Ηλέκτρα Ρώμη Δόχτση: Η συμπρόεδρος του Βολτ Ελλάδας που θέλει να αλλάξει την ελληνική πολιτική

Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 15 Ιουλίου του 1998. Τώρα, την Τρίτη, έχω γενέθλια. Γίνομαι είκοσι εφτά. Θα μπορώ σίγουρα να κατεβώ ως υποψήφια στις επόμενες εθνικές εκλογές (χαμογελάει). Μεγάλωσα στην Κατερίνη, απ’ όπου κατάγονται οι γονείς μου, οι οποίοι χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων. Έχω μια ετεροθαλή αδερφή. Έχουμε την ίδια μαμά, αλλά διαφορετικό μπαμπά. Κι έχουμε εννιά χρόνια διαφορά, εκείνη είναι γεννημένη το 2007.

Μεγάλωσα μέσα στην ευαγγελική προτεσταντική κοινότητα της Κατερίνης, που αναπτύχθηκε στην πόλη αυτή μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν ευαγγελικοί από τον Πόντο –τους οποίους οι τουρκικές αρχές συμπεριέλαβαν στην ανταλλαγή πληθυσμών, παρότι δεν είχαν υποχρέωση μετεγκατάστασης– ήρθαν στην Κατερίνη και ίδρυσαν τη μεγαλύτερη Ευαγγελική Εκκλησία και κοινότητα στην Ελλάδα.

Αυτό σήμαινε Sunday School –κατηχητικό σαν να λέμε– και Σάββατα σε ομίλους εφήβων και νέων τύπου YMCA: πολύ αμερικάνικο στιλ. Είχαμε τις κατασκηνώσεις της Ευαγγελικής Εκκλησίας στη Λεπτοκαρυά, απαλλαγή στο σχολείο από τα θρησκευτικά λόγω διαφορετικού δόγματος... Με επηρέασε πάρα πολύ η Εκκλησία, ειδικά στα τελευταία χρόνια του δημοτικού και στο γυμνάσιο. Μετά αποστασιοποιήθηκα κάπως. Κι αυτή η αποστασιοποίηση μ’ έκανε να νιώσω πολύ μόνη μου, ειδικά στο γυμνάσιο και το λύκειο, γιατί ήταν η μόνη κοινότητα που είχα γνωρίσει μέχρι τότε στη ζωή μου στην Κατερίνη. Μου έδωσε όμως και μια βάση, μια κουλτούρα λίγο πιο «φιλελεύθερη» ίσως – και σίγουρα πιο επικριτική ως προς την ορθοδοξία, την οποία βλέπαμε περισσότερο ως μια πίστη μυστικιστική, ενώ εμείς ήμασταν περισσότερο «της λογικής». Πλέον είμαι άθεη και νομίζω ότι η αθεΐα μου έχει πατήσει πάνω και στον ορθολογισμό των ευαγγελιστών.

Τουλάχιστον είχα τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια της μοναξιάς. Είμαι από μουσική οικογένεια: η μαμά μου παίζει πιάνο, ο μπαμπάς μου, ερασιτεχνικά, τύμπανα, ο πατριός μου ήταν διευθυντής και πρώτο βιολί στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης· εγώ ξεκίνησα να παίζω φλάουτο από πολύ μικρή, στο δημοτικό, μετά έπιασα την κιθάρα, τα τύμπανα και το μπάσο. Το μπάσο μού έχει μείνει περισσότερο, παίζω ακόμα· μάλιστα έπαιξα πρόσφατα και σ’ ένα κομμάτι με τον Ντέρεκ Σέρινιαν, κάποτε των Dream Theater.

