Οι φωτογραφίες που ξεχώρισαν και συγκίνησαν τους συντάκτες του αμερικανικού περιοδικού, TIME
Bernat Armangue. Πόλη της Γάζας. 18 Νοεμβρίου, 2012
“Η κάλυψη εμπόλεμων καταστάσεων δεν μου ήταν ποτέ ευχάριστη. Πριν από ένα χρόνο έγινα πατέρας και αισθάνομαι ότι μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να καλύπτω οτιδήποτε έχει σχέση με τον πόλεμο. Εκείνη η ημέρα ήταν δύσκολη. Έντεκα μέλη της οικογένειας Νταλού είχαν σκοτωθεί σε μία πυραυλική επίθεση των ισραηλινών δυνάμεων. Ο πύραυλος χτύπησε το διώροφο κτίριο που ζούσε η οικογένεια, Νταλού, στην Πόλη της Γάζας. Για μια ολόκληρη ημέρα απαθανάτιζα με το φακό μου ανθρώπους να προσπαθούν να απεγκλωβίσουν δεκάδες σορούς θυμάτων μέσα από συντρίμμια. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε προς το τέλος της ημέρας. Ο συνωστισμός και ο θόρυβος στο νεκροτομείο ήταν απερίγραπτος. Μπροστά μου, μια ομάδα αντρών ορμάει μέσα στο δωμάτιο για να βρεθεί μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα: την απώλεια ενός πολυγαπημένου προσώπου. Όλα γίνονταν γρήγορα. Θυμάμαι που είδα ένα δάκρυ να πέφτει στο χέρι του νεκρού παιδιού και έναν άντρα να ψυθιρίζει τη φράση “ma’a salama” (“αντίο”, στα αραβικά). Αυτή ήταν για μένα η πιο θλιβερή αλλά και τρυφερή έκφραση αγάπης”.
Stephen Wilkes. Seaside Heights, Νιού Τζέρσεϊ, Νοέμβριος 2012 .
“Έχω φωτογραφίσει φυσικές καταστροφές σε πολλές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών. Η καταιγίδα, Σάντι, όμως, ισοπέδωσε την πόλη που μεγάλωσα. Ήταν μια τροπική καταιγίδα ιστορικής σημασίας. Το ερώτημα είναι πώς κανείς αντιλαμβάνεται το μέγεθος της καταιγίδας. Για μένα, ο μόνος τρόπος για να συλλάβω την καταστροφική της οργή ήταν από αέρος. Να τη φωτογραφίσω από ψηλά”.
Rodrigo Abd. Idlib, Συρία. 8 Μαρτίου, 2012
“Τα δάκρυα του Αχμέντ. Ένα παιδί που θρηνεί το χαμό του πατέρα του από τα πυρά ακροβολιστών του συριακού στρατού. Ένα πάρκο στην πόλη Idlib - υπό πολιορκία για ένα μήνα από τις συριακές δυνάμεις – μετατράπηκε σε νεκροταφείο. Μια φωτογραφία άμεση, η οποία προσπαθεί να προσεγγίσει τη φύση αυτού του ένοπλου αγώνα με ανθρώπινο και απλό τρόπο παρόλο που πρόκειται για έναν ακόμα πόλεμο με γεωπολιτικά συμφέροντα”.
“Ακολουθούσα μια ομάδα ανταρτών μαζί με τον γνωστό Ιρακινό δημοσιογράφο, Ghaith Abdul-Ahad. Οι αντάρτες έχουν πάρει θέσεις μάχης στο σαλόνι. Ένας κάθεται σε μια καρέκλα τρώγοντας σοκολάτα. Ο επικεφαλής παρακολουθεί από το παράθυρο, την ώρα που ένας άλλος αντάρτης πυροβολεί ασταμάτητα. Μου είπαν ότι το σαλόνι ήταν πόστο του συριακού στρατού. Το κατέλαβαν αφού πρωτα σκότωσαν τρεις στρατιώτες. Οι κηλίδες αίματος ήταν παντού”.
Martin Schoeller. Des Moines, Άιοβα. Άνοιξη, 2012
“Φωτογράφισα την 16χρονη, Γκάμπι Ντάγκλας στο Des Moines της Άιοβα. Την φιλοξενούσε μια οικογένεια ώστε να μπορεί να προπονείται με τον Λιάνγκ Τσόου, ντόπιος προπονητής. Αν και μόλις 16 ετών άφησε την οικογένειά της στη Βιρτζίνια για να ακολουθήσει το όνειρό της: να προκριθεί και να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνουι. Ήταν πάντα πολύ ήρεμη, παρά την τρομερή πίεση της προπόνησης. Μου αρέσει αυτή η φωτογραφία, διότι απαθανατίζει τη μυστηριώδη αποφασιστικότητα και πειθαρχία των αθλητών.”
