Κομπάρσοι της Ιστορίας, ξεχασμένοι χρόνια, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας έφτασαν το ’22 στη Ελλάδα, πρόσφυγες, ξεριζωμένοι, ξένοι. Πάλι μπροστά μας εκατό χρόνια αργότερα, αλλοδαποί αυτή τη φορά, γεμίζουν τις πλατείες της πρωτεύουσας με τα λιγοστά υπάρχοντα τους, τη φτώχια τους, το κουρασμένο βλέμμα τους.
Ενδιαφέρον έχει η σχετική αναφορά της εποχής του γνωστού πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου, όπως την παραθέτει το site Athens Open Museum: «Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, που από το 1915 είχε διχασθεί, δεν αντίκρισε με συμπάθεια τους πρόσφυγες, όταν τα αδυσώπητα κύματα της ιστορίας τούς έριξαν πάνω στα βράχια της Ελλάδος. Δεν υπήρξε συμπάθεια, δεν υπήρξε απάθεια, υπήρξε αντιπάθεια. Το θυμούμαι και ανατριχιάζω».
Ναός Ηφαίστου στο Θησείο, 1922: Δύο προσφυγοπούλες και μια μάλλον μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα, με φόντο τις κολόνες του ναού, σε πρόχειρο καταυλισμό που είχε δημιουργηθεί λίγες μόνο εβδομάδες μετά την άφιξη των πρώτων προσφύγων στον Πειραιά.
Φωτογραφία: Αγνώστου. (από τη φωτογραφική συλλογή του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού, Library of Congress, πηγή: http://athensopenmuseum.com)
Πλατεία Βικτωρίας, 2016: Δύο προσφυγοπούλες και μια μάλλον μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα, με τα παιδιά τους στον πρόχειρο καταυλισμό που έχει δημιουργηθεί στην πλατεία Βικτωρίας, λίγες μόνο εβδομάδες μετά την άφιξη των πρώτων προσφύγων στον Πειραιά.
25°
