάγει εκλογές ώστε να επαληθεύσει τη δημοτικότητα και αποδοχή του και για να αποδείξει στους διαφωνούντες ότι δεν τους έχει ανάγκη. (Αυτό μου θυμίζει τη γνωστή ρήση του γέρου Καραμανλή: «Ακόμη κι αν προτείνω ως υποψήφιο βουλευτή ένα τηλεγραφόξυλο, αυτό θα εκλεγεί»).
Και επειδή τα έξοδα είναι πολλά, και τα δίδακτρα δυσβάσταχτα, ας επιχειρήσουμε να του προτείνουμε ένα μάθημα από τον Ηγεμόνα του Νικολό Μακιαβέλι.
Λέει λοιπόν ο μεγάλος Φλωρεντιανός πως οι άρχοντες που βρίσκονται υπό την ηγεμονία σου, φέρονται κατά τέτοιο τρόπο που συνδέουν την τύχη τους με τη δική σου ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει να τους τιμάς και να τους αγαπάς. «Αλλά όταν δε συνδέουν την τύχη τους μαζί σου από κάποιο σκοπό και για λόγους φιλοδοξίας, είναι σημάδι πως σκέφτονται περισσότερο το συμφέρον τους παρά το δικό σου, κι από αυτούς πρέπει να φυλάγεται ο ηγεμόνας και να τους φοβάται σαν να είναι φανεροί εχθροί, γιατί πάντοτε, στους δύσκολους καιρούς, θα βοηθήσουν στην καταστροφή του».
Και αυτό το μάθημα δεν κοστίζει σχεδόν τίποτα περισσότερο από την αγορά ενός βιβλίου.
11°
