Για την άμβλωση να μιλάμε, για τη γυναικεία σεξουαλικότητα να μη βγάζουμε κιχ
Υπάρχει λόγος που είναι τόσο εύκολο να ανοίξει τόσο εύκολα μια κουβέντα για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, αλλά όχι για το δικαίωμα στην απόλαυση
Αμβλώσεις: να ένα εύκολο θέμα για να ανοίξεις συζήτηση, αλλά τόλμα να μιλήσεις για τη γυναικεία επιιθυμία, τα ΣΜΝ, τη σεξουαλικότητα και τα λέμε
Το σωτήριο έτος 1986, εδώ στην Ελλάδα, η γενναία και επίμονη Μαρία Κυπριωτάκη - Περράκη, εν μέσω κορώνων της αντιπολίτευσης και κατακίτρινων πρωτοσέλιδων του ημερήσιου Τύπου, έφερνε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την αποποινικοποίηση των αμβλώσεων. Είχε τη σημασία του η κυρία ιδιοτητα της αείμνηστης Κυπριωτάκη (ήταν χειρουργός - γυναικολόγος), είχε τη σημασία του το αντιστασιακό παρελθόν της οικογένειάς της από το Ηράκλειο, είχε βαρύτητα το ότι ανήκε στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και διατελούσε υφυπουργός Υγείας. Η μάχη της πέρασε στην ιστορία, το δικαίωμα κατοχυρώθηκε συνταγματικά, το θέμα έκλεισε.
Όντως, τώρα; Ναι και απολύτως. Μικρό παράδειγμα, άβολη εμπειρία: βράδυ Σαββάτου, Cinobo Πατησίων, παίζει το Νοσφεράτου και από τη μαζική προσέλευση καταλαβαίνεις ότι έχει γίνει καλή δουλίτσα στο ελεγχόμενο (και ανεξέλεγκτο) promo. Όπου ανεξέλεγκτο, μιλάμε για το TikTok, εκεί όπου ήδη πριν από την πρεμιέρα στις ελληνικές σκοτεινές αίθουσες έδιναν και έπαιρναν τα spoilers για το full frontal του πρωταγωνιστή και για τις σκηνές σεξ που ήταν «πολύ». «Πολύ τι;», ρωτούσες με κάποια υποψία, «πολύ, γενικώς» σου απαντούσαν, κυρίως εκπρόσωποι της Gen Z.
Τα ίδια και χειρότερα στο Babygirl με τη Νικόλ Κίντμαν. Και πάλι γέλια και κάφρικο χιούμορ στις σκηνές σεξ, τόσο από άνδρες όσο και από γυναίκες. Κυρίως στο γυναικείο γυμνό, στην απεικόνιση των γυναικείων ερωτικών σκηνών. Ναι, αλλά γιατί; Γιατί σε δύο ταινίες πρόσφατης σοδειάς, στις οποίες η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι παρούσα, να συμβαίνει τέτοια αναστάτωση λες και είμαστε μπαρμπάδες σε τσοντοσινεμά της δεκαετίας του εβδομήντα; Γιατί εδώ και καιρό δεν μιλάμε όχι απλώς για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, αλλά για το σεξ γενικώς. Το Facebook και το TikTok «κόβουν» τη λέξη από τα ποσταρίσματα που την αφορούν, «κατεβάζουν» την απήχηση των δημοσιεύσεων που την αναφέρουν και πολύ συχνά κάνουν γενναιόδωρο ban τον λογαριασμό της γενναίας ή του γενναίου που θα τολμήσει να γράψει κάτι –όχι ανάρμοστο– ακόμα και επιστημονικό (απλώς δοκιμάστε να γράψετε sex και όχι s*x ή s@x και πολύ γρήγορα θα ανακαλύψετε τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον λογαριασμό σας στα συγκεκριμένα κοινωνικά δίκτυα).
Ενώ οι στατιστικές δείχνουν ότι τα παιδιά σήμερα ξεκινούν τη σεξουαλική δραστηριότητά τους ήδη από την ηλικία των 12-13 ετών, εξακολουθεί να θεωρείται προβληματική η ύπαρξη μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, με σεβαστή μερίδα των γονέων των μαθητριών / μαθητών να αντιδρά σθεναρά στην επιμόρφωση των παιδιών του για κάτι που δεν αφορά μόνο το σώμα, αλλά συνολικά την ένταξή του παιδιού τους στον κοινωνικό ιστό.
Έχουμε 2025 και ειδικά οι γυναίκες ακόμη ψιθυρίζουν όταν μιλούν για το σεξ ή για γυναικολογικής φύσεως θέματα. Ακόμη ντρέπονται να κρατήσουν σερβιέτα ή ταμπόν χωρίς να τα κρύβουν. Ακόμη προσχωρούν στο σύμπαν της ερωτικής τους ζωής, αγνοώντας σοβαρά ζητήματα που αφορούν την υγεία τους, τα ΣΜΝ, την εγκυμοσύνη, την ίδια τους την ανατομία.
Αν όλα τα παραπάνω μπουν δίπλα δίπλα «φωνάζουν» δύο πράγματα: έλλειμμα ενημέρωσης και φορετή ντροπή. Και τίποτα δεν φέρνει πιο γρήγορα το σκοτάδι από αυτόν τον συνδυασμό. Οι προσπάθειες να ανοίξουν τέτοιες κουβέντες –στο καφενείο, στην Ευρωβουλή, στην τηλεόραση- θα κόβονταν μαχαίρι αν συζητούσαμε περισσότερο, χωρίς ντροπή για όλα όσα φέρνουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όλον αυτόν τον ανώριμο αχταρμά από άνδρες με συναισθηματική και πνευματική ωριμότητα δίχρονου αγοριού που νιώθουν βολικά να μιλούν για όργανα και σώματα που δεν διαθέτουν.
Αντί η πολιτεία να δημιουργήσει ένα ανάχωμα στην αμάθεια και τη σύγχυση που επικρατεί στο μυαλό των εφήβων, έχει εγκαταλείψει την εκπαίδευση στο διαδίκτυο, στους συμμαθητές τους και την πορνογραφία
11°
