Η σιωπηλή ασθένεια της Μπέλα Χαντίντ: Το χρονικό της μάχης με τη νόσο του Λάιμ
Η Μπέλα Χαντίντ μπορεί να ποζάρει στα εξώφυλλα των Vogue και Elle και να συνεργάζεται με κορυφαίους οίκους όπως οι Dior και Versace, όμως πίσω από την εκθαμβωτική εικόνα, δίνει μια δύσκολη προσωπική μάχη. Το διάσημο μοντέλο πάσχει από τη νόσο του Lyme και η οποία της προκαλεί σοβαρούς πόνους στις αρθρώσεις, άγχος, έντονη κόπωση και άλλα εξαντλητικά συμπτώματα. Η μητέρα της, Γιολάντα Χαντίντ, έχει πει στο PEOPLE πως πρόκειται για μια ασθένεια που μπορεί να σε «γονατίσει».
Η ίδια η Χαντίντ μίλησε ανοιχτά γι’ αυτό στο φιλανθρωπικό γκαλά της Global Lyme Alliance το 2016. «Η ζωή δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται εξωτερικά», είπε τότε. «Το πιο δύσκολο κομμάτι σε αυτή τη διαδρομή είναι να σε κρίνουν από την εμφάνισή σου, και όχι από το πώς νιώθεις στην πραγματικότητα». Στα social media έχει μοιραστεί πολλές φορές στιγμές από θεραπείες με ορούς, ακόμα και από τα παρασκήνια φωτογραφήσεων, δείχνοντας πόσο βαθιά επηρεάζει την καθημερινότητά της.
Τα συμπτώματα, η απώλεια της ιππασίας και οι οικογενειακές επιπτώσεις
Η Χαντίντ διαγνώστηκε σε ηλικία 16 ετών, αλλά είχε ήδη αρχίσει να νιώθει συμπτώματα από τα 14. Μέσα από Instagram Stories έχει περιγράψει περισσότερα από 30 καθημερινά συμπτώματα: πονοκεφάλους, αϋπνία, ευαισθησία στο φως και στους ήχους, απώλεια συγκέντρωσης, άγχος, ναυτία, διατροφικές διαταραχές και απότομες αυξομειώσεις βάρους. «Κάθε μέρα νιώθω τουλάχιστον 10 από αυτά χωρίς εξαίρεση», έγραψε χαρακτηριστικά.
Η ασθένεια της στέρησε το μεγάλο της όνειρο: την ιππασία. Από μικρή αγωνιζόταν σε ιππικούς αγώνες και ήθελε να γίνει επαγγελματίας αμαζόνα. «Ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένο για μένα», είπε σε συνέντευξη του 2017. «Πίστευα πως θα ιππεύω για όλη μου τη ζωή. Αλλά όλα γίνονται για κάποιο λόγο – κι έτσι βλέπω τα πράγματα τώρα». Αν και δεν κατάφερε να συνεχίσει επαγγελματικά, τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει περιστασιακά στην ιππασία, δημοσιεύοντας φωτογραφίες με άλογα όταν η υγεία της το επιτρέπει.
Σημαντικό είναι και το γεγονός πως δεν είναι μόνη της σε αυτή τη δοκιμασία. Η μητέρα της Γιολάντα και ο μικρότερος αδελφός της Άνουαρ πάσχουν επίσης από τη νόσο του Lyme. Η Γιολάντα είχε δηλώσει συγκινημένη: «Το να βλέπεις τα παιδιά σου να υποφέρουν σιωπηλά για να σε στηρίξουν, σε συνθλίβει. Είναι υπόσχεσή μου να βρω θεραπεία για να ζήσουν τη ζωή που αξίζουν».
Μέρες καλύτερες, μέρες δύσκολες
Τον Αύγουστο του 2023, η Μπέλα μοιράστηκε με χαρά στο Instagram πως ένιωθε επιτέλους «υγιής», μετά από περισσότερες από 100 ημέρες εντατικής θεραπείας. «Σχεδόν 15 χρόνια αόρατης ταλαιπωρίας άξιζαν, αν μπορώ τώρα να ζω με γεμάτη καρδιά και να είμαι ο εαυτός μου για πρώτη φορά», έγραψε συγκινημένη. Είχε αποσυρθεί προσωρινά από τη μόδα για να αφοσιωθεί στη θεραπεία της. Η αδελφή της, Τζίτζι Χαντίντ, πανηγύρισε για την πρόοδό της, γράφοντας: «Δεν μπορώ να περιμένω για το comeback σου».
Ωστόσο, σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2025, η Μπέλα εμφανίστηκε ξανά σε νοσοκομειακές φωτογραφίες με ορούς και σωληνάκια, υπονοώντας νέα υποτροπή. «Συγγνώμη που εξαφανίζομαι, σας αγαπώ», έγραψε στη λεζάντα.
Η μόλυνση δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, ούτε από απλή επαφή. Ο κύριος τρόπος μετάδοσης είναι η παρατεταμένη παραμονή ενός μολυσμένου τσιμπουριού στο δέρμα – συνήθως για 24 έως 48 ώρες.
Τα συμπτώματα εμφανίζονται σε στάδια. Στο αρχικό στάδιο, λίγες ημέρες ή εβδομάδες μετά το τσίμπημα, μπορεί να εμφανιστεί ένα χαρακτηριστικό ερυθρό εξάνθημα στο σημείο, με σχήμα «στόχου», συνοδευόμενο από πυρετό, ρίγη, πονοκέφαλο, μυϊκούς πόνους και έντονη κόπωση.
Αν δεν διαγνωστεί και αντιμετωπιστεί έγκαιρα, η νόσος μπορεί να εξελιχθεί σε πιο σοβαρά στάδια, προκαλώντας αρθρίτιδα, νευρολογικές επιπλοκές (όπως παράλυση προσώπου ή αδυναμία συγκέντρωσης), καρδιακές αρρυθμίες και χρόνια εξάντληση. Πολλοί ασθενείς αναφέρουν “εγκεφαλική ομίχλη”, δηλαδή δυσκολία στη σκέψη, την οργάνωση και τη μνήμη.
Η διάγνωση βασίζεται τόσο στην κλινική εικόνα όσο και σε εξετάσεις αίματος που ανιχνεύουν αντισώματα κατά του βακτηρίου. Ωστόσο, σε πρώιμα στάδια η διάγνωση μπορεί να είναι δύσκολη, γι’ αυτό και η προσοχή στα πρώτα σημάδια είναι καθοριστικής σημασίας.
Η θεραπεία γίνεται με αντιβιοτικά, συνήθως από το στόμα (δοξυκυκλίνη, αμοξικιλλίνη), ενώ σε προχωρημένες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί και ενδοφλέβια χορήγηση. Όσο πιο έγκαιρα ξεκινήσει η θεραπεία, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες πλήρους αποκατάστασης.
14°