Parrish Ruiz de Velasco. Λάνκαστερ, Τέξας. 3 Απριλίου, 2012
“Ήταν μια ανοιξιάτιξη ημέρα σαν όλες τις όλες στο βόρειο Τέξας – ζέστη, υγρασία, δηλαδή οι ιδανικές συνθήκες για μια κλασική καταιγίδα στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Μέσα σε λίγες ώρες, 13 ανεμοστρόβιλοι έπληξαν όλη την περιοχή του Ντάλας Φορτ Γουόρθ. Ακολούθησα οχήματα επείγουσας ανάγκης και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα. Εκείνη την ημέρα έβγαλα συνολικά 250 φωτογραφίες”.
“Ήταν Απρίλιος και πήγαινα προς μια συνοριακή περιοχή του νοτίου Σουδάν, όπου εκτυλίσσεται ένας εμφύλιος άγνωστος στη διεθνή κοινότητα. Δεκάδες σοροί κείτονταν στην άκρη της εθνικής οδού. Είναι ελάχιστοι οι δημοσιογράφοι που έχουν επισκεφθεί την περιοχή και ακόμα πιο λίγοι οι φωτορεπόρτερ. Για άλλη μια φορά το Σουδάν είναι σε πόλεμο. Για άλλη μια φορά οι Σουδανοί σκοτώνονται. Όφειλα να το καταγράψω”.
RJ Sangosti. Ντένβερ, Κολοράντο. 27 Ιουλίου, 2012
“Προσπαθούσα κι εγώ να συνειδητοποιήσω πώς μπορεί ξαφνικά ένας ένοπλος να εισβάλει σε μια γεμάτη κινηματογραφική αίθουσα και να αρχίζει να πυροβολεί κατά αγνώστων. Δώδεκα άνθρωποι σκοτώθηκαν και 58 τραυματίστηκαν. Μου ήταν ασύλληπτο το μέγεθος αυτού του εγκλήματος και μάλιστα σε έναν χώρο όπως ο κινηματογράφος, όπου πας για να δραπετεύσεις από την καθημερινότητα μέσα από εικόνες. Ένα από τα θύματα ήταν ο βετεράνος του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, Τζόναθαν Μπλανκ. Άφησε πίσω του μια γυναίκα και δύο παιδιά. Στη φωτογραφία η σύζυγός του, Σαντέλ Μπλανκ κατεβαίνει από το αεροπλάνο μαζί με τη σορό του συζυγού της. Μεταφέρθηκε στη γενέτειρα του για να ταφεί με στρατιωτικές τιμές. Ξαφνικά στον ουρανό εμφανίστηκε ένα ουράνιο τόξο. Η απόλυτη αντίθεση με την ψυχρή στρατιωτική επισημότητα”.
Callie Shell. Γουίντμαν. 18 Αυγούστου, 2012
“Όταν τους βλέπεις να εκφωνούν ομιλίες από την εξέδρα, ξεχνάς ότι και οι πολιτικοί είναι πραγματικοί άνθρωποι. Εκείνη την ημέρα, είχα ακολουθήσει τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα σε διάφορες προεκλογικές δραστηριότητες. Στη φωτογραφία περιμένει στα παρασκήνια να τον παρουσιάσουν στο κοινό του Γουίντμαν στο Νιού Χαμσάιρ. Η αναμονή είναι πάντα η καλύτερη στιγμή για έναν φωτογράφο. Ήταν χαλαρός και μιλούσε με το προσωπικό του και με μέλη της CIA. Δε θυμάμαι τι έλεγαν και τον έκαναν να γελάσει. Εγώ φωτογραφίζω. Δεν ακούω. Πάντα περιμένω την στιγμή”.
Francois Mori. Παρίσι, Γαλλία. 20 Μαρτίου, 2012
“Είχα ακούσει ότι στην Κίνα οι καλλιτέχνες δεν σχολιάζουν τη δουλειά τους. Αφήνουν τον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Εδώ ο Λι Γουέι πετάει πάνω από το Παρίσι. Με αυτόν τον τρόπο ο Κινέζος καλλιτέχνης αψηφά με το δικό του μοναδικό τρόπο τη θεωρία της βαρύτητας”.
Aline Paley. Νέα Υόρκη, 21 Δεκεμβρίου, 2012
“Ο 27χρονος Φις από την πολιτεία της Νέας Υόρκης πιστεύει ότι η 21η του Δεκέμβρη θα σηματοδοτούσε το τέλος ενός κύκλου και ότι θα έδινε στη μητέρα φύση τη δυνατότητα να καθαρίσει το γαλαξία μια για πάντα”.
“Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Ένοπλος εισέβαλε σε νηπιαγωγείο και σκότωσε δεκάδες παιδιά. Απλοκλείται, είπα. Δε γίνονται αυτά σε σχολεία.”
10°
