Η Μανίνα Ζουμπουλάκη περιγράφει πώς πέρασε ένα πρωινό στο Ειρηνοδικείο ως μάρτυρας υπερασπίσεως.
Φιλικό μου πρόσωπο με κάλεσε προχθές μάρτυρα υπερασπίσεως: μια τράπεζα κατηγορούσε το πρόσωπο ότι δολίως δεν αποπληρώνει το δάνειο που είχε πάρει το 2008 για την αγορά διαμερίσματος, και χρειαζόταν κάποιον να διαβεβαιώσει το δικαστήριο ότι το 2008 ΟΛΟΙ βγάζαμε ένα σωρό λεφτά, μαζί και το πρόσωπο. Άρα, το δάνειο το πήρε με σκοπό να το αποπληρώσει, δόση τη δόση. Μόνο που έπεσαν οι δουλειές ή εξαφανίστηκαν εντελώς, μαζί εξαφανίστηκαν τα λεφτά, και οι δόσεις δεν έβγαιναν από το επίδομα ανεργίας καθόλου, οπότε την κρέμασε την τράπεζα το πρόσωπο, παρότι αγαπημένο.
Οι τράπεζες, επειδή το έχουνε δει το έργο περίπου 2.000.000 φορές (τόσοι Έλληνες πολίτες εικάζεται ότι χρωστάνε στις τράπεζες), ορίστε που εφεύραν μια νέα κατηγορία τραπεζικού υπάλληλου, που αναλαμβάνει να τρέχει στα δικαστήρια. Ίσως να είναι υπάλληλοι με νομική πείρα, αν και μάλλον δείχνει για χώσιμο η αποστολή, εκτός κι αν παίρνουν άδεια όλη τη μέρα και πάνε για καφέδες μετά τις δίκες αυτοί οι υπάλληλοι, πράγμα πολύ πιθανό, αν κρίνουμε από τα ταμεία που λειτουργούν πια στις τράπεζες, που είναι ένα στα πέντε, και πολλά λέμε.
Ένυγουεη, καταρχήν πήγα σε λάθος μέρος – στην Ευελπίδων, επειδή εκεί είχα συνηθίσει τα δικαστήρια επί περιοδικών, κι έχει έναν ωραίο φούρνο στη Δοϊράνης απέναντι με τυροπιτάκια, που τον έχουν δύο άνθρωποι οι οποίοι μάλιστα ΔΕΝ είναι αδέρφια, παρόλο που μοιάζουν σαν μεγάλες σταγόνες. Με ειδοποίησαν όμως εγκαίρως και κατέβηκα στην Κυρίλλου Λουκάρεως, στο Ειρηνοδικείο, στο οποίο δεν είχα ξαναπάει, άρα η εικόνα που έχω είναι όπως είναι τώρα, με τα ελλενίτ, τις σκαλωσιές και τις λαμαρίνες παντού, μια και το επισκευάζουν ή ίσως το ξαναχτίζουν από την αρχή. Περνάς έναν διάδρομο με λαμαρίνες δεξιά αριστερά και μπαίνεις στο αριστερό κτίριο, έξω από το οποίο καπνίζει κόσμος και το φιλικό σου πρόσωπο με τον δικηγόρο του.
Εσύ τώρα, ενώ τρως τα τυροπιτάκια, ακούς τον δικηγόρο να λέει τι θα πρέπει να πεις όταν άξιουαλι σε σηκώσουν στο ειδώλιο, κάτι που ήλπιζες να αποφύγεις, μια και δεν σου αρέσει η ιδέα να αποστηθίσεις όλα αυτά τα νούμερα, ποσά, δόσεις, χρονολογίες και στοιχεία: εδώ δεν ξέρεις πόσα έβγαζες εσύ, μειούμενα, από το 2008 ως το 2015, θα μάθεις πόσα έβγαζε ή δεν έβγαζε το φιλικό σου πρόσωπο; Δεν θα μάθεις, όσο κι αν ζοριστείς, οπότε συνεχίζεις με τα τυροπιτάκια χωρίς να ζορίζεσαι, δεν υπάρχει λόγος.
