Η μεγαλειώδης καριέρα του σκωτσέζου Άντι Μάρεϊ έχει όλα όσα ονειρευόταν όταν πρωτοέπιανε ρακέτα στην τρυφερή ηλικία των τριών. Το 2016 ο βρετανός είχε γίνει Νο1 στον κόσμο, σε μια εποχή που είχε φτιαχτεί για άλλους. Είναι αλήθεια πως αν ο Άντι Μάρεϊ μεσουρανούσε μια άλλη δεκαετία, δεν θα υπήρχε αμφιβολία για το αν θα ήταν ο κορυφαίος της εποχής του. Όμως του έτυχε να ζει στα χρόνια των Big 3. Φέντερερ, Τζόκοβιτς και Ναδάλ κατέκτησαν μέσα σε 15 έτη (20003-2018), 51 Γκραντ Σλαμς, μην αφήνοντας κανέναν άλλον να τους φτάσει. Ή μάλλον σχεδόν κανέναν, αφού ο Σκωτσέζος έστω και για λίγο κατόρθωσε να μπει ανάμεσά τους.
Στις 7 Νοεμβρίου έγινε ο πρώτος Βρετανός που βρισκόταν στο Νο1 της Παγκόσμιας Κατάταξης από το 1973 που καθιερώθηκε η βαθμολόγηση. Ήταν 29 ετών και 5 μηνών όταν πήρε το δεύτερο Γουίμπλεντον της καριέρας του και έριξε τον Νόβακ Τζόκοβιτς από την κορυφή μετά τις 7 Ιουλίου του 2014. Εκεί έμεινε μέχρι το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, ενώ πέρα από το Αμερικάνικο Όπεν και το Γουίμπλεντον, ο Μάρεϊ είχε κατακτήσει και δύο φορές το χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Την περασμένη Παρασκευή σε μια άκρως συγκινητική για τον ίδιο Συνέντευξη Τύπου, ενόψει του Αυστραλιανού Όπεν ο Άντι Μάρεϊ αποκάλυψε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά θα βρισκόταν στην Αυστραλία για το Όπεν, μιας και φέτος θα είναι η τελευταία του χρονιά στο επαγγελματικό τένις. «Οι πόνοι στο ισχίο δεν με αφήνουν να απολαύσω την προπόνηση, να απολαύσω τον αγώνα. Σκοπεύω να βάλω τέλος στην καριέρα μου στο εφετινό Γουΐμπλεντον, όμως πραγματικά δεν γνωρίζω εάν θα μπορώ να παίζω μέχρι τότε. Δεν νιώθω καλά. Παλεύω με τους δαίμονές μου, με τον πόνο, δεν ξέρω εάν θα είμαι σε θέση να αγωνιστώ τους επόμενους τέσσερις πέντε μήνες». Με δάκρυα στα μάτια το πρώην νούμερο 1 του κόσμου αποκάλυπτε ότι δεν έβρισκε ευχαρίστηση στο άθλημα που αγαπούσε.
Αυτό ήταν. Ολόκληρος ο κόσμος του τένις παράλυσε και έσπευσε να πει το «ευχαριστώ» που χρωστούσε στον αφανή ήρωα της τελευταίας 10ετίας. Τον τενίστα που δεν φοβήθηκε να τα βάλει με τα θηρία, για μια περίοδο μετέτρεψε τους Big 3 σε Big 4 και κυρίως ενέπνευσε ένα έθνος, που είχε ξεχάσει ότι έχει καλούς τενίστες να έχει έναν δικό του σταρ.
Σήμερα (14/1/2019) για τον πρώτο γύρο του Αυστραλιανού Όπεν, ο Άντι Μάρεϊ ηττήθηκε με 3-2 σετ από τον Μπαουτίστα, παρά την μνημειώδη ανατροπή που πήγε να κάνει. Όταν σέρβιρε για τελευταία φορά στον αγώνα, το αυστραλιανό κοινό του χάρισε το πρώτο standing ovation της ημέρας. Ο Σκωτσέζος τα έχασε. Έπιανε το κεφάλι του, κοιτούσε σαστισμένος και τα είχε χάσει. Ο Άντι Μάρεϊ δεν είχε ποτέ καταλάβει τι ήταν για το τένις και αυτό φάνηκε λίγο αργότερα. Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του, τα αμέτρητα «Fuck» που ξεστόμισε, όταν κάτι του στράβωνε, δεν τον άφηναν να δεχθεί ποτέ την αγάπη που πήραν οι Big 3, εκτός του νησιού. Όμως, ο κόσμος πάντα αγαπούσε και σεβόταν τον σκωτσέζο τενίστα για την αξία του.
Μετά την ήττα από τον Μπαουτίστα το χειροκρότημα συνεχίστηκε και πιο παρατεταμένα. Η ATP συγκέντρωσε τα βιντεάκια όλων των σταρ του παγκοσμίου τένις και ο Μάρεϊ είδε όλες τις φάτσες που πάλευε τα προηγούμενα χρόνια να αποθεώνουν… το Νο 229 της σημερινής Παγκόσμιας Κατάταξης. Άκουσε τον κορυφαίο τενίστα όλων των εποχών, Ρότζερ Φέντερερ να υποκλίνεται στο ταλέντο του και να μην τον θεωρεί άτυχο: «Δεν συμμερίζομαι την άποψη που άκουσα πολύ τις τελευταίες ώρες ότι ήταν άτυχος στην καριέρα του. Κέρδισε το Wimbledon, κέρδισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έφτασε στο Νο1 του κόσμου». Άκουσε ακόμη τον άνθρωπο που βρισκόταν απέναντί του από όταν ήταν 14 ετών, τον Νόβακ Τζόκοβιτς να του υπενθυμίζει όσα έζησαν μαζί και να του στέλνει την αγάπη του, μαζί με μια αγκαλιά.
Αλλά κυρίως ο Άντι Μάρεϊ διαπίστωσε ότι δεν ήταν τελικά κάποιος ξένος για τον κόσμο του τένις. Ήταν ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών, ένας τενίστας που αν οι τραυματισμοί τον άφηναν, θα μπορούσε να είχε αλλάξει την εποχή των Big 3, όπως την μάθαμε και αναμφίβολα ένας τενίστας που αν ζούσε σε άλλη εποχή, πιθανότατα δεν θα είχε αντίπαλο. Και τότε δάκρυσε ξανά. Στον Άντι Μάρεϊ δεν αξίζουν αυτά τα δάκρυα. Ας δει τους φίλους και αντιπάλους του. Όλοι χαμογελούν για αυτόν και χαμογελούν για αυτήν την τόσο μεγάλη καριέρα. Μια καριέρα που δικαιολογεί δάκρυα, μόνο χαράς όμως.
7°
