Διαβάζω στο λεξικό το λήμμα «ισοδύναμα». Η ετυμολογία: ίσος + δύναμη. Και η σημασία: η σύγκριση πραγμάτων (στα Μαθηματικά, ποσών) με την ίδια αξία.
Όμως, στα χρόνια της κρίσης πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια αυτής της λέξης, ακόμη και να της προσδώσουμε και ένα ενδιαφέρον οικονομικής ορολογίας. Δείτε έναν ορισμό που θα έβαζε σε σκέψεις τους λεξικογράφους, αλλά ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό που μας συμβαίνει τα τελευταία έξι χρόνια: «Ισοδύναμα είναι μέτρα λιτότητας και υπερφορολόγησης του ιδιωτικού τομέα, προκειμένου οι κυβερνήσεις να αποφύγουν να λάβουν αντίστοιχα εναντίον του Δημοσίου».
Και αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη που πρέπει να καταλογιστεί στους πιστωτές μας και την τρόικα. Κάθε φορά που έπρεπε να λάβουν ένα μέτρο μείωσης των εξόδων του κράτους, οι ελληνικές κυβερνήσεις προτιμούσαν να προτείνουν «ισοδύναμα» εναντίον του ιδιωτικού τομέα και αυτό γίνονταν αποδεκτό. Ας πούμε οι τεχνοκράτες της τρόικας πρότειναν να μειωθεί η ηλικία των συνταξιοδοτούμενων και να σταματήσει το αίσχος των πενηντάρηδων συνταξιούχων. «Καλά», είπαν οι δικοί μας – και αντί γι’ αυτό αύξησαν την εισφορά του ΟΑΑΕ.
Ζητούσε το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεις και αυτοί αύξησαν τη φορολογία των επιχειρήσεων και την προκαταβολή φόρου. Ήταν υποχρέωση της χώρα μας, σύμφωνα με όσα είχε υπογράψει στο μνημόνιο, να απελευθερώσει τα επαγγέλματα, να καταργήσει άχρηστους οργανισμούς, να απολύσει υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους και να ιδιωτικοποιήσει τις ΔΕΚΟ. Αντ’ αυτών οι κυβερνήσεις ανακάλυψαν τα «ισοδύναμα»: αύξηση των φόρων στα καύσιμα, οριζόντιες περικοπές στις συντάξεις, μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, φορολογία από το πρώτο ευρώ, ΕΝΦΙΑ, έκτακτη εισφορά (που έγινε μόνιμη), φόρος αλληλεγγύης κ.ά.
Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε όλοι μας και τα βιώνουμε καθημερινά, καθώς το Δημόσιο επηρεάστηκε ελάχιστα (αν και είναι η αιτία της κακοδαιμονίας μας) ενώ ο ιδιωτικός τομέας καταβαθρώθηκε από την καταιγίδα των φόρων. Οι ευθύνες της τρόικας και των εταίρων μας συνίσταται στην αποδοχή από μέρους τους της παρελκυστικής πολιτικής των κυβερνήσεων από το 2009 και στη συμφωνία τους για «ισοδύναμα» μέτρα. Όταν υπάρχουν άχρηστοι οργανισμοί με υψηλόβαθμους και υπεράριθμους υπαλλήλους, ζημιογόνες ΔΕΚΟ και προστατευόμενα επαγγέλματα, δεν δέχεσαι ισοδύναμα που πλήττουν αυτούς που δεν φταίνε για το πρόβλημα, αλλά είναι και αυτοί που χρόνια υπομένουν και χρηματοδοτούν το άρρωστο Δημόσιο.
Στην αρχή της κρίσης, η τρόικα έπρεπε να χειριστεί την ελληνική περίπτωση ως εξής: «Το πρόβλημα της οικονομίας σας είναι το υπέρογκο Δημόσιο, οι μεγάλες δαπάνες για μισθούς, οι ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις, οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, η έλλειψη ιδιωτικοποιήσεων και η μη απελευθέρωση επαγγελμάτων. Δεν είναι δυνατόν να έχετε κηπουρούς σε κτίρια χωρίς κήπους, συνοδούς ασανσέρ, γεροντοκόρες κόρες δημοσίων υπαλλήλων που παίρνουν σύνταξη από τα 18 τους, φόρους υπέρ τρίτων. Όχι, δεν δεχόμαστε κανένα ισοδύναμο, για να έχετε προστατευόμενο είδος τους ταξιτζήδες, τους συμβολαιογράφους και τους φαρμακοποιούς. Δεν δεχόμαστε να αυξήσετε τους φόρους στις επιχειρήσεις για να μπορεί ο ΟΣΕ να αναλώνει από το ταμείο σας δύο δισ. ετησίως και η ΛΑΡΚΟ να βγαίνει ζημιογόνα. Εάν δεν προχωρήσετε σε μεταρρυθμίσεις δεν θα λάβετε φράγκο – και να πτωχεύσετε. Ο ιδιωτικός τομέας δεν φταίει για να μας παρουσιάζετε ισοδύναμα εναντίον του, ώστε να μην πειραχτεί το αληθινό πρόβλημά σας, που είναι το κράτος και οι στρεβλώσεις που επιφέρει στην αγορά».
Εάν υπήρχε από την αρχή σταθερή άρνηση των εταίρων για χρηματοδότηση και κούρεμα του χρέους μας, βάζοντας ως όρο απαράβατο τις μεταρρυθμίσεις και μη δεχόμενοι τα ισοδύναμα μέτρα, δεν θα είχαμε εισέλθει ποτέ στο συγκεριμένο σπιράλ της κρίσης και της λιτότητας.
Είναι αλήθεια πως οι ελληνικές κυβερνήσεις σε πολλά σημεία ξεγέλασαν και κορόιδεψαν τους εταίρους, υπογράφοντας για ενέργειες που ποτέ δεν πραγματοποίησαν. Να θυμηθούμε τη μνημονιακή υποχρέωση απόλυσης 15.000 υπαλλήλων (ενώ έτρεμε το φυλλοκάρδι τους μην τυχόν πειραχτούν έστω οι επίορκοι) ή τη σχεδόν μηδενική ιδιωτικοποίηση ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων.
Αυτό όμως δεν μειώνει τις ευθύνες της τρόικας που όφειλε (και έτσι δήλωνε) να είναι υποψιασμένη για τις ελληνικές πρακτικές προστασίας του κρατισμού και του πελατειακού κράτους. Μέχρι που τώρα, να, ήρθε η ώρα, «ισοδύναμα» στα «ισοδύναμα», να μην έχει μείνει πλέον κανένα απόθεμα αίματος στον ξενιστή ιδιωτικό τομέα για να τραφεί το παράσιτο του Δημοσίου.
13°
