Ο Δημήτρης Μελισσανίδης έχει από τη νύχτα της Τρίτης ολοκληρωμένη εικόνα της φετινής ΑΕΚ. Μέσα στο τερέν για μια ακόμη φορά η ομάδα αλλού γι’ αλλού. Και στις κερκίδες ξύλο και φωτιές από τα γνωστά χουλιγκανάκια που έκαναν πάλι το κέφι τους αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο να γυρίσει το κλαμπ πολλά - πολλά χρόνια πίσω με μια ακόμη τιμωρία στον πλάτη. Ήταν μάλλον η ανταμοιβή του ύστερα απ’ όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες.
Θυμάμαι μια φράση που μου είχε πει παλιότερα όταν συζητούσαμε για κάτι που το θεωρούσε ξεπερασμένο: «Είναι η κουλτούρα μιας άλλης εποχής», έλεγε.
Μόνο που ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται πλέον δείχνει να μην έχει καταλάβει ότι αυτό ισχύει κυρίως για τον ίδιο. Νομίζω, ότι σε ελάχιστους έκαναν εντύπωση αυτά που έγιναν τις τελευταίες μέρες. Στην πραγματικότητα αποτελούν ακραία εκδήλωση του τρόπου με τον οποίο σκέφτεται και λειτουργεί παραδοσιακά στο ποδόσφαιρο. Από την μέρα που ξαναπήρε στα χέρια του την ομάδα πολιτεύεται με την ίδια ακριβώς συνταγή: πολλά - λίγα, αυτά τα λεφτά υπάρχουν και σ όποιον αρέσει! Είτε πηγαίνουν καλά τα πράγματα, είτε όχι.
Ο τρόπος που πήρε πέρυσι το πρωτάθλημα, τον έκανε να πιστέψει πως στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται, ακόμη και στο τσάμπα. Μάλιστα, επειδή το σήκωσε μία φορά, άρχισε να νομίζει ότι κάθε χρόνο μπορεί να καταφέρνει ανάλογες πορείες ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι η αρχική του έκπληξη για τους παίκτες που κλατάρισαν από την υπερχρησιμοποίηση και δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα σπριντ τριών μέτρων, μετατράπηκε σε οργή... κι όποιον πάρει ο χάρος.
Μια ακόμη αγαπημένη του συνήθειά είναι να τραβάει κόκκινη γραμμή μόλις κάποιος ποδοσφαιριστής, προπονητής, οποιοσδήποτε του ζητήσει παραπάνω λεφτά για να ανανεώσει το συμβόλαιό του. Τα ίδια από τότε που πρωτοανακατεύτηκε στο ποδόσφαιρο μέχρι σήμερα, χωρίς να καταλαβαίνει πως τα πράγματα στην μπάλα έχουν προχωρήσει αιώνες μπροστά χωρίς ο ίδιος να το έχει συνειδητοποιήσει.
Και μόνο η ομιλία του προς τους παίκτες το απόγευμα της περασμένης Κυριακής μετά το 2-1 από τον Παναιτωλικό δείχνει το χάος που τον χωρίζει από την σύγχρονη ποδοσφαιρική αντίληψη των πραγμάτων και την προσκόλλησή του σε πρακτικές της εποχής που ο πρόεδρας... κάρφωνε το δελτίο του παίκτη στον τοίχο των αποδυτηρίων όταν του ζητούσε κάτι.
Μάλιστα από την στιγμή που εξασφάλισε προπονητή του χεριού του, ήταν εύκολο να του φορτώσει το κύριο βάρος των δικών του αποφάσεων χωρίς να ακουστεί κιχ.
