Το απόλυτο roadtrip της Νοτιοδυτικής Αμερικής: Γκραν Κάνιον, Μόνιουμεντ Βάλεϊ, Ζάιον
→ Του Χάρη Νικολακάκη, Διευθυντή των εκδόσεων BELL
Αυτό το ταξίδι θέλαμε να το κάνουμε με την Ειρήνη εδώ και δυο τρία χρόνια, αλλά ποτέ δεν υπήρχαν αρκετές μέρες διαθέσιμες –που να μην είναι μέσα στο καλοκαίρι, ώστε να αποφύγουμε την ανυπόφορη ζέστη–, μέχρι φέτος. Εφτά μέρες αρκούν για ένα οδοιπορικό που ξεκινάει από το Φοίνιξ της Αριζόνα και, μέσω Σεντόνα, Γκραν Κάνιον, Μόνιουμεντ Βάλεϊ, Πέιτζ και Εθνικού Πάρκου Ζάιον, καταλήγει στο Λας Βέγκας; Όχι, δεν αρκούν, αλλά ας πούμε ναι, κι ας προσποιηθούμε πως δεν ευχόμαστε να υπήρχαν άλλες τόσες, είτε για να περάσουμε περισσότερο χρόνο σε κάποια μέρη είτε για να προσθέσουμε κι άλλα στη διαδρομή. Ε, ναι. Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.
Μια διαδρομή, αμέτρητα τοπία: Το ταξίδι που αξίζει κάθε χιλιόμετρο | Από τα φαράγγια των Ναβάχο στα φώτα του Βέγκας
Η απ’ ευθείας πτήση από Λονδίνο προσγειώθηκε (μετά από 10+ ώρες) στο αεροδρόμιο του Φοίνιξ γύρω στις 6 το απόγευμα. Η εταιρεία ενοικίασης μου είχε στείλει ήδη από την προηγούμενη μέρα όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για το πώς θα παραλάβουμε το αυτοκίνητό μας χωρίς να καθυστερήσουμε σε οποιαδήποτε ουρά. Απλώς θα πηγαίναμε στη θέση του πάρκινγκ που μας είχαν στείλει, θα βρίσκαμε το αυτοκίνητο, με γεμάτο το ντεπόζιτο και τα κλειδιά στο εσωτερικό του, και θα ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε. Έτσι κι έγινε. Από το αεροδρόμιο ξεμπερδέψαμε μέσα σε λιγότερο από 40 λεπτά, μπήκαμε σ’ ένα τρένο που μας μετέφερε στο Κέντρο Ενοικιάσεων Αυτοκινήτων του αεροδρομίου σε 20 λεπτά, και από κει βρήκαμε εύκολα το αυτοκίνητό μας. Γρήγορα, απλά, χωρίς καμιά γραφειοκρατία. Μόνο στην έξοδο έγινε έλεγχος της άδειας οδήγησης. Και φύγαμε.
Αν και είχε βραδιάσει πια, δεν θέλαμε να μείνουμε στο Φοίνιξ. Σκοπός ήταν να εκμεταλλευτούμε το βράδυ, να πάμε στη Σεντόνα, όπου θα μέναμε τα τρία πρώτα βράδια, ώστε να έχουμε όλη την επόμενη μέρα μπροστά μας για να φύγουμε πρωί πρωί για το Γκραν Κάνιον. Έτσι, μετά από δυόμιση ώρες οδήγησης φτάσαμε στη Σεντόνα (περίπου 190 χλμ. βόρεια του Φοίνιξ).
Στη Σεντόνα θα αναφερθώ παρακάτω, αφού το πρώτο πρωϊνό φύγαμε κατ’ ευθείαν για το Εθνικό Πάρκο του Γκραν Κάνιον (νότια είσοδος). Δύο περίπου ώρες απολαυστικής οδήγησης μέσα σ’ ένα τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς, ιδιαίτερα ανάμεσα στη Σεντόνα και στο Φλάγκσταφ – κι όταν λέω απολαυστικής, το εννοώ: ωραίοι, περιποιημένοι δρόμοι, άψογη, χαλαρή και χωρίς άγχος οδηγική συμπεριφορά και τήρηση των ορίων ταχύτητας από όλους, όχι μόνο στις ορεινές διαδρομές, αλλά ακόμα και στις τεράστιες ευθείες που υπήρχαν στη μέση του πουθενά.
