Περίπου 45.000 άνθρωποι ανηφόρισαν χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ. Όχι για την μπάλα – ο πρωταθλητής είχε μάλλον κριθεί – αλλά για τα επεισόδια που προμοτάρονταν εδώ και καιρό. Μια ισχυρή μειοψηφία για να τα κάνει, ένα μεγάλο κομμάτι για να τα επιδοκιμάσει και οι υπόλοιποι για να τα παρακολουθήσουμε με την κανιβαλιστική απάθεια που έχουμε εκπαιδευθεί να καταναλώνουμε τη βία κυρίως όταν είναι τόσο αναμενόμενη όσο η χθεσινή.
Άλλοι σε κάθε φωτοβολίδα που στόχευε τους παίκτες του Ολυμπιακού εκδικούνταν τα «περσινά του Μαρινάκη» και τη φετινή «αδικία». Κάποιοι με τα πεσίματα στα επίσημα επιχείρησαν να τιμωρήσουν όποιον Σάββα Θεοδωρίδη και Τάσο Μητρόπουλο έβρισκαν μπροστά τους γιατί «προκαλούν». Οι οργανωμένοι της θύρας 35 απαντούσαν στην ΕΛ.ΑΣ. για την επιδρομή της στα κεντρικά τους πριν 2 εβδομάδες – τότε που οι αστυνομικοί εισέβαλλαν στο κτίριο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με καπνογόνα, ξυλόκόπησαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους και προκάλεσαν σημαντικές υλικές ζημιές χωρίς να κάνουν καμία σύλληψη (!) και χωρίς να εξηγήσει κανένας επίσημα αν επρόκειτο για επίσημη επιχείρηση με τον τάδε στόχο. Τέλος, ίσως ποτέ άλλοτε – τουλάχιστον εγώ δεν το έχω ξαναδεί όσα χρόνια πάω γήπεδο – ένα ματς δε λειτούργησε τόσο πολύ ως «βαλβίδα κοινωνικής εκτόνωσης» όσο το χθεσινό. Και είναι προφανές ότι δε θα είναι το τελευταίο.
Ο φανατισμός του δημόσιου λόγου σχεδόν απαγορεύει να τονίσεις την κοινωνική διάσταση των χθεσινών επεισοδίων. Πρέπει μόνο να καταδικάζεις, Τζάμπα είναι. Αν συνδέσεις όσα συνέβησαν στο ΟΑΚΑ με όσα συμβαίνουν γύρω μας, για πολλούς – που μάλιστα ασκούν καθοριστικό opinion leading – σημαίνει ότι τα επικροτείς. Εγώ νομίζω ότι απλά σημαίνει πως δεν είσαι εξωγήινος. Ωραία, θα πει κάποιος, το ότι σε μια τέτοια κοινωνική συγκυρία κάποια κρίσιμα ποδοσφαιρικά ντέρμπι διεξάγονται με τη βεβαιότητα επεισοδίων θα πρέπει να μας οδηγήσει στη μοιρολατρική αποδοχή τους; Φυσικά όχι. Αλλά ας δούμε πώς οι άμεσα εμπλεκόμενοι προστάτευσαν το χθεσινό ποδοσφαιρικό προϊόν: οι δύο ομάδες για άλλη μια σεζόν επιδίδονται σε ακραία αντιπαράθεση φανατίζοντας επικίνδυνα τους οπαδικούς στρατούς/ οι θεσμοί, όπως η ΕΠΟ, ξεφτιλίζονται με ανούσιες αποφάσεις όπως το καραγκιοζιλίκι της απόφασης για την αναβολή του ΟΦΗ-Ολυμπαικός που έριξε τον οβολό του στο μύλο της πόλωσης λίγες μέρες πριν το ματς/ οι αθλητικές εφημερίδες – όχι μόνο οι οπαδικές – ε τι να πω, απλά διαβάστε τα σημερινά πρωτοσέλιδά τους/ η συνδρομητική τηλεόραση χθες δεν έδειχνε τα επεισόδια (όπως είναι δικαίωμά της να κάνει, άσχετα αν αυτό σηκώνει κουβέντα ενημερωτικά) όμως κι αυτή υπέκυψε στην καφρίλα με την πρωτοφανή της «καινοτομία» να «προσφέρει» το ματς σε «πράσινη» και «κόκκινη περιγραφή»/ η ΕΛ.ΑΣ. είναι η ΕΛ.ΑΣ. που όλοι ξέρουμε, φουντώνει μια ηλίθια βεντέτα 15 μέρες πριν από ένα ντέρμπι – μολότοφ, ασκεί πλημμελή έλεγχο και δεν έχει κανένα σχέδιο, εκτός αν ήταν τέτοιο το χθεσινό μαστίγιο «εισβάλλουμε δύο φορές σε θύρα με κίνδυνο θυμάτων από τις μάχες σώμα με σώμα» - καρότο « καθόμαστε αμυντικά στο ημίχρονο και μας καταβρέχουν οι οπαδοί που έχουν βάλει λάστιχο (!) στο πέταλο». Κανένας από τους προαναφερθέντες δεν έκανε αυτό που έπρεπε και τώρα όλοι ετοιμάζονται για τένις με το μπαλάκι των ευθυνών, κρύβοντας τις ευθύνες τους στον ανώνυμο κάφρο. Τζάμπα είναι είπαμε.
Αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός σφράγισε μια ακόμα κούπα, πατώντας στο διαμορφωμένο +4, ξεπερνώντας το στραπάτσο με την Μέταλιστ και επιδεικνύοντας ανωτερότητα. Ο Βαλβέρδε εμπιστεύθηκε τον πάγκο του, φρεσκαρε την ενδεκάδα και έπαιξε για το x ξέροντας ότι θα έχει τις ευκαιρίες τους στο ανοιχτό γήπεδο. Κι έδωσε ρεσιτάλ σοβαρότητας για άλλη μια φορά με τις εύστοχες δηλώσεις του στο τέλος. Ο Φερέιρα παγιδεύθηκε για τρίτο συνεχόμενο ντέρμπι βαφτίζοντας «ψάρι το κρέας» ή αλλιώς Λέτο τον Χριστοδουλόπουλο. Ο Παναθηναϊκός μπλοκαρισμένος από το must win situation και με αδόκιμο παραγωγικά σχήμα δεν θα έβαζε γκολ, ούτε τρία χρόνια να διαρκούσε το ματς. