Η προσάρτηση τεσσάρων ουκρανικών περιοχών στη Ρωσία, το ιδεολόγημα της «Μεγάλης Ρωσίας» και η στάση της παγκόσμιας κοινότητας.
Η προσάρτηση των κατεχόμενων περιοχών της Ουκρανίας από τη Ρωσία είναι μια μαύρη μέρα για την Ευρώπη, το διεθνές δίκαιο, την ελευθερία αλλά και την ειρήνη. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη προσάρτηση ευρωπαϊκού εδάφους από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Λουγκάνσκ, το Ντονέτσκ, η Ζαπορίζια και η Χερσώνα αποτελούν μία έκταση πάνω από 90.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ή το 15% του εδάφους της συνολικής έκτασης της Ουκρανίας.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για μια εσκεμμένη εκ μέρους του Πούτιν κλιμάκωση του πολέμου, που διαλύει και τις οποιεσδήποτε ψευδαισθήσεις έτρεφαν ορισμένοι για τους πραγματικούς στόχους του. Γεωπολιτικά δε, δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από την απόδειξη του ιδεολογήματος της «Μεγάλης Ρωσίας», πράγμα που θα αποτελεί μόνιμο κίνδυνο για τις γειτονικές χώρες και μόνιμη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.
Ιστορικά δε τα μόνα συγκρίσιμα μεγέθη (διατηρώντας πάντα τις επιφυλάξεις και υπολογίζοντας τους κινδύνους του αναχρονισμού) δεν είναι παρά η προσάρτηση των περιοχών της Τσεχοσλοβακίας –της Σουδητίας δηλαδή– από τη ναζιστική Γερμανία, την οποία αποδέχτηκαν οι Αγγλογάλλοι –με μία λογική εξευμενισμού– και οδηγήθηκαν στο Σύμφωνο του Μονάχου, για να επακολουθήσει με το Σύμφωνο Ριμεντροπ-Μολότωφ ο διαμελισμός της Πολωνίας και ο ολικός πόλεμος του Χίτλερ.
Έχει απόλυτο δίκιο, λοιπόν, ο Νικόλας Σεβαστάκης (Nicolas Sevastakis) όταν γράφει: «Νιώθω μεγάλο θυμό για το γεγονός πως το 2022 ένας κατακτητής μπορεί να κηρύσσει για πάντα δικά του τα εδάφη που άρπαξε. Είναι τόσο τρομερό όλο αυτό για το όποιο διεθνές σύστημα, για την αίσθηση ασφάλειας μικρότερων γειτονικών κρατών, για την κατάσταση της ανθρωπότητας, τόσο βαρύ που θα έπρεπε νομίζω να λειτουργεί σαν σημείο τομής, σαν βασικό κριτήριο αναγνώρισης συμμάχων και αντιπάλων. Σύμμαχοι μπορεί να είναι όλοι όσοι, ανεξάρτητα από άλλες αιτιάσεις και αφηγήσεις για προβλήματα των δυτικών συστημάτων, αισθάνονται ως κακό που πρέπει να ηττηθεί τη ρωσική ιδεολογική και στρατιωτική επιθετικότητα. Αυτό είναι το μίνιμουμ για να μιλάμε και για εσωτερικά δημοκρατικά τόξα».
Όσον αφορά τη στάση της παγκόσμιας κοινότητας, της Ευρώπης, των πολιτών και ειδικά των ηγετών της, να θυμίσουμε πως όταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ αναλάμβανε την ηγεσία της αντίστασης κατά του Ναζισμού δεν υποσχέθηκε «ζέστη, φτηνή ενέργεια και προϊόντα». «Αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα» υποσχέθηκε. Γιατί κατανοούσε τι θα σήμαινε η νίκη του απόλυτου Κακού. Και όσοι από τους πληθυσμούς των χωρών που αγωνίστηκαν κατά του ναζισμού ήταν αποφασισμένοι για τις θυσίες που επακολούθησαν. Γιατί ήξεραν πως χωρίς αυτές η ζωή τους θα ήταν ένα μεγαλύτερο μαρτύριο. Όπως είναι οι ζωές των Ουκρανών κατοίκων από σήμερα στις κατακτημένες από τους Ρώσους περιοχές.
Και γι’ αυτό η ενίσχυση της αντίστασης των Ουκρανών, με κάθε μέσο, μας αφορά όλους και σε όλα τα επίπεδα – συμπεριλαμβανομένων και των αναγκαίων θυσιών.
Υ.Γ. Όσον αφορά κάποιους που υποστήριζαν αναφανδόν, παραμονές του πολέμου, πως η επικείμενη εισβολή του Πούτιν δεν ήταν παρά «προπαγάνδα της Δύσης», ή κάποιους άλλους πως πρότειναν την πολιτική του «δίκαιου συμβιβασμού» ή «εξευμενισμού» του Πούτιν, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να σιωπήσουν – για όσο το δυνατόν περισσότερο καιρό, ώσπου να ξεχαστούν. Αρκετά ρεζίλι έγιναν και αρκετή ζημιά έκαναν, διαβρώνοντας τις έννοιες και της Ειρήνης και της Δικαιοσύνης και της Αντίστασης.
Μέσω της εμπειρίας τους στα social media, oι περισσότεροι άνθρωποι έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι ο σημερινός κόσμος είναι βιαιότερος από εκείνον πριν από μερικές δεκαετίες
14°
