Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για τον θάνατο του Αλεξέι Ναβάλνι και την υπεράσπιση του καθεστώτος του Βλαντιμίρ Πούτιν από την αριστερά και την ακροδεξιά
Δεν υπάρχει τίποτα το αφύσικο στον θάνατο του Αλεξέι Ναβάλνι. Ο ξαφνικός και αναιτιολόγητος θάνατος είναι ο πιο φυσικός θάνατος για κάθε επικριτή δικατορικών καθεστώτων και δικτατόρων. Στην περίπτωση του το αφύσικο θα ήταν να αφεθεί ελεύθερος να συνεχίσει να επικρίνει τον Πούτιν και τα εγκλήματα του τυραννικού του καθεστώτος.
Ο θάνατος του Ναβάλνι είναι τόσο φυσικός όσο φυσική είναι η υπεράσπιση της Ρώσικης δικατορίας από την αριστερά και την ακροδεξιά. Οι παρατάξεις που ονειρεύονται ανατροπή της δημοκρατίας αναπόφευκτα θα υπερασπιστούν τα αντιδημοκρατικά καθετώτα είτε ευθέως εξυμνώντας τα είτε εξισώνοντας τα με τις δημοκρατίες του πλανήτη. Η δεύτερη μέθοδος, σαφώς πιο πονηρή και ύπουλη (αλλά απολύτως φυσική για απολογητές του Λένιν, του Στάλιν, του Μάο, του Κάστρο και λοιπών δικατόρων), έκανε την εμφάνισή της μετά τον θάνατο του Ρώσου αντιστασιακού. Στην κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. κανείς μπορεί να διαβάσει ένα κείμενο στο οποίο αφού αναγνωρίζεται το αυταρχικό του καθεστώτος Πούτιν επιχειρείται και η αποδόμηση του Αλεξέι Ναβάλνι. Ένα κείμενο στην πολύ βολική για κάθε αυταρχική εξουσία παράδοση του «έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι». Ο συντάκτης βάζει πλάι-πλάι έναν δικτάτορα και κάποιον που επέστρεψε στην πατρίδα του γνωρίζοντας οτι το μόνο που τον περιμένει είναι ο θάνατος. Το αποτέλεσμα είναι αντίστοιχο του να συνέκρινε κάποιος το 1941 τη ναζιστική Γερμανία με την καπιταλιστική Αμερική ή τη Βρετανική αυτοκρατορία και να κατέληγε στο συμπέρασμα ότι κανέναν λόγο δεν έχει κάποιος να στηρίξει τους συμμάχους απέναντι στον Χίτλερ αφού και των συμμάχων η επιθυμία είναι να εδραιώσουν την κυριαρχία τους.
Κι ενώ η εξόντωση των αντιπάλων είναι πράξη φυσική για κάθε δικατόρα, κι ενώ η υπεράσπιση ενός δικτάτορα είναι πράξη φυσική για κάθε εχθρό της δημοκρατίας, υπάρχει μια στάση εντελώς αφύσικη: η ανοχή στους εχθρούς της δημοκρατίας.
Η ανοχή σε αυτούς του συμπολίτες που χαριτωμένα αποκαλούμε «πουτινάκια» λες και πρόκειται για τους φαν κάποιου ατάλαντου αλλά ακίνδυνου ποπ τραγουδιστή ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για κήρυκες του μίσους για τη δημοκρατία, είναι απολύτως ακατανόητη και εντελώς αυτοκαταστροφική.
Η ελληνική κοινωνία ποτισμένη από το αντιδυτικό δηλητήριο λαοπλάνων όπως ο Αντρέας ο Παπαντρέου (με «ντ» όπως τον λενε οι πραγματικοί σοσιαλιστές) και μαυροφορεμένων σκοταδιστών αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τους απολογητές του καθεστώτος Πούτιν παρασυρμένη και από τους ως συνήθως σε αφασία δημοσιογράφους που ενδιαφέρονται μόνο για τις νούμερα και τις δημόσιες σχέσεις τους. Άνθρωποι που αν υπήρχε διάβολος και έκανε νούμερα θα τον είχαν καλεσμένο σε κάθε εκπομπή «για να ακουστεί και η άλλη άποψη» αναπαράγουν ή αφήνουν ατάραχοι να αναπραχθούν τα ψέματα της ρωσικής δικτατορίας τα οποία θα ήταν απλώς γραφικά αν δεν στόχευαν τη Δύση και τη δημοκρατία.
Το ότι οι ίδιοι άνθρωποι λένε ότι ανησυχούν για την άνοδο της - απροκάλυπτα υποστρηριζόμενης από τη Ρωσία - ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι μόνο άλλη μια απόδειξη της υποκρισίας ή της αδυναμίας τους να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Που κι αυτή τους η αδυναμία, τελικά, εντελώς φυσική είναι. Και μπράβο τους.