Στην είσοδο του Εθνικού Πάρκου πληρώνεις 35$ ανά αυτοκίνητο, ενώ σου δίνουν χάρτη και τις απαραίτητες πληροφορίες και κατευθύνσεις. Μέσα στο πάρκο υπάρχουν διάφορα πάρκινγκ, όπου μπορείς να σταθμεύσεις το αυτοκίνητό σου χωρίς έξτρα κόστος και στη συνέχεια, είτε να περπατήσεις κατά μήκος του χείλους του φαραγγιού είτε ν’ ανέβεις σε ένα από τα λεωφορεία που εκτελούν (πάλι χωρίς έξτρα κόστος) διαδρομές ανάμεσα σε διάφορα σημεία του φαραγγιού. Εμείς επιλέξαμε να περπατήσουμε.
Όσες φωτογραφίες κι αν έχετε δει, όσα βίντεο και ταινίες, τίποτα δεν μπορεί να σας προετοιμάσει για το μεγαλείο αυτού του θαύματος της φύσης. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το βάθος του φαραγγιού κυμαίνεται από τα 1.500 μέχρι τα 1.800 περίπου μ. κοντά στον ποταμό Κολοράντο που το διασχίζει, το πλάτος από τα 6μιση μέχρι τα 29 χλμ. και το μήκος του φτάνει τα 446 χλμ. (φανταστείτε ότι η απόσταση Αθήνας-Θεσσαλονίκης σε ευθεία δεν ξεπερνά τα 300 χλμ.), τότε ίσως (ίσως λέμε) να μπορέσει να συλάβει το μεγαλείο του…
Αφού περπατήσαμε γύρω από διάφορα σημεία του φαραγγιού, το πρόγραμμα είχε στάση στη μικρή πόλη του Γουίλιαμς, μία ώρα από το Γκραν Κάνιον – ένα από τα σημεία που διασώζεται, κομμάτι του εμβληματικού Route 66, που κάποτε ένωνε το Σικάγο με τη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια, περνώντας μέσα από 8 πολιτείες, ανάμεσά τους και η Αριζόνα. Στο Γουίλιαμς ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει κάπου στη δεκαετία του ’50. Από τα μαγαζιά και τις πινακίδες στους δρόμους μέχρι τα κλασικά diners, τα μοτέλ και τα μπαρ, τα πάντα έχουν vibe Route 66. Και φυσικά όλα μεταφράζονται σε Route 66 σουβενίρ – αλλιώς σε ποια Αμερική θα βρισκόμασταν;
Και επιστρέφουμε στη Σεντόνα για φαγητό και διανυκτέρευση, καθώς η επόμενη μέρα θα είχε την τιμητική της, με πτήση με αερόστατο και πεζοπορίες. Μόνο που ξημέρωσε με ομίχλη και βροχή, που το μεσημέρι έγινε χιόνι. Ναι, στις 18 Απριλίου… Γιατί στην Αριζόνα όλα μπορεί να συμβούν. Δεν πτοούμαστε όμως, γιατί η Σεντόνα είναι μαγευτική, παντός καιρού.
Τεράστιοι κόκκινοι βράχοι (από ψαμμίτη) περιβάλλουν την πόλη, η οποία είναι χτισμένη με σεβασμό ανάμεσα σε μεγάλες εκτάσεις πρασίνου. Τα περισσότερα σπίτια και ξενοδοχεία είναι χτισμένα στο χρώμα των βράχων, ενώ ένας μεγάλος δρόμος με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση, διασχίζει την πόλη από τη μία άκρη στην άλλη. Γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε, εδώ είναι Αμερική. Ξεχάστε τις ευρωπαϊκές πόλεις με τις πλατείες στο κέντρο και τα στενά. Εδώ όλοι πηγαίνουν παντού με το αυτοκίνητο. Και τα πάντα είναι φτιαγμένα για τα αυτοκίνητα. Δρόμοι, εστιατόρια, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, καταστήματα, αξιοθέατα – όλα με μεγάλα, άνετα πάρκινγκ.