Τελειώνοντας το λύκειο, ξεκινάει ο μεγάλος μαραθώνιος. Αγαπούσα πολύ τη μουσική και με ενδιέφεραν τα βίντεο και τα πολυμέσα, οπότε έδωσα πανελλήνιες και με 17 χιλιάδες μόρια πέρασα τρίτη στο Τεχνών, Ήχου και Εικόνας στην Κέρκυρα, που ήταν και η μοναδική μου επιλογή. Στο πανεπιστήμιο, όμως, παρατηρούσα ότι πήγαινα περισσότερο στα τεχνικά μαθήματα –πληροφορική, μαθηματικά, φυσική– παρά στα καλλιτεχνικά. Σκέφτηκα λοιπόν να φύγω από αυτή τη σχολή και να σπουδάσω πληροφορική, όπου ήμουν επίσης καλή – στη Β΄ λυκείου είχα περάσει στην τελική φάση του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Πληροφορικής. Οπότε γυρίζω από την Κέρκυρα, και με το λεγόμενο 10% (σ.σ.: το 10% των θέσεων των τμημάτων κάθε χρονιάς είναι ανοιχτό σε υποψηφίους της προηγούμενης, χωρίς νέες εξετάσεις, μόνο με το μηχανογραφικό τους δελτίο) περνάω Πληροφορική στον Πειραιά.

Στον Πειραιά ασχολήθηκα με τη χρήση παιχνιδιών στην εκμάθηση: είχαμε φτιάξει ένα ψηφιακό escape room, ώστε οι μαθητές των ΕΠΑΛ να μαθαίνουν τα βασικά κομμάτια των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων. Έγραψα papers για gamification, game based learning και όλα αυτά τα ωραία και μετά αποφάσισα να πάω για Erasmus στο Όουλου, στον βορρά της Φινλανδίας, στον Βοθνιακό κόλπο, με σκοπό να μπω ακόμα πιο βαθιά στον κόσμο των παιχνιδιών και του virtual reality.

Πέρασα καταπληκτικά στη Φινλανδία, ως προς την εκπαιδευτική εμπειρία, αλλά συνέπεσε με τον Covid όλο αυτό και το coming out μου και κατάλαβα –για δεύτερη φορά– ότι αυτό που σπούδαζα δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω για όλη μου τη ζωή, ή τέλος πάντων με τόσο πάθος με όσο ήθελα να ζήσω τη ζωή μου. Κάτι άλλο ήθελα να κάνω.

Πάντα μου άρεσε η πολιτική. Και πάντα ασχολούμουν μαζί της, με την έννοια ότι ανέκαθεν ενημερωνόμουν για το τι συνέβαινε. Ήμουν 11 χρονών, κι έτυχε το πρώτο μου μάθημα στο φλάουτο να είναι τη μέρα των εκλογών του Οκτωβρίου του 2009, που βγήκε πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου, και το θυμάμαι! Θυμάμαι και τον πατέρα μου, που με μεγάλωσε βάζοντάς μου στο αυτοκίνητο ν’ ακούω συνέχεια Χάρρυ Κλυνν. Όταν ξέσπασε η κρίση, θυμάμαι το άγχος στο σπίτι: εγώ συνέχισα να κάνω αυτά που έκανα –να πηγαίνω σχολείο, να παίζω στον υπολογιστή μου–, αλλά υπήρχε μια γενικότερη ένταση, το άγχος για το πώς θα βγει ο μήνας, πώς θα πληρωθούν τα δάνεια... Ήταν αυτό το άγχος και συνέχεια στην τηλεόραση, στις ειδήσεις...

Πάντα μου άρεσε η πολιτική. Και πάντα ασχολούμουν μαζί της.

