Η νέα σχολική χρονιά, η διαχρονική αγάπη για το σχολείο και τα σχολικά είδη, οι παιδικές φωνές και τα νέα ξεκινήματα
Κάθε χρόνο, περιμένω τα πρώτα σχολικά κουδούνια, αν όχι με αναστάτωση, τότε σίγουρα με μικρή αδημονία: εντελώς κατά τύχη, μια ζωή μένω σε σπίτια κοντά σε σχολεία, κάποιες φορές μεσοτοιχία. Μια ζωή είχα δουλειές οι οποίες δεν απαιτούσαν πολύ πρωινό ξύπνημα και μουρμούριζα με τα ενοχλητικά πρωινά κουδούνια – ειδικά όταν στα σχολεία άρχισαν να χρησιμοποιούν μεγάφωνα για τις πρωινές προσευχές... δηλαδή αυτό κι αν είναι ταραχή για τους γείτονες! Μετά πήγα κι έκανα ωραιότατα παιδάκια, οπότε το πρωινό ξύπνημα έγινε κομμάτι της ζωής μου για πολλά χρόνια. Κι ενώ, όταν πια ο μεγάλος μου γιος ενηλικιώθηκε, έλεγα «πωωω, γλίτωσα από το ρημάδικο το σχολικό ξύπνημα!», ανέλαβα συστηματικά το σχολικό ξύπνημα με τα μικρότερα αδέρφια του, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Οι σταδιακές αποκαλύψεις του Σεπτέμβρη ήταν καταπληκτικές, με έκαναν να περιμένω την αρχή της κάθε νέας σχολικής χρονιάς με ανυπομονησία
Το σχολείο όμως, σαν κόνσεπτ, μου αρέσει πολύ, μαζί και η Επιστροφή Στο Σχολείο, τόσο για τα δικά μου, μεγάλα πλέον, παιδιά όσο και για τα ξένα. Πέρασα ωραία σχολικά χρόνια, ήμουν από αυτά τα μαζοχιστικά παιδιά που γουστάρουν το σχολείο, αν όχι ωςσύνολο μαθημάτων (για τα οποία δεν είχα μεγάλη σκορδοκαΐλα), σίγουρα για την παρέα, τις συμμαθήτριες, την ομάδα, την κοινωνικοποίηση, τη βαβούρα, την επικοινωνία. Όταν πήγαινα σχολείο (στα παλιά-παλιά χρόνια), από το Δημοτικό και μετά τα Γυμνάσια/Λύκεια χωρίζονταν σε Θηλέων και Αρρένων, επομένως τα αγόρια που γνώριζες από το Δημοτικό ή από τη γειτονιά, τα έβλεπες σε φροντιστήρια, στα αγγλικά, στα σπορ ή στις καφετέριες. Παρ’ όλα αυτά, ήξερες τους συμμαθητές σου και χαιρόσουν που τους ξανασυναντούσες μετά το καλοκαίρι, λίγο λιγότερο από όσο χαιρόσουν με τις συμμαθήτριες (τα αγόρια ήτανε αγγούρια). Οι σταδιακές αποκαλύψεις του Σεπτέμβρη –ποια ψήλωσε, ποια αδυνάτισε/πάχυνε, ποιος έβγαλε μουστάκι, ποιανού άλλαξε η φωνή, ποια και ποιος μεταλλάχθηκαν σε κάτι που δεν υπήρχε πέρυσι–, ήταν καταπληκτικές, με έκαναν να περιμένω την αρχή της κάθε νέας σχολικής χρονιάς με ανυπομονησία. Μαζί με τη βαθιά στεναχώρια του καλοκαιριού που τελείωνε, ή μάλλον στο καπάκι της στεναχώριας, ερχόταν η νέα σχολική χρονιά, με επανασυνδέσεις με φίλες και φίλους, νέους καθηγητές, εκπλήξεις, με μια φριζέ αναστάτωση, που τις πιο πολλές φορές ήτανε καλού τύπου.
Κατά καιρούς χάνω κι από κανένα μολύβι και χαίρομαι στο βάθος, έχω μια δικαιολογία να μπω σε ένα μαγαζί με μολύβια για να πάρω καινούργιο
Γενικά βρίσκω δικαιολογίες για να μπαίνω σε μαγαζιά με σχολικά είδη ακόμα και τον καλό καιρό, στο άσχετο, τάχαμου ότι μου τέλειωσαν τα μολύβια, που τα έχω μανία (Φάμπερ 3 και 4 Β, τα πιο μαλακά). Κατά καιρούς χάνω κι από κανένα μολύβι, κι ενώ ψάχνω παντού, γιατί είναι κρίμα ολόκληρο μολύβι, τόσο πολύτιμο, να εξαφανίζεται ξαφνικά… χαίρομαι στο βάθος, που έχω μια δικαιολογία να μπω σε ένα μαγαζί με μολύβια για να πάρω καινούργιο, ίσως και τρία, ώστε να έχω καβάντζα έτσι και ξαναχαθεί κανένα. Κάποτε είχα γράψει ότι αν δεν είχα αποκτήσει παιδιά, θα περνούσα ώρες μέσα σε μαγαζιά με σχολικά είδη σαν ανωμαλίδου, χωρίς λόγο. Αλλά ορίστε που το κάνω και τώρα, που τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει και καμία σκασίλα δεν έχουν να πάρουν καινούργια κασετίνα με τον/την τελευταίο/α ήρωα/ηρωίδα φρέσκιας παιδικής ταινίας. Για την ακρίβεια, ξέρω ποιες είναι οι παιδικές ταινίες και τα ηρωικά τους άτομα κι έχω δει στα ράφια των μαγαζιών τις αντίστοιχες κασετίνες, έστω κι αν δεν πρόκειται να τις αγοράσω. Επειδή, κάπου ώπα, όπως λένε και τα παιδιά μου.
15°
