«Ο Ζακ ήταν ένα ταλαντούχο παιδί. Αγωνιζόταν για τους πάσχοντες από HIV και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και είχα νιώσει τη φλόγα του» αναφέρει ο Άγγελος Παπαδημητρίου σε παρέμβασή του στο thelopotami.gr, με τίτλο «Θέλω χείρα βοηθείας και όχι πόδια τιμωρίας».
Ο γνωστός ηθοποιός και εικαστικός τονίζει πως «στην Ελλάδα η δεύτερη ευκαιρία δεν λειτουργεί και έτσι συνεχίζουν να συνωστίζονται στο περιθώριο αυτοί που θα μπορούσαν να είναι απλώς περαστικοί».
«Τα παράνομα παιδιά της κοινωνίας χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία και εκεί μετράται πλέον μια σύγχρονη κοινωνία» συμπληρώνει.
Παράλληλα, επικρίνει το γεγονός ότι όλοι εξαντλούμε το πάθος μας «δικάζοντας» στα social media αντί να βρίσκουμε λύσεις που θα γλύτωναν ανθρώπους σαν τον Ζακ από τα πόδια τιμωρίας.
Για τον Ζακ Κωστόπουλο επίσης εξομολογείται ότι τον θαύμασε στη ζωή, αλλά και ως καλλιτέχνη στο θέατρο -όπου τον είχε δει στην πρώτη και τελευταία παράσταση του.
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου, εικαστικός και ηθοποιός -«νόθο παιδί της τέχνης» όπως λέει- επισημαίνει με την παρέμβαση του στο thelopotami αυτό που δύσκολα παραδεχόμαστε.
Ότι στον δρόμο θα βρεις πολλούς ταλαντούχους. Ανθρώπους που γλίστρησαν, που σπρώχτηκαν, που διώχτηκαν. Ανθρώπους που έκαναν λάθος ή ατύχησαν. Αυτά τα «παράνομα παιδιά» της κοινωνίας -για να χρησιμοποιήσουμε άλλη μια προσφιλή στον Άγγελο φράση- χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία. Μια συνεχή δεύτερη ευκαιρία. Και εκεί μετράται πλέον μια σύγχρονη κοινωνία. Όταν προσφέρει εναλλακτικές σε όλους τους πεσμένους και αυτούς του δρόμου.
Από τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας μέχρι τους σταθμούς εποπτευόμενους χρήσης. Και από τα σεμινάρια επανεκπαίδευσης μέχρι τα κέντρα αλληλεγγύης και επανένταξης. Στην Ελλάδα όμως σπάνια οι τίτλοι αυτοί αποκτούν περιεχόμενο. Η δεύτερη ευκαιρία δεν λειτουργεί και έτσι συνεχίζουν να συνωστίζονται στο περιθώριο αυτοί που θα μπορούσαν να είναι απλώς περαστικοί. Ο Ζακ Κωστόπουλος, ο οροθετικός ακτιβιστής, που έπεσε νεκρός της πλατείας Ομονοίας, «ήταν ένα ταλαντούχο παιδί» θα πει ο Άγγελος.
Τον είχε δει να αγωνίζεται για τους πάσχοντες από HIV και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και είχε νιώσει την φλόγα του. Τον θαύμασε στη ζωή, αλλά και ως καλλιτέχνη στο θέατρο – όπου τον είχει δει στην πρώτη και τελευταία του παράσταση. Αυτή την φλόγα που δεν μπορούσε πάντα να διοχετεύσει εκτός του. Την επόμενη στιγμή του θανάτου του, όλοι είχαν την δική τους ερμηνεία για τα γεγονότα. Ο καταιγισμός των απόψεων όμως, των πληροφοριών, των εικόνων, των βίντεο δεν οδηγεί και σε περισσότερη γνώση, ούτε σε περισσότερη δράση. Ο καθένας συνήθως πετάει ό,τι δεν ταιριάζει με τις ήδη διαμορφωμένες απόψεις του και κρατάει και αναμεταδίδει μόνο ό,τι του ακούγεται οικείο.
Έτσι δημιουργούνται τα στρατόπεδα στα κοινωνικά δίκτυα που σπάνια τελικά επηρεάζονται από τα πραγματικά γεγονότα. Ο Άγγελος που μόλις τα τελευταία δύο χρόνια απέκτησε κινητό τηλέφωνο, μας παροτρύνει: «Αν τη ζέση που δείχνουμε για να είμαστε όλοι δικαστές και τιμωροί, την μεταβάλαμε σε ανθρώπινο ενδιαφέρον και με εφευρετικότητα δίναμε λύσεις, τότε άνθρωποι σαν τον Ζακ θα γλύτωναν ίσως από τα πόδια τιμωρίας».
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
15°