Σαν παιδί κι εγώ έβλεπα θετικά αυτό που γινόταν: δηλαδή η ελπίδα ερχόταν κι εγώ την πίστευα. Τότε μου άρεσαν και ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης· μου είχε αρέσει πάρα πολύ αρχικά και η ιδέα του DiEM25, λόγω του πανευρωπαϊκού του προσανατολισμού. Έφτιαξα κι ένα βιντεάκι-παρωδία σε στιλ anime για την ελληνική κρίση, που πήρε κάποιες χιλιάδες προβολές. Αλλά σιγά σιγά άρχισαν όλα αυτά να μου φαίνονται πάρα πολύ αριστερά για τα δικά μου γούστα. Το συζητούσα μάλιστα πρόσφατα με κάτι φίλους και ξέρω ότι τότε, στα δεκαεφτά μου, με τις γνώσεις που είχα, θα ψήφιζα ξεκάθαρα ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Με τις γνώσεις που έχω τώρα όμως, θα ψήφιζα ΝΑΙ, γιατί θεωρώ ότι όλο αυτό δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί. Ήταν ένα άστοχο, άκυρο, χωρίς νόημα δημοψήφισμα.

Στη Φινλανδία πια, αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ κάποια στιγμή με την πολιτική. Για να μπω στην πολιτική όμως, θεώρησα ότι έπρεπε να έχω κάποιες βασικές γνώσεις για το πώς δουλεύει ο κόσμος: γνώσεις δημόσιας διοίκησης, οικονομίας… Αποφάσισα λοιπόν να βρω ένα καλό πανεπιστήμιο στην Ευρώπη –γιατί η Αμερική θέλει λεφτά– και ανακάλυψα το International Business and Politics στο Copenhagen Business School: αγγλόφωνο, τριετές πρόγραμμα για Πολιτικές Επιστήμες και Πολιτική Οικονομία μαζί. Γύρισα στην Ελλάδα, βρήκα δουλειά κι άρχισα να μαζεύω λεφτά με σκοπό να φύγω στη Δανία.

Και κάπου εκεί, τον Αύγουστο του 2021, ανακαλύπτω το Βολτ (σ.σ. Το Volt Europa είναι πανευρωπαϊκό κόμμα. Στο ελληνικό τμήμα του είναι σήμερα συμπρόεδρος η Ηλέκτρα μαζί με τον Βαγγέλη Λιάρα) βλέποντας ένα βιντεάκι στο TLDR Europe, ένα ενημερωτικό κανάλι στο YouTube. Το Βολτ πίστευε ακριβώς αυτά που πίστευα κι εγώ. Δεν υπήρχε σαν κόμμα τότε στην Ελλάδα, ήταν απλώς μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Ήρθα σε επαφή μαζί τους και τους παρακολούθησα για μερικούς μήνες, ώσπου έγινα μέλος τους τον Νοέμβρη του ’21, μεταξύ άλλων επειδή συζητούσαν άνετα για τα ζητήματα των τρανς ατόμων.

Το Βόλτ πίστευε ακριβώς αυτά που πίστευα κι εγώ

Όμως είχα ήδη θέσει στόχο ότι θα έφευγα για τη Δανία. Τον Ιούλιο μού έρχεται θετική απάντηση από την Κοπεγχάγη. Ταυτοχρόνως, έχουμε μόλις κάνει τις πρώτες εκλογές στο ελληνικό Βολτ κι έχω εκλεγεί γραμματέας. Πλέον έχουμε καταστατικό και οδηγούμε το κόμμα στον Άρειο Πάγο για έγκριση. Οπότε, τη στιγμή που μετακομίζω στην Κοπεγχάγη και ψάχνω να βρω σπίτι και δουλειά και ξεκινώ τη σχολή μου, έχω να κάνω και τα γραφειοκρατικά και να είμαι γραμματέας σ’ ένα κόμμα. Μου πέσανε πολλά μαζί. Αναγκάστηκα λοιπόν να πάρω ένα διάλειμμα ενός έτους από το πανεπιστήμιο, για λόγους ψυχικής υγείας. Γύρισα πίσω στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του ’22.

