Από την Παρασκευή ζούμε στον αστερισμό της βουβουζέλας. Εκατοντάδες χιλιάδες βουβουζέλες τρυπάνε με τον εκνευριστικό τους ήχο τα ηχεία των τηλεοράσεων.
Από την Παρασκευή ζούμε στον αστερισμό της βουβουζέλας. Εκατοντάδες χιλιάδες βουβουζέλες τρυπάνε με τον εκνευριστικό τους ήχο τα ηχεία των τηλεοράσεων. Σα να έχουν πλακώσει σμήνη από κουνούπια, μύγες, σκνίπες και άλλα ενοχλητικά πετούμενα και δεν ξέρεις πώς να τα αντιμετωπίσεις. Εμένα, πάντως, με φτιάχνει ο ήχος της βουβουζέλας. Αναγκάζομαι να χαμηλώσω την ένταση της τηλεόρασης κι έτσι γλιτώνω και τις σοφιστείες. Αλλά και θεατής να ήμουν μέσα στο γήπεδο, βουβουζέλα θα είχα στο στόμα. Κι αν στάμπαρα καμιά αντιπαθητική φάτσα δυο τρεις κερκίδες πάνω ή κάτω από μένα, θα του την κόλλαγα στ’ αυτί και θα τον έστελνα αδιάβαστο. Θέλει και σκανδαλιές η κερκίδα, δεν γίνεται όλοι να παρακολουθούν λες και είναι αγώνας σκάκι. Γι’ αυτό και είμαι αντίθετος στη σκέψη της ΦΙΦΑ να τις καταργήσει. Να απαγορεύσει στους θεατές να βουβουζελιάζουν κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών. Κάτω τα χέρια από τις βουβουζέλες. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα όλων όσοι γουστάρουν το βουβουζελοσαματά στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής.
Να οργανωθούμε παιδιά, να φτιάξουμε ιστοσελίδες, μπλογκ, να μην επιτρέψουμε στη γεροντοκόρη ΦΙΦΑ να κάνει κουμάντο στα αυτιά μας. Να μαζέψουμε υπογραφές από όλο τον κόσμο σε μία κινητοποίηση που δεν θα έχει προηγούμενο με κεντρικό σύνθημα «Είμαστε όλοι βουβουζέλες». Θεωρώ επίσης τη σκέψη της ΦΙΦΑ να τις καταργήσει αρκούντως ρατσιστική. Έτσι έχουν μάθει αυτοί οι άνθρωποι να εκφράζονται και το Μουντιάλ γίνεται πρωτίστως γι’ αυτούς. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε φιλοξενούμενοι. Οφείλουμε να σεβαστούμε τα ποδοσφαιρικά τους ήθη και έθιμα. Στο φινάλε τα βρίσκω λιγότερο πρωτόγονα από τις φωτοβολίδες, τα κέρματα, τα μπουκάλια και τη γυφτομαγκιά με τα λέιζερ. Που κάθε φτιακλής έχει αγοράσει ένα λέιζερ, το καλύτερο και το πιο «γαμάω» της αγοράς, για να σημαδεύει στα μάτια του κάθε αντίπαλου παίκτη αλλά και των διαιτητών. Οι βουβουζέλες λένε ότι ενοχλούν τους παίκτες κατά τη διάρκεια του ματς να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Δεν ακούγονται όταν μιλάνε ο ένας με τον άλλον. Μπούρδες. Οι παίκτες στη διάρκεια ενός παιχνιδιού περισσότερο συνεννοούνται με τα χέρια παρά με το στόμα. Το ίδιο ισχύει και για τους προπονητές. Οι περισσότεροι, εξάλλου, δεν έχουν και πολλά να πουν. Το διαπιστώνουμε και από το ποδόσφαιρο που παίζουν οι ομάδες τους. Σιγά σιγά θα μας πουν ότι και σε εμάς, που φάγαμε τα δύο φρέσκα και λαχταριστά τεμάχια από τους