Οι περισσότεροι από τους δικούς μας «αυτοκράτορες» δεν νομίζουν ότι είναι ντυμένοι. Ξέρουν ότι είναι γυμνοί αλλά πιστεύουν ότι δεν θα το καταλάβουμε ακόμα
Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και της κοινωνίας, οι δυνατότητές τους, η άγνοια και το θράσος
Στο παραμύθι «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» ένας ματαιόδοξος ηγεμόνας αναθέτει σε δύο απατεώνες να του ράψουν τα ωραιότερα ρούχα που έχει δει ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι ο αυτοκράτορας να παρελάσει γυμνός πιστεύοντας ότι φοράει αυτά τα ρούχα και το πλήθος να τον επευφημεί κάνοντας πως δεν βλέπει ότι ο αυτοκράτορας παρελαύνει με το λιλί του σε κοινή θέα.
Οι μεγαλόσχημοι συμπολίτες που κακοποιούν μια ξένη γλώσσα την οποία προσποιούνται ότι γνωρίζουν, άρα και ο συνήγορος της συντρόφισσας Καϊλή που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα κακοποίησε και γαλλικά και αγγλικά, είναι ό,τι πιο κοντινό μπορώ να σκεφτώ στο παραμύθι αυτό. Με μόνη διαφορά ότι, σε αντίθεση με το παραμύθι, δεν πέφτουν θύματα κάποιων απατεώνων αλλά του εαυτού τους. Της υπερτίμησης των περιορισμένων δυνατοτήτων τους και κυρίως της υποτίμησης της νοημοσύνης και της αντίληψης των υπολοίπων. Οι περισσότεροι από τους δικούς μας «αυτοκράτορες» δεν νομίζουν ότι είναι ντυμένοι. Ξέρουν ότι είναι γυμνοί αλλά πιστεύουν ότι δεν θα το καταλάβουμε ακόμα κι αν κουνήσουν το λιλί τους στη μούρη μας.
Κι αυτό είναι το χειρότερο με τους συμπολίτες οι οποίοι μας διασκεδάζουν με τις απόπειρες να μιλήσουν γλώσσες τις οποίες δεν ξέρουν. Δηλαδή δρουν με μια σιγουριά η οποία δεν βασίζεται παρά μόνο στην πεποίθησή τους ότι –με τον έναν ή τον άλλο τρόπο– θα μας ξεγελάσουν για τις δυνατότητές τους. Με μια λέξη, είναι το θράσος τους. Αυτό το θράσος που είναι κυρίαρχο γνώρισμα της πλειονότητας των εκπροσώπων της πολιτικής, δημοσιογραφικής, επιστημονικής, πνευματικής, καλλιτεχνικής ηγεσίας του τόπου. Δηλαδή ανθρώπων με περιορισμένες δυνατότητες, γνώσεις και κουλτούρα που φέρονται λες και οι δυνατότητες, οι γνώσεις και η κουλτούρα να τρέχουν από τα μπατζάκια τους. Κι επειδή οι περισσότεροι από αυτούς είναι κομμάτια ενός μπλεγμένου κουβαριού, κανείς τους δεν αποκαλύπτει τη γύμνια του άλλου (σκεφτείτε π.χ. πώς οι δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν πολιτικούς και καλλιτέχνες και πώς παίζουν το παιχνίδι κολάκευσε με να σε κολακεύσω να περνούμε τον καιρό).
Με λίγα λόγια, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι τα γαλλικά ή τα αγγλικά του (κάθε) Δημητρακόπουλου. Είναι η άνεση με την οποία ένας διαμορφωτής της κοινής γνώμης και άρα και της κοινωνίας (ναι είναι, όπως κάθε ένας που φιλοξενείται τόσο συχνά σε τηλεοπτικές εκπομπές) περιφέρει την άγνοιά του ισχυριζόμενος γνώση.
Αλλά και το να μην ξέρει ξένες γλώσσες ένας διαμορφωτής της κοινής γνώμης και της κοινωνίας ασήμαντο δεν το λες. Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να θεωρείτε ότι η γνώση αγγλικών από έναν εκπρόσωπο κάποιας ηγεσίας δεν είναι ιδιαίτερης σημασίας αλλά σκεφτείτε αυτό: πώς μπορεί π.χ. ένας πολιτικός ή ένας δημοσιογράφος να έχουν όσο το δυνατόν πιο πλήρη και πιο έγκαιρη αντίληψη για το τι συμβαίνει στον κόσμο, για το τι συζητιέται σε διεθνές επίπεδο, όταν βάζοντας CNN νιώθουν όπως θα νιώθαμε οι περισσότεροι αν βάζαμε ένα κινεζικό κανάλι; Πώς να φέρουν καινούργιες ιδέες ή να ενημερώσουν όταν δεν μπορούν να διαβάσουν ένα ξένο περιοδικό ή να μπουν σε ένα ξένο σάιτ; Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να αντιληφθούν τι συμβαίνει στον έξω κόσμο όταν τα παράθυρα από τα οποία θα μπορούσαν να τον δουν είναι θεόκλειστα;
Κάπου εδώ κάποιος θα πεταχτεί για να πει «ναι, είδαμε και άλλους που μπορούν να μιλήσουν αγγλικά». Μια φράση που μπορεί να μοιάζει λογική αλλά είναι αποτέλεσμα της σοβαρής παρανόησης των εννοιών «απαραίτητος» και «ικανός». Βλέπετε, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το να έχεις δύο πόδια είναι ικανό για να σε κάνει μεγάλο ποδοσφαιριστή. Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι απαραίτητο για να παίξεις μπάλα. Και μπράβο σου.
Υ.Γ. Εννοείται ότι η σοκαριστική άγνοια ξένων γλωσσών από ανθρώπους που έχουν χρόνια στην Ευρωβουλή, πέρα από την αδυναμία τους να παρακολουθήσουν τις διεθνείς εξελίξεις και τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης, δείχνει και μια άνευ προηγουμένου πνευματική αδυναμία ή μια άνευ προηγουμένου τεμπελιά ή και τα δύο. Σκεφτείτε τους ανειδίκευτους εργάτες που τη δεκαετία του ’60 πήγαιναν να δουλέψουν στη Γερμανία και μετά από ένα δυο χρόνια ήξεραν να μιλήσουν γερμανικά και συγκρίνετέ τους με ευρωβουλευτές που μετά από 8 χρόνια στην Ευρωβουλή μιλάνε τα αγγλικά σαν να ξεκίνησαν το φροντιστήριο για το Lower λίγους μήνες πριν.
8°