Εδώ η κατάσταση με την οικογένειά μου ήταν πολύ δύσκολη. Δεν μιλιόμασταν, λόγω της ψυχικής μου κατάστασης. Ευτυχώς είχα τη θεραπεύτριά μου, τη Μαίρη Μανιάτη, στο Κέντρο Έρευνας Ανθρώπινων Συμπεριφορών, που με βοήθησε πάρα πολύ. Γιατί είχα που είχα το θέμα της τρανς ταυτότητάς μου, που είχε εκφραστεί πολύ δυνατά στη Φινλανδία, διαπίστωσα συγχρόνως ότι πάσχω από ΔΕΠΥ.

Η ΔΕΠΥ είναι αυτό που πάντα με βασάνιζε και μ’ έβαζε σε μια διανοητική λούπα αυτολύπησης ότι δεν κάνω τα πράγματα που θέλω να κάνω. Επειδή έχω πάρα πολλές ιδέες, κάνω πάρα πολλά πράγματα και –έτσι τελειομανής που είμαι–, κάποια στιγμή φορτώνομαι υπερβολικά και τελικά δεν κάνω τίποτα. Και μετά με κατηγορώ κι από πάνω που δεν τα κάνω: «Εσύ φταις!» λέω στον εαυτό μου. «Δεν είσαι για τίποτα! Είσαι ένα χάος! Δεν έχεις πειθαρχία και δεν κάνεις ποτέ τα πράγματα που θέλεις».

Η Μαίρη μού πρότεινε να βγάλουμε το τρανς κομμάτι από τη μέση, να τελειώσουμε μ’ αυτό –για να μην έχουμε επικαλυπτόμενα συμπτώματα– και μετά να δούμε τι άλλο μού συνέβαινε. Η Μαίρη με βοήθησε να κάνουμε fundraising για να κάνω το bottom surgery τον Μάιο του 2023. Με τη βοήθειά της κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου ψυχικά και να επιστρέψω στη Δανία τον Οκτώβριο του ’23.

Το τρανς κομμάτι το ένιωθα μέσα μου από πάντα, σαν μικρή σκέψη. Απλά δεν ήξερα να το βάλω σε λόγια.

Το τρανς κομμάτι το ένιωθα μέσα μου από πάντα, σαν μικρή σκέψη. Απλά δεν ήξερα να το βάλω σε λόγια. Κάποια στιγμή τα κατάφερα: μίλησα σε μια φίλη μου από τη Λιθουανία, με την οποία παίζαμε παιχνίδια μαζί, πήγαινα λύκειο τότε. Αλλά λόγω Εκκλησίας το καταπίεσα: η Ευαγγελική Εκκλησία είναι αρκετά συντηρητική, τουλάχιστον στην Κατερίνη. Στην αρχή λοιπόν το καταπίεσα, μετά αναρωτιόμουν μήπως είναι φετίχ. Σχέσεις έκανα τότε μόνο με κορίτσια. Και κάποια στιγμή λέω δεν πάει άλλο, θα μιλήσω σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Η απάντηση ήταν: «Αν δεν δοκιμάσεις, δεν θα καταλάβεις».

Δηλαδή ντύσου και δες πώς νιώθεις. Ε, ντύθηκα. Και είπα: αυτό είναι! Με είδα στον καθρέφτη, ήταν 4 Οκτωβρίου του 2020, την ίδια μέρα που ιδρύθηκε το Βολτ Ελλάδος, τυχαίο; (γελάει)Μια φίλη στον Βόλο –η νεραϊδονονά μου την αποκαλώ– με βοήθησε να βρω το νέο μου όνομα, ήμουν ανάμεσα στα Ηλέκτρα, Νεφέλη και Ρώμη. Κράτησα το Ηλέκτρα και το Ρώμη.

Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2021, πάω στη Φινλανδία. Ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να είμαι η Ηλέκτρα full time, σε ένα καινούργιο μέρος όπου δε με ήξερε κανείς. Κι άρχισα να συστήνομαι ως Ηλέκτρα και μου ερχόταν πάρα πολύ φυσικά, σαν να μην είχε αλλάξει ουσιαστικά τίποτα, σαν να ήμουν η Ηλέκτρα από πάντα. Δηλαδή από τη Φινλανδία γύρισε πίσω ένα κοριτσάκι, χωρίς να έχω κάνει ούτε ορμόνες ούτε τίποτε τότε.

Επιστρέφοντας έκανα καινούργιους φίλους και παρέες, γιατί οι παλιοί πήραν απόσταση. Η μαμά μου στην αρχή ήταν λίγο σκεπτική, αλλά στο τέλος το δέχτηκε, γιατί είναι πολύ μέσα στην κοινότητα, είναι σχεδόν μαμά όλης της κοινότητας επάνω στην Κατερίνη: όλες οι αδερφές από το σπίτι μας έχουν περάσει – να, είδες η woke ατζέντα; Οι αδερφές ήρθαν στο σπίτι και μ’ έκαναν τρανς (γελάει με την καρδιά της).

Ο μπαμπάς δυσκολεύτηκε πολύ περισσότερο. Και η μαμά του μπαμπά, η γιαγιά, δεν με δέχτηκε σχεδόν καθόλου. Μέχρι και στα χέρια πιαστήκαμε και κάναμε χρόνια να μιλήσουμε – μέχρι πρόσφατα, που πέθανε ο παππούς μου. Θεωρούσε την ταυτότητά μου κάτι το εξωπραγματικό, το κακό, το τρελό.

Νιώθω ότι στην Ελλάδα έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία να πούμε ποιοι είμαστε και να κάνουμε αυτό που θέλουμε

Περιέργως, την τρανς ταυτότητα τη βιώνω στην Ελλάδα καλύτερα απ’ ό,τι στη Δανία. Νιώθω ότι στην Ελλάδα έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία να πούμε ποιοι είμαστε και να κάνουμε αυτό που θέλουμε χωρίς να μας νοιάζει τι θα κάνει ο άλλος. Ενώ στη Δανία υπάρχει μεγαλύτερη κοινωνική πίεση για κομφορμισμό. Ίσως εκεί φταίει ο «Νόμος του Γιάντε» (Janteloven) ο άγραφος κοινωνικός κώδικας που λέει ότι δεν πρέπει να ξεχωρίζεις, να το παίζεις καλύτερος, εξυπνότερος ή πιο σημαντικός από τους άλλους. Οπότε είναι πολύ δύσκολο να είσαι ένα τρανς άτομο που θέλει να εκφραστεί διαφορετικά, λίγο πιο πολύχρωμα μες στο μπεζ και το γκρι της Δανίας. Στην Ελλάδα, λοιπόν, νιώθω, κατά κάποιον τρόπο, πιο ελεύθερη. Συν τοις άλλοις, όταν μιλάω αγγλικά, έχω ένα μικρό θέμα με τη φωνή μου, γίνεται πιο μπάσα (γελάει), συνεπώς γίνομαι περισσότερο misgendered τις κακές ημέρες.

Από την άλλη, στην Ελλάδα έχω ζήσει πολύ περισσότερο hate, ειδικά διαδικτυακά. Με έχουν αποκαλέσει ψυχάκι ή τρελή ή μου στέλνουν μήνυμα «ψόφο, ρε» επειδή είμαι τρανς. Μετά τη συνέντευξη που έδωσα στην Deutsche Welle την προηγούμενη βδομάδα ήρθαν πάρα πολλά τέτοια απειλητικά μηνύματα: «ψόφο, ρε».

Αυτό είναι βεβαίως μέρος και της δημόσιας έκθεσης ενός ανθρώπου που συμμετέχει ενεργά στην πολιτική. Θυμάμαι ένα βίντεο που είχα κάνει για την Ουκρανία και με έλεγαν από κάτω «ναζί» και άλλα ωραία. Και για το μεταναστευτικό κάποια στιγμή τοποθετήθηκα και μου έγραφαν τα κλασικά: να τους πάρω σπίτι μου κ.λπ. Αλλά μου απευθύνονταν τουλάχιστον με άλλο ύφος: «Να τους πάρεις σπίτι σου, κοπέλα μου» (γελάει).

