Η καλύτερη εποχή να παραβιάσεις τον ΚΟΚ

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κακή εποχή για όποιον θέλει να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. 365 μέρες τον χρόνο μπορούμε να υπερβούμε το όριο ταχύτητας, να περάσουμε με κόκκινο, να παρκάρουμε παράνομα, να οδηγήσουμε επικίνδυνα, γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες να τιμωρηθούμε είναι ελάχιστες. Αν μάλιστα παραβιάζουμε τον ΚΟΚ καλύπτοντας τις πινακίδες μας επειδή είμαστε εγκληματίες που θέλουμε να κρύψουμε τα ίχνη μας ή ηχορυπαίνοντας (με την εξάτμισή μας ή με το φρικτό μουσικό μας γούστο) επειδή είμαστε κομπλεξικοί που γυρεύουμε να αποκτήσουμε υπόσταση, οι πιθανότητες να τιμωρηθούμε μηδενίζονται. Επειδή όμως πάντα μπορεί να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, η καλύτερη εποχή για να παρανομείς στους τέσσερις ή στους δύο τροχούς είναι η περίοδος πριν από τις γιορτές. Τότε είναι που η φιλεύσπλαχνη πολιτεία σου επιστρέφει τις πινακίδες και το δίπλωμα προκειμένου να ξαναβγείς άφοβα στον δρόμο και να ξανακάνεις τα ίδια.

Δε πρόκειται για κάτι περίεργο. Κάθε πολιτεία είναι φτιαγμένη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της κουλτούρας των πολιτών της και μια κουλτούρα παραβατικότητας και ρουσφετιού όπως η ελληνική δεν μπορεί παρά να δημιουργεί μια πολιτεία ανεκτική στην παραβατικότητα και πρόθυμη στο ρουσφέτι το οποίο το θεσμοθετεί κιόλας. Προφανώς η κουλτούρα αυτή δεν αφορά όλους τους κατοίκους της χώρας αλλά οι άρχοντες ξέρουν καλά ότι είναι πολύ πιο εύκολο και ξεκούραστο να μην δυσαρεστήσεις παρά να ευχαριστήσεις, κι έτσι προτιμούν να μη δυσαρεστούν τους παραβατικούς παρά να ευχαριστούν αυτούς που ματαίως ελπίζουν σε επιβολή του νόμου.

Το πιο αστείο, αυτό που κάνει το ελληνικό γλυκό να δέσει, είναι ότι από την επιστροφή των πινακίδων και των διπλωμάτων εξαιρούνται οι «παραβάσεις αντικοινωνικής στάθμευσης». Πρόκειται για μια προσποίηση αυστηρότητας που έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τη λογική. Γιατί στην πραγματικότητα κάθε παράνομη στάθμευση (όπως και κάθε παράβαση του ΚΟΚ) είναι αντικοινωνική και αν δεν είναι αντικοινωνική δεν πρέπει να είναι και παράβαση. Για να το εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ: το παρκάρισμα πρέπει να απαγορεύεται εκεί που εμποδίζει την καθημερινότητα των πολιτών. Αν εμποδίζει την καθημερινότητα των πολιτών, είναι αντικοινωνικό. Αν δεν την εμποδίζει, δεν πρέπει να απαγορεύεται.        

Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι πολύ μπερδεμένα για τους άρχοντες και τους νομοθέτες του σοφότερου, εργατικότερου, πιο βασανισμένου και πιο αδικημένου λαού στον κόσμο και πως ό,τι κι αν τους πει κι ό,τι κι αν τους γράψει κανείς εκείνοι θα συνεχίσουν στον δρόμο που ξέρουν: αυτόν του παραλογισμού, της προστασίας της παραβατικότητας και του ρουσφετιού. Και μπράβο τους και καλές παραβάσεις σε όλους μας.