Τι έμεινε; Οι τρεις που απομακρύνθηκαν. Η μέχρι τώρα εικόνα τους δείχνει ότι αποτελούν υποδείγματα επαγγελματιών. Η προσφορά τους ήταν πολύ μεγαλύτερη από τις δυνατότητές τους, ενώ τα λεφτά που έφεραν μοιάζουν περισσότερα από εκείνα που πήραν, χωρίς παράλληλα να έχουν δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα. Διαγράφτηκαν μονοκοντυλιά από τα κατάστιχα της ΑΕΚ επειδή πίστεψαν ότι αξίζουν περισσότερα απ όσα τους πρόσφεραν, χωρίς να εκτιμηθεί ούτε στο ελάχιστο ότι δεν έχουν δώσει ποτέ κανένα δικαίωμα και καμιά αφορμή. Αντιμετώπισαν την χειρότερη δυνατή μεταχείριση, κυρίως σε επίπεδο συμπεριφοράς. Ήδη γίνεται και προσπάθεια να περάσει (όπου μπορεί να περάσει...) ότι έχουν συμφωνήσει με άλλες ομάδες και γι αυτό τους έδιωξαν! Κι όλα αυτά με την ανοχή της συντριπτικής πλειονότητας του κόσμου. Όταν ο οπαδός ξέρει, πως αν για κάποιο λόγο φύγει ο Μελισσανίδης, η ομάδα θα ξαναβρεθεί εκεί που την άφησαν ο Ντέμης και οι διάδοχοί του, λογικό να τρέμει αυτή την προοπτική. Δεν είναι μόνο ότι δεν θα γίνει ποτέ γήπεδο, αλλά δεν θα υπάρχει στον ορίζοντα ούτε δείγμα ενδιαφερόμενου για το μέλλον. Εκεί πατάει κι ο ίδιος. Κι έτσι παίζει με τους δικούς του όρους, επιβάλλοντας καθεστώς απόλυτης κυριαρχίας, με σφιχτή οικονομική πολιτική που φρενάρει την ανάπτυξη της ποδοσφαιρικής εταιρίας ή στην καλύτερη των περιπτώσεων την κρατάει στάσιμη.
Και φυσικά, έτσι όπως είναι διαμορφωμένα τα πράγματα στα ΜΜΕ σήμερα με τον οποιονδήποτε πρόεδρο να έχει πάντα δίκιο, δεν νιώθει την παραμικρή πίεση ό,τι και να κάνει. Στην πραγματικότητα βλέπει μπροστά του μολυβένια στρατιωτάκια να πειθαρχούν αμίλητα και ακούνητα -κάτι που τον κάνει να αισθάνεται παντοδύναμος και επομένως ανεξέλεγκτος.
Βολικό στήριγμα ο Μαρίνος Ουζουνίδης..Και αφελής να ήταν θα είχε καταλάβει πλέον πόσο μετράει και αν μπορεί να οδηγήσει την ΑΕΚ έστω και μισό βήμα μπροστά. Πέρα από τα όσα έκανε ή δεν έκανε στον Παναθηναϊκό, κατά πόσο τον βοήθησε ή όχι να ξεπεράσει τα τότε προβλήματά του, η θητεία του στην ΑΕΚ έχει δώσει στίγμα. Όλοι πλέον ξέρουν ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την πίεση του πρωταθλητισμού ούτε να σταθεί στα ευρωπαϊκά γήπεδα όπως απαιτούν οι φετινές περιστάσεις. Η ΑΕΚ κινδυνεύει να είναι η μόνη ομάδα στο τέλος των ομίλων του Champions League με «μηδέν» βαθμούς. Ακόμη και ο Ερυθρός Αστέρας με το ένα τρίτο του δικού της μπάτζετ έδειξε χαρακτήρα μεγάλης ομάδας σε ένα τουλάχιστον παιχνίδι νικώντας με 2-0 όχι κάποια Λίβερπουλ, αλλά την φετινή Λίβερπουλ.
Πέρα απ’ αυτό, μια ματιά να ρίξει κανείς στα αποδυτήρια της ομάδας θα συγκρίνει πολύ εύκολα την σημερινή κατάσταση με εκείνη που υπήρχε πέρυσι. Η επαφή παικτών - προπονητή, οι σχέσεις των ποδοσφαιριστών μεταξύ τους, οι μεταγραφές που ήταν να γίνουν σε σχέση με τους παίκτες που ήρθαν, πριν καταλήξουμε στο γεγονός ότι ο μόνος καινούργιος που μπορεί να παίξει βασικός είναι ο Οικονόμου. Η μέρα με τη νύχτα.
10°