Πώς αντεπεξέρχομαι; Α, τους γράφω όλους σ’ αυτά που δεν έχω πια.

Για να σοβαρευτώ όμως και λίγο, το ζήτημα του χλευασμού της ταυτότητάς μου καταντάει κουραστικό, ειδικά όταν συμβαίνει κάθε φορά που μιλάω για άλλα πολιτικά ζητήματα. Δηλαδή πρέπει να δικαιολογούμαι που είμαι τρανς και έχω άποψη. Ενώ η σειρά είναι η εξής: έχω άποψη και τυχαίνει να είμαι τρανς. Ευτυχώς έχω μάθει να τσαλακώνομαι αρκετά, οπότε δεν με πειράζει.

Περισσότερο ενοχλούμαι όταν πολιτικές παρατάξεις ή κινήματα που καυχώνται ότι είναι συμπεριληπτικά και προοδευτικά υιοθετούν το ακροδεξιό αφήγημα του TERFism (σ.σ. Trans-Exclusionary Radical Feminism), του φεμινισμού που αποκλείει τα τρανς άτομα. Και θέλω να μιλήσω γι’ αυτό, γιατί και η ATHENS VOICE ανάρτησε τις προάλλες το δελτίο Τύπου του Mωβ, μιας φεμινιστικής συλλογικότητας που αποκλείει τα τρανς άτομα – και έχει έρθει η ώρα να κάνετε κι εσείς την αυτοκριτική σας (χαμογελάει).

Εγώ προσωπικά δεν πέφτω από τα σύννεφα που αποδεικνύεται ότι υπάρχει τρανσφοβία και μέσα στον προοδευτικό κόσμο. Ούτε που υπάρχουν ομάδες που θέλουν σώνει και καλά να σου «φορέσουν» με το ζόρι το δικό τους αφήγημα. Στο Μωβ και τη Νέα Αριστερά ενοχλούνται που οι τρανς γυναίκες θέλουμε να συγκαταλεγόμαστε στην κοινωνική κατηγορία των γυναικών. Είναι ξεκάθαρα μια δευτεροκυματική προσέγγιση στον φεμινισμό, ενώ βρισκόμαστε πια στο 2025 και η επιστήμη και η κοινωνία έχουν προχωρήσει.

Αλλά ενοχλούμαι ιδιαίτερα γιατί αυτή η νοοτροπία παθολογικοποιεί το να είσαι τρανς. Θεωρεί ότι μια τρανς γυναίκα που δεν έχει κάνει bottom surgery μπαίνει στις γυναικείες τουαλέτες με σκοπό να παρενοχλήσει τις υπόλοιπες. Λες κι αν η πόρτα της τουαλέτας γράφει ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ο μη γυναικεία ντυμένος βιαστής θα πει «Ω, δεν μπορώ να μπω εδώ μέσα!». Καταλαβαίνουμε πόσο τραγική είναι αυτή η σκέψη;

Θεωρεί επίσης ότι οι τρανς γυναίκες γίνονται τρανς μόνο και μόνο για να κερδίζουν μετάλλια στον αθλητισμό. Είναι μια νοοτροπία που βλέπει την τρανς ταυτότητα ως ψυχική διαταραχή: αν έχεις κάνει bottom surgery, παραμένεις ένας ακρωτηριασμένος άντρας· αν δεν έχεις κάνει bottom surgery, είσαι ένας ύπουλος, κακός τύπος που υποδύεται τη γυναίκα για να μπει στα γυναικεία spaces· κι αν είσαι τρανς άντρας, είσαι η χαμένη λεσβία αδερφή μας… Έλεος δηλαδή.

