Η ανάγκη για πρόσωπα-πρότυπα στη δημόσια και ιδιωτική ζωή μας, που εκπαιδεύουν και παιδεύουν τα μυαλά μας.
Επειδή όλη η κουβέντα για το 2023 εστιάζει στην Ουκρανία, την ενέργεια, τις ανοιξιάτικες εκλογές και το αν θα φτάσει μέχρι το τέλος ο Παναθηναϊκός. Επειδή δεν είναι όλα θέμα θεσμών, νόμων και καλαθιών του νοικοκύρη.
Να μην ξεχνάμε τη σημασία των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα. Των ωραίων ανθρώπων.
Η χρονιά που φεύγει μας αφήνει παθητικό σε πρότυπα που «έφυγαν». Χρειαζόμαστε πλέον επειγόντως να αναπληρώσουμε τον επιστημονικό ρομαντισμό του Σιμόπουλου, την αφοσίωση της Λαμπράκη-Πλάκα, τον υπέροχα εκκεντρικό Τζούμα. Κάθε «ωραίος» άνθρωπος που χάνουμε αφήνει ένα νοηματικό κενό, είναι μια διήγηση που διακόπηκε. Ο Διακογιάννης φέτος και η πριν από χρόνια πρόωρα χαμένη θετή του Ρίκα δεν αντικαταστάθηκαν.
Άνθρωποι στελεχώνουν την πολιτική, επανδρώνουν τα ΜΜΕ, διοικούν επιχειρήσεις προάγουν ή υποβαθμίζουν την Τέχνη και δημιουργούν δημόσια πρότυπα. Ωραίοι άνθρωποι απαιτούνται παντού στον Δημόσιο βίο. Αλλά και στην κάθε θέση στην οικονομία, ως γονείς, ως φίλοι και κοινωνικοί λειτουργοί στην παιδεία και στην υγεία.
Πολύ σωστά παρατηρεί ο κοινωνιολόγος Robert Merton, ότι οι ακμάζουσες κοινωνίες συνυπάρχουν νομοτελειακά με τα ανάλογα πρόσωπα-πρότυπα. Η Ελλάδα πήγε μπροστά όχι μόνο με τις νότες του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκι, αλλά κυρίως με την ισχυρή, ενδιαφέρουσα, ωραία παρουσία τους στην ζωή μας.
Ζητούνται λοιπόν ωραίοι άνθρωποι. Ηθικοί. Με άποψη, γνώση, σύνεση. Άνθρωποι που δημιουργούν την απαραίτητη αφήγηση, που εκπαιδεύουν και ενίοτε παιδεύουν τα μυαλά μας. Που τους απασχολεί το σύνολο και δεν τα φιλτράρουν όλα με το εγώ. Που μας απογειώνουν. Που να μπορούν και να μας μαλώσουν και να μιλήσουν σκεπτόμενοι ανεπηρέαστοι από το θυμικό. Που γουστάρουμε να τους ακούμε και να διαβάζουμε τα post τους.
Συγχαρητήρια στην κυρία Τσαπανίδου για την μεταγραφή της σε ένα πολιτικό κόμμα αλλά αυτή η συνεχής ανακύκλωση προσώπων δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν παράγουμε πλέον κανέναν. Είκοσι χρόνια οι ίδιες και οι ίδιοι. Και αν είχαν κάτι να πουν, το είπαν και δεν έχει άλλο. Κάποιοι νέοι που κάτι είπαν, δοκίμασαν και την έκαναν με ελαφρά. Ο Ταραντίλης, ο Σακελλαρίδης. Και άλλοι.
Τα επερχόμενα δημόσια πρόσωπα σιωπούν. Δεν παρεμβαίνει ο Λάνθιμος, δεν πείθει ως πρότυπο ο Τσιτσιπάς, δεν κατάφερε να φρεσκάρει στο ελάχιστο τον πολιτικό μας πολιτισμό το νεανικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη. Δεν ξεπηδά ούτε καν μια Άσπα από ένα ριάλιτι να τα κάνει άνω-κάτω. Κάποιοι λίγοι άξιοι προβάλλονται μίζερα και απρόθυμα. Στον δικό τους ακαδημαϊκό ή καλλιτεχνικό μικρόκοσμο, μήπως και ξεφύγει κάτι το ενδιαφέρον και για εμάς και διακόψουμε το ατελείωτο υπνωτικό scroll down. Δεν χωράνε άλλωστε οι συνεντεύξεις στην ζωή μας και δεν έχουμε υπομονή να τις ακούσουμε.
Είναι ανυπόφορα λίγοι οι πολιτικοί πρίγκιπες και οι επίγονοι. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τις καταρρεύσεις των δημοσίων προσώπων και τα σκάνδαλα χωρίς τα ανάλογα λυτρωτικά αντίβαρα. Για κάθε Καϊλή που μαζεύει μαύρο χρήμα δίπλα στα μπιμπερό πρέπει να ξεπηδά και ένα θετικό πρότυπο. Ένας Αριστοτελικός άνθρωπος που να λειτουργεί με φρόνηση και αξίες για το γενικό καλό. Ένας άνθρωπος που να μας γοητεύει.
Το έχουμε και αυτό ανάγκη όσο και το φαΐ και το internet.
Τη χρονιά που έρχεται να αναζητήσουμε και να αναδείξουμε ωραίους ανθρώπους και να τους ακούσουμε. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Αλλά νέος χρόνος έρχεται. Kαι ευχές λέγονται.
20°