Και ευτυχώς, δηλαδή, γιατί έτσι ούτε η βροχή μας πτόησε, ούτε το χιόνι. Πεζοπορίες δεν μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά μέχρι το παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού (Chapel of the Holy Cross) ανεβήκαμε. Χτισμένο πάνω σ’ έναν από τους κόκκινους βράχους το 1956, το μοντέρνας αισθητικής, αλλά απολύτως εναρμονισμένο με το περιβάλλον, καθολικό παρεκκλήσι προσφέρει πανοραμική θέα στη γύρω περιοχή, ενώ θεωρείται και ένα από τα πολλά ενεργειακά (vortex) σημεία για τα οποία φημίζεται η Σεντόνα.
Κι αν την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε με βόλτες στα μαγαζιά και τρώγοντας, το Σάββατο ξημέρωσε ηλιόλουστο και προλαβαίναμε να κάνουμε μια απολαυστική πεζοπορία σε μία από τις πολλές δημοφιλείς διαδρομές, το Μπελ Ροκ. Άλλο ένα από τα «vortex» σημεία της Σεντόνα, μ’ ένα εύκολο μονοπάτι κοντά στα 2 χλμ. που σε πηγαίνει γύρω από τον βράχο Μπελ Ροκ – ο οποίος ναι, θυμίζει κάπως καμπάνα. Και κάπως έτσι ήρθε η ώρα να φύγουμε για την Κοιλάδα των Μνημείων.
Μετά από τρεισήμισι ώρες (απολαυστικής και πάλι) οδήγησης, ακολουθώντας τη διαδρομή Σεντόνα – Φλάγκσταφ – Τούμπα Σίτι – Καγιέντα, φτάσαμε στο πιο εμβληματικό ίσως τοπίο της Άγριας Δύσης. Το Μόνιουμεντ Βάλεϊ, το οποίο βρίσκεται στα σύνορα Αριζόνας και Γιούτα, και είναι στο ημιαυτόνομο Έθνος των Ναβάχο, την περιοχή των αυτοχθόνων Ναβάχο. Οι επιβλητικοί βράχοι που ορθώνονται μέσα στο ερημικό τοπίο έχουν ντύσει οπτικά πολλές κλασικές ταινίες γουέστερν αλλά και διαφημίσεις όπως αυτές γνωστής μάρκας τσιγάρων.
Με το που αφήσαμε στο ξενοδοχείο τα πράγματά μας, μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο για να οδηγήσουμε 20 λεπτά μέχρι ένα άλλο εμβληματικό σημείο της περιοχής, το Φόρεστ Γκαμπ Πόιντ (Forest Gump Point) – εκεί που, αν θυμάστε την ταινία, ο Φόρεστ αποφασίζει να σταματήσει να τρέχει (έχοντας διασχίσει ολόκληρη την Αμερική) και να γυρίσει στο σπίτι του. Το σημείο αυτό, είναι η Πίζα του Μόνιουμεντ Βάλεϊ. Ξέρετε, πώς πηγαίνουν όλοι οι τουρίστες και φωτογραφίζονται μπροστά από τον Πύργο της Πίζας στην Ιταλία, προσποιούμενοι ότι τον κρατάνε για να μην πέσει; Ε, εδώ όλοι οι τουρίστες κάθονται στη μέση του δρόμου για να φωτογραφηθούν. Ευτυχώς, βέβαια, ο αριθμός των επισκεπτών είναι σημαντικά μικρότερος από εκείνον στη διάσημη ιταλική πόλη, ενώ και οι οδηγοί που περνούν από τη μεγάλη ευθεία είναι υποψιασμένοι και οδηγούν προσεκτικά.