Νοτιοκορεάτες, έφταιγαν οι βουβουζέλες. Αυτές μάγεψαν το βασιλιά των πάγκων Ότο σαν τις σειρήνες που μάγεψαν τον Οδυσσέα και αντί να βάλει σέντερ μπακ τον Κυριάκο, που έπαιζε στην Πρέμιερσιπ, και δίπλα του τον Παπασταθόπουλο, που έκανε εκπληκτική χρονιά στο Καμπιονάτο, έβαλε τον Βύντρα παρέα με τον Κατσουράνη σε θέση λίμπερο. Τόσο «λίμπερο», που οι αντίπαλοι επιθετικοί «λίμπεροι» κι ελεύθεροι κυκλοφορούσαν στην περιοχή μας ανενόχλητοι. Πάλι καλά, να λέμε, μας έσωσε η Αυστραλία που έφαγε τέσσερα από τη Γερμανία και όλοι τώρα θα ασχολούνται με αυτή. Ακόμη δεν έχουμε σκοράρει σε Μουντιάλ και δεν έχουμε αξιωθεί να σταυρώσουμε βαθμό. Από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αμερικής το ’94 κρατάει η κατάρα. Σήμερα που διαβάζεις, φίλε αναγνώστη, αυτές τις γραμμές, παίζουμε με τη Νιγηρία ελπίζοντας να κάνουμε το θαύμα και να πετύχουμε τέρμα.
Σε αυτό το Μουντιάλ θέλω να δω θέαμα. Στην κυριολεξία το απαιτώ. Όχι απλά ομάδες να τρέχουν, αλλά και λίγη φαντασία, ρε αδελφέ, και καμιά ατομική ενέργεια που θα με ξεσηκώσει. Να δω παίκτες να κάνουν τα «δικά τους». Γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα. Ούτε και περισσεύει κουράγιο για άλλη μπάλα, με όλα αυτά που περνάμε. Μετά, πλάκωσαν και οι ζέστες νωρίς. Ο ήλιος καυτός θρονιάζεται για ώρες πάνω από τα κεφάλια μας. Τα σπίτια βράζουν. Αν είναι να κλειστείς μέσα για να παρακολουθήσεις δύο ομάδες που κυνηγάνε το μισό γκολ –γιατί αυτό βλέπουμε στα περισσότερα ματς μέχρι στιγμής– τότε φτου ξελευθερία, φεύγω, καβαλάω τη vespa και πάω κάπου που να έχει δροσιά να πλακωθώ στις μπίρες. Και μη μου πει κανείς ότι έχασα κάτι σημαντικό. Όλη τη χρονιά με το ποδοσφαιράκι νταραβεριζόμαστε. Τρίτες, Τετάρτες, Πέμπτες, Σάββατα και Κυριακές. Φτάσαμε στο σημείο να καταναλώνουμε περισσότερη μπάλα από όσο αντέχουμε. Το Μουντιάλ, για να μας κρατήσει καλοκαίρι καιρό, θα πρέπει να μας δροσίσει με θέαμα. Να μας φτιάξει. Να τονώσει τη χαμένη μας διάθεση με παίκτες που θα κάνουν κάτι διαφορετικό, με ομάδες που θα σκοτώσουν τα συστήματα και θα επαναφέρουν την έμπνευση και τη δημιουργικότητα στις τέσσερις γραμμές. Αν δεν το επιχειρήσουν, αν μείνουν βαλτωμένες στον αυτοσκοπό του έστω και πενιχρού αποτελέσματος, τότε καλύτερα να ναρκωθούμε όλοι από τον ήχο της μαγευτικής βουβουζέλας. Να κλείσουμε τα μάτια εκνευρισμένοι περισσότερο γι’ αυτό που είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε, παρά για αυτό που ακούμε.
Φωτό: Μίνα Παπαθεοδώρου - Βαλυράκη
Eκθέτει στη Frascione Arte στη Φλωρεντία τα «Ποδοσφαιρικά Πορτρέτα», μια σειρά αθλητικών έργων με θέμα το ποδόσφαιρο, με την ευκαιρία του Μουντιάλ. Έως 11/7, www.frascionearte.com
17°
