Γιώργος Νταλάρας: Σχόλιο για τις δηλώσεις του για τους δημοσιογράφους
Πού, παρακαλώ, έκανε λάθος ο Γιώργος Νταλάρας και πέσαμε να τον φάμε; «Δεν είναι δημοσιογραφία αυτό, παιδιά» τους είπε. Κάποιοι τα έβαλαν μαζί του γιατί, λέει, επιτέθηκε στα παιδιά των 500 ευρώ. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι η αμοιβή τους είναι αυτή, μπορεί και όχι, δεν είναι κάτι που το ξέρω. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει την ουσία. Δεν είναι δημοσιογραφία αυτό, και το ξέρουμε όλοι. Δεν είναι δημοσιογραφία το να στήνονται δέκα μικρόφωνα (υπολογίστε αμειβόμενες ανθρωποώρες) έξω από ένα στούντιο, να ξεροσταλιάζουν, για να τον τσιγκλήσουν να επαναλάβει τα όσα είπε, ότι δηλαδή οι καλλιτέχνες δεν μπορεί να διαφημίζουν φαστ φουντ ή κάτι τέτοιο.
Εδώ που τα λέμε, αν αναλογιζόταν ότι ολόκληρος Γκορμπατσόφ διαφήμιζε την Pizza Hut και ο Φιντέλ Κάστρο φορούσε δύο ρόλεξ στο ίδιο χέρι στη συνομιλία του με τον Νικίτα Χρουστσόφ, μπορεί και να το ξανασκεφτόταν. Μόνο που δεν σκέφτηκε λογικά. Με το θυμικό λειτούργησε, μ’ εκείνο το μπούκωμα στο οποίο ξεπέφτουν ακόμα και τα πιο καταναλωτικά όντα, σε κάτι δύσκολες μέρες. Όλη η ζωή μια αγορά, ένα αλισβερίσι, από πίσω τα λεφτά κι από μπροστά τα θύματα. Και πιο θύματα απ’ όλους τα νέα παιδιά που περπατάνε στον δρόμο που ανοίξαμε. Σε μια εποχή που τα πάντα συμβαίνουν στην οθόνη, δωσ’ του και συνωστίζονται για μια θέση στο γυαλί. Μια οποιαδήποτε θέση, ακόμα κι αν τους μικραίνει μέχρι να γίνουν μικρούτσικοι. Αρκεί να εργάζονται στα Μέσα, να πιάνουν ένα μικρόφωνο, να αρπάζουν μια χαζομάρα με σκοπό να την κάνουν είδηση.
Και η είδηση εδώ μύριζε «αίμα». Το δικό του αίμα, και ο Νταλάρας το μύρισε. Είδε τον εαυτό του πρωταγωνιστή στις δίκες των πρωινάδικων, όπου εννοείται ότι θα έβγαινε χαμένος. Είναι ο άνθρωπος μιας άλλης εποχής, πέρασε η μπογιά του, και το ξέρει. Όπως επίσης ξέρει ότι είναι το εύκολο θύμα, τώρα που άλλοι μεσουρανούν, άλλα ήθη επικρατούν. «Η δημοσιογραφία χρειάζεται αρχές» τους είπε. Αυτό που κάνετε είναι μπούλινγκ, θα τους έλεγε άμα ήταν πιο τολμηρός. Είστε εδώ γιατί θέλετε σάρκα, τη σάρκα μου. Αυτή ήταν η αλήθεια της παρουσίας τους εκεί. Και, ναι, αυτό δεν είναι δημοσιογραφία.
Προσωπικά είμαι μαζί του, με αυτόν τον ηλικιωμένο, αποδυναμωμένο, άλλοτε κραταιό, απομεινάρι μιας εποχής όπου όλα λειτουργούσαν διαφορετικά. Είμαι μαζί του σε τούτη την αρένα, όπου στις κερκίδες αλαλάζει μια εποχή που θρέφεται από τους πεσμένους, που αγαπάει να διχάζεται και να πετροβολεί, που κάνει δημόσιο μπούλινγκ και μετά οι ίδιοι αυτοί, που πετάνε ανθρώπους στην αρένα, θλίβονται και μυξοκλαίνε που τα νέα παιδιά βγάζουν τόση επιθετικότητα μεταξύ τους, που χτυπιούνται και την πέφτουν στον αδύναμο.
Όσο για τον Γκορμπατσόφ, θα τον κρίνει η ιστορία, ενώ για τον Φιντέλ Κάστρο θα χρειαστεί να καταφύγουμε στις μεταφορές – σε μια εποχή που κυριαρχεί η κυριολεξία.