Και μετά το ηλιοβασίλεμα, τι κάνεις στο Μόνιουμεντ Βάλεϊ; Απλά πράγματα. Κοιμάσαι. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να κάνεις. Δεν υπάρχουν μαγαζιά, δεν υπάρχει νυχτερινή ζωή, δεν υπάρχουν καν σπίτια, παρά μόνο δύο ξενοδοχεία. Και το σημαντικότερο: όπως είπαμε, είναι το Έθνος των Ναβάχο, που σημαίνει ότι απαγορεύεται αυστηρώς η πώληση, κατοχή, κατανάλωση αλκοολούχων ποτών. Συνεπώς, καληνύχτα.
Και καλημέρα, καθώς το πρωινό ξύπνημα επιβάλλεται, ώστε αμέσως μετά το πρωινό στο ντάινερ του ξενοδοχείου να περάσουμε την είσοδο του Monument Valley Navajo Tribal Park (8$/άτομο) για να κάνουμε την off road διαδρομή (το τζιπ επιβάλλεται) που θα μας πάει γύρω από όλους τους εμβληματικούς σχηματισμούς βράχων μέσα σε δυόμιση ώρες (μαζί με τις άπειρες στάσεις για φωτογραφίες με το απαραίτητο καουμπόικο καπέλο).
Εδώ, ό,τι αντικρύζουν τα μάτια σου φαντάζει τόσο εξωπραγματικό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο γνώριμο. Αυτή είναι η Αμερική που όλοι αγαπήσαμε μέσα από τον κινηματογράφο. Η Αμερική που εξάγει, εδώ και πολλές δεκαετίες και με μεγάλη επιτυχία, την ποπ κουλτούρα της και έχει καταφέρει να ενώσει τη Δύση κάτω από τη σημαία της – κι ας κάνει φιλότιμες προσπάθειες να τα γκρεμίσει όλα ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ.
Η περιήγηση όμως εδώ τελειώνει κι έρχεται η ώρα να φύγουμε για Πέιτζ.
Πέιτζ | Πέταλο του ποταμού Κολοράντο | Φαράγκι της Αντιλόπης
Άλλες δυόμιση ώρες οδήγηση μέχρι τη μικρή αυτή πόλη της βόρειας Αριζόνας. Βέβαια εδώ δεν έρχεσαι για την πόλη. Γιατί, κακά τα ψέματα, το Πέιτζ δεν έχει τίποτα να δεις. Δίπλα στο Πέιτζ όμως, έχει πολλά. Για αρχή, το Πέταλο του ποταμού Κολοράντο (Horseshoe Bend) – στο οποίο προλαβαίνουμε να φτάσουμε πάνω στην ώρα για το ηλιοβασίλεμα. Γιατί, αν το Μόνιουμεντ Βάλεϊ είναι η Πίζα της Αριζόνας (βασικά της Γιούτα), το Horseshoe Bend είναι η Σαντορίνη της.
Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα εντυπωσιακό (στο βαθμό που σου κόβει την ανάσα) φαράγγι, μια τεράστια «στροφή» σε σχήμα πετάλου (horseshoe) που κάνει ο ποταμός Κολοράντο, κάμποσα χιλιόμετρα πριν διασχίσει το Γκραν Κάνιον. Το υπερθέαμα αυτό της φύσης είναι αποτέλεσμα της διάβρωσης των βράχων (με ύψος που ξεπερνάει τα 300 μ.) εδώ και εκατομμύρια χρόνια – όπως συμβαίνει δηλαδή και με όλα τα υπόλοιπα εντυπωσιακά γεωλογικά φαινόμενα της ευρύτερης περιοχής (Αριζόνα, Γιούτα, Νεβάδα και ακόμα παραπέρα). Αν η υψοφοβία σου κυμαίνεται σε ανεκτά επίπεδα, πρέπει να κρατηθείς λίγο πιο πίσω από την άκρη του φαραγγιού. Αν η υψοφοβία σου χτυπάει κόκκινο, καλύτερα να μην κοιτάξεις γύρω σου τους διάφορους τολμηρούς (;) που κάθονται στο χείλος του γκρεμού.