Στο Ειρηνοδικείο λοιπόν εκδικάζονται υποθέσεις όμοιες ή παρόμοιες με του φιλικού προσώπου, η μία μετά την άλλη: χωρισμένος πατέρας, πενηντάρης, που πήρε δάνειο το 2008 και μετά χώρισε, δίνει διατροφή 400 ευρώ το μήνα (!) στην πρώην σύζυγο και στα δύο παιδιά του, που ΖΟΥΝΕ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ μια και η σύζυγος δεν εργάζεται. Ο πατέρας στο μεταξύ ξαναπαντρεύτηκε, έκανε κι άλλο κουτσούβελο, το οποίο θα του κοστίζει, τσέτουλο, άλλο ένα 200άρι, εργάζεται «περιστασιακά», και δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο. Δεν δύναται να δίνει 600 ευρώ το μήνα στην τράπεζα, και χτυπιέται ότι ΔΕΝ, μάλιστα η μικρή βιοτεχνία που είχε, έκλεισε προ πενταετίας και χρωστάει ακόμα. Υπολογίζεται ότι ο κατηγορούμενος με τα τρία παιδιά, χρωστάει συνολικά πάνω από 200.000 ευρώ, τα μισά στην τράπεζα, τα υπόλοιπα σε ασφαλιστικό ταμείο. Όσοι ανεβαίνουνε στο ειδώλιο, είναι σε κλάψα επιπέδου Ξανθόπουλος. Τους έχουνε πάει όλα σκατά, δουλειές τους έκλεισαν, γκόμενες/οι τους παράτησαν (αλλά βρήκαν άλλες/ους, δεν το βάζουν κάτω), σα να μην έφτανε το χάλι τους, έχουνε και τις τράπεζες που ζητάνε τα λεφτά τους πίσω, τι άλλο; Και ανάδρομοι πλανήτες; Ε όχι.
Άλλη κατηγορούμενη επίσης δεν μπορεί να πληρώσει, προσκομίζει στοιχεία απορίας τρελής, έχει παιδιά με προβλήματα, δεν της βγαίνουν τα έξοδα διαβίωσης, πρέπει να κόψει το πιάνο που κάνει η κόρη της αλλά για όνομα, δεν κάνει και τίποτε άλλο το παιδί, μόνο ένα ξερό πιάνο, τελικά η τράπεζα μαζεύει τα μπογαλάκια της και μειώνει την δόση σε 160 ευρώ το μήνα. Θα γίνει άραγε έτσι και στην δική μας περίπτωση;
Όταν με καλούν στο ειδώλιο, έχει πάει μεσημέρι, είμαστε εκεί από το πρωί (αν και εγώ είχα πάει πρώτα αλλού), κάπως κουντουρντισμένοι, ανεβαίνω λοιπόν και… δεν θυμάμαι Χριστό. Βεβαιώνω (όμως) ότι έβγαζε λεφτά το πρόσωπο, όπως κι ο κάθε πικραμένος, βγάζαμε μια χαρά λεφτά και σκεφτόμασταν «τι είναι ένα δανειάκι 100 χιλιαρικάκια, σιγά μη δε βγάζω λεφτά στα επόμενα χρόνια να το ξεχρεώσω μαζί με τους τόκους, που θα μου βγει κοστούμι, αλλά είμαι άνετος/η».
Ε, αυτά είπα η μάρτυς υπερασπίσεως, το πρόσωπο μάλλον πήρε μειωμένη δόση, ο δικηγόρος μας ήταν αστέρι (όχι σαν κάτι άλλους), κάναμε καλή εντύπωση και χωρίς μπαλέτο*, εκτός που το διαμέρισμα βρίσκεται σε υποβαθμισμένη περιοχή και δεν το θέλει πια ο θεός πόσο μάλλον η τράπεζα, οπότε αποκλείεται να ζητήσει να το κάνει φύλλο-φτερό. Η κοπέλα που εκπροσωπούσε την τράπεζα (ΚΙ ΑΝ έχουν ακούσει τα αυτάκια της) ήταν σενιαρισμένη, με παντελόνι-κοστουμιού από αυτά που έχει η Ζάρα και πάντα αναρωτιέσαι ποιες τα φοράνε εκτός από τις δικηγορίνες, που όμως όταν πιάσουν την καλή παίρνουν τα αντίστοιχα Αρμάνι και ανεβάζουν το κασέ τους στον ουρανό.
Συνολικά, το πρωινό στο Ειρηνοδικείο ήταν μια εποικοδομητική εμπειρία. Αν και η Ευελπίδων έχει καλύτερο κέτερινγκ – πεντακόσια καφέ, μπαρ, σνακ μπαρ και φαγάδικα ακριβώς απέναντι, συν τον φούρνο στην ανηφόρα, με τα καλύτερα τυροπιτάκια έβερ…
16°