Ενοχλούμαι ιδιαίτερα με τη νοοτροπία που βλέπει την τρανς ταυτότητα ως ψυχική διαταραχή

Έχω κουραστεί με όλες αυτές τις εισαγόμενες συγκρούσεις. Εισάγουμε τα TERF wars από την Αγγλία και τις ΗΠΑ αμάσητα και κατόπιν εορτής, όπως εισήγαμε το woke/anti-woke, όταν μια μέρα ξύπνησε ξαφνικά ο Αντώνης Σαμαράς από τον βαθύ του ύπνο και αποφάσισε ότι η woke κουλτούρα καταστρέφει τα παιδιά της Ελλάδας.

Αυτά με κάνουν να σκέφτομαι, αναπόφευκτα, και τη σχέση νομοθεσίας και κοινωνικής αλλαγής. Η νομική αλλαγή είναι όντως το πρώτο βήμα για την κοινωνική αλλαγή: ο γάμος, με τα λειψά του, ας πούμε· ή νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, με τα λειψά της πάλι. Αλλά αν δεν επέλθει κάποια κοινωνική αλλαγή, αν δεν αλλάξουμε λίγο τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, σε βάθος χρόνου –δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη–, οι νόμοι μπορούν να αναθεωρηθούν ή να αποσυρθούν, όπως γίνεται σήμερα στις ΗΠΑ, στην Ουγγαρία, στην Ιταλία. Και γι’ αυτό τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας πρέπει να δουλέψουμε πάρα πολύ. Να μη σταματάμε στιγμή να μιλάμε.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά με κάνουν απαισιόδοξη για το πού πάει ο κόσμος και αν φοβάμαι ότι η GenZ χειραγωγείται από κάθε είδους αυταρχικές κορόνες. Ξέρω ότι η GenZ έχει αυτή την τεράστια κάψα και αγανάκτηση με το τι έχει γίνει στο παρελθόν, οπότε μπορεί να βρίσκει και διέξοδο σε αυταρχικούς ανθρώπους. Αυταρχικοί μπορεί να υπάρξουν και στη Δεξιά και στην Αριστερά. Για το ότι τόσοι παρασύρονται φταίει δυστυχώς και η γενικότερη προοδευτική σκέψη: εμείς, που έχουμε προοδευτικότερη σκέψη στο Βολτ, δεν έχουμε καταφέρει, επικοινωνιακά τουλάχιστον, να πείσουμε την GenZ. Με ρωτούν τι είναι το Βολτ, τους λέω: ένα κόμμα πραγματιστικό, προοδευτικό. Ούτε φιλελεύθερο τολμώ να πω, γιατί θα μας πουν –στην καλύτερη– μητσοτακικούς (γελάει), ούτε διεθνιστικό μπορώ να πω, γιατί θα δαγκώσει από την ανάποδη. Είναι πολύ παρεξηγημένες αυτές οι ταμπέλες στη χώρα μας. Κι εδώ έρχεται και πατάει και όλος αυτός ο αυταρχισμός που λέγαμε πριν.

Εμείς φεύγουμε λοιπόν από τη Δεξιά και την Αριστερά και λέμε ότι είμαστε κάτι άλλο – γιατί η Δεξιά και η Αριστερά αντιπροσωπεύουν το παλιό. Αλλάζουμε το αφήγημα, αλλά από τη στιγμή που θα προσδιοριστούμε ως κάτι συγκεκριμένο (προοδευτικοί, πραγματιστές, φεντεραλιστές) έρχεται η κατακραυγή σ’ αυτή τη χώρα, γιατί οι άνθρωποι εδώ λειτουργούν ακόμα με παλιά εργαλεία: ό,τι και να τους πεις λοιπόν, θα το συνδυάσουν με αυτό που ήδη ξέρουν, με παρωχημένες δηλαδή έννοιες.