Και μια και αναφέρθηκα σε «υπερθέαμα», πάμε στην επόμενη στάση, το επόμενο πρωινό. Το Φαράγκι της Αντιλόπης. Ή αλλιώς, το screensaver ή το wallpaper που έχει ο υπολογιστής σας στο σπίτι ή στη δουλειά… Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Το Φαράγκι της Αντιλόπης (Antelope Kanyon) είναι αυτό που λένε «slot canyon», δηλαδή πολύ στενό, βαθύ φαράγγι, με κυματιστά τείχη, που έχουν δημιουργηθεί από το νερό (ξαφνικές πλημμύρες), αλλά και τον άνεμο. Υπάρχει το Άνω (Upper) Φαράγκι της Αντιλόπης και το Κάτω (Lower) Φαράγκι της Αντιλόπης. Και τα δύο τα διαχειρίζονται οι Ναβάχο, που σημαίνει ότι δεν μπορείς να τα επισκεφτείς χωρίς ξεναγό. Η ξενάγηση γίνεται σε μικρά γκρουπ των 10-15 ατόμων και πρέπει να την έχεις κλείσει τουλάχιστον δύο μήνες πριν. Εμείς είχαμε κλείσει την πρώτη της ημέρας, στις 7.40 το πρωί.
Στο σημείο αυτό θα κάνω μια παρένθεση ώστε να σας πω για τη μικρή περιπέτεια των χρονικών ζωνών της Αριζόνας, που θα τη βιώσετε αν επισκεφτείτε στην περιοχή άνοιξη-καλοκαίρι. Η Αριζόνα βρίσκεται στην ορεινή ζώνη ώρας, μαζί με τη γειτονική στο Πέιτζ πολιτεία της Γιούτα, αλλά την άνοιξη δεν αλλάζει ώρα όπως συμβαίνει με τις υπόλοιπες πολιτείες που βρίσκονται στην ίδια χρονική ζώνη. Έτσι, το καλοκαίρι η Αριζόνα έχει ίδια ώρα με την Καλιφόρνια (δηλαδή στη ζώνη ώρας Ειρηνικού). ΕΚΤΟΣ από την περιοχή των Ναβάχο (βλέπε Μόνιουμεντ Βάλεϊ). Μπερδευτήκατε; Πού να δείτε πώς μπερδεύονται τα ρολόγια των κινητών στο Πέιτζ. Επειδή η Γιούτα απέχει λίγα χιλιόμετρα από την πόλη, όταν βρίσκεσαι στο Πέιτζ, τη μια στιγμή το κινητό σου μπορεί να δείχνει 07.05 και την επόμενη 06.05. Αν είσαι αφηρημένος, τα έχασες τα ραντεβού σου. Αν είσαι υποψιασμένος, κοιτάς τα σταθερά ρολόγια που υπάρχουν στο ξενοδοχείο σου. Εμείς περάσαμε και από τα δύο στάδια, ευτυχώς εγκαίρως, και κάπως έτσι δεν χάσαμε την ξενάγηση στο Άνω Φαράγκι της Αντιλόπης.
Στις 7.20 λοιπόν ήμασταν έξω από το γραφείο μέσω του οποίου είχαμε κανονίσει την ξενάγηση. Παρκάραμε εκεί και μπήκαμε στα δικά τους θηριώδη βανάκια που κινούνται με άνεση στην άμμο – αφού περάσαμε μέσα από την έρημο για να φτάσουμε στην είσοδο του φαραγγιού. Από κει και πέρα το περπατάς. Με τον ξεναγό (Ναβάχο κι αυτός) να μιλάει, να σε βγάζει φωτογραφίες (γιατί έχει και αυτό το ταλέντο) και εσύ να ακούς με γουρλωμένα τα μάτια και ανοιχτό το στόμα. Το θέαμα είναι ανεπανάληπτο.
Εθνικό Πάρκο Ζάιον
Και μετά το Φαράγκι της Αντιλόπης τι; Τι να δεις και να σε εντυπωσιάσει εξίσου; Για αρχή δοκιμάζουμε το φράγμα Γκλεν Κάνιον και τη λίμνη Πάουελ στην αρχή του Πέιτζ. Και στη συνέχεια οδήγηση στη Γιούτα και συγκεκριμένα στο Εθνικό Πάρκο του Ζάιον (κάτι λιγότερο από 2 ώρες απόσταση). Στην είσοδο του Πάρκου πληρώνεις το εισιτήριο των 35$ / αυτοκίνητο και εισέρχεσαι στην περιοχή.
Αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα και δημοφιλή εθνικά πάρκα των ΗΠΑ, με απίθανους σχηματισμούς πετρωμάτων, βράχους σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, μεγάλα φαράγγια (το μεγαλύτερο μήκους 24 περίπου χλμ.) και πολλά μονοπάτια πεζοπορίας, με πιο γνωστό ίσως το Έιντζελς Λάντινγκ (Angels Landing) – google it για να δείτε το τελείωμά του σε μια κορυφογραμμή. Όχι, εμείς δεν το κάναμε αυτό, αλλά κάναμε το πολύ ευκολότερο, αλλά εξίσου εντυπωσιακό, The Canyon Overlook Trail. Και μετά; Φαγητό στο μικρό αλλά πανέμορφο χωριό Σπρινκντέιλ, έξω από τη νότια είσοδο του Πάρκου, εκεί που βρίσκονται όλα τα εστιατόρια, καφέ, μπαρ και ξενοδοχεία της περιοχής.
Εντάξει, το Βέγκας είναι σε εντελώς διαφορετικό κλίμα από όλα τα προηγούμενα μέρη... Αλλά, προς υπεράσπισή μας, έπρεπε να περάσουμε από εκεί για να πάρουμε την πτήση της επιστροφής. Τέσσερις ώρες οδήγησης μέχρι την πολιτεία της Νεβάδα, όπου φτάνοντας δεν σου κάνει εντύπωση ούτε η έρημος που διασχίζεις, ούτε τα ψηλά κτίρια που φαίνονται στο βάθος, αλλά οι διαφημιστικές πινακίδες με χαμογελαστούς δικηγόρους που εξειδικεύονται στα ατυχήματα. Η αλήθεια είναι ότι ρωτήσαμε το ChatGTP για να μας πει τι στο καλό συμβαίνει με τις διαφημίσεις και η απάντηση ήταν ότι στο Βέγκας υπάρχουν πολλές περιπτώσεις «slip and fall» (πτώσεις σε καζίνο, ξενοδοχεία), τροχαία, ξυλοδαρμοί σε κλαμπ κ.λπ., και οι δικηγόροι τραυματισμών βγάζουν πολλά χρήματα με ποσοστά από αποζημιώσεις. Προφανώς «ότι συμβαίνει στο Λας Βέγκας, μένει στο Λας Βέγκας», το ίδιο και τα χρήματα των αποζημιώσεων.
Κατά τ’ άλλα η πόλη είναι όλα όσα θα περίμενε κανείς. Τεράστια και πολυτελή ξενοδοχεία, καζίνο, εστιατόρια, μπαρ, φώτα νέον, γιγαντοοθόνες σε μέγεθος ουρανοξύστη, όλα στα όρια του κιτς, και λίγο παραπέρα. Υποθέτω πως αν σου αρέσει ο τζόγος (και η ζέστη) είναι ο παράδεισός σου. Από την άλλη πλευρά, καθώς την επόμενη μέρα απογειωνόταν το αεροπλάνο μας, εμείς σκεφτόμασταν ότι θα ήταν καλά να είχαμε μια δυο μέρες περισσότερες ώστε να μέναμε λίγο παραπάνω στη Σεντόνα… και να είχαμε προλάβει να πάμε και στο Μπράις Κάνιον, και στο Εθνικό Πάρκο Κάνιονλαντ, και, και, και… (Εντάξει, αυτό είναι άλλο ταξίδι!)
→ Ο Χάρης Νικολακάκης είναι διευθυντής των εκδόσεων BELL. Μπήκε στις εκδόσεις σε μια κομβική εποχή. Είναι ο άνθρωπος που πήρε την επιτυχημένη απόφαση να μπουν τα πασίγνωστα αυτά βιβλία στα βιβλιοπωλεία. Ως τότε τα BELL ήταν βιβλία που τα έβρισκες μόνο σε περίπτερα.
30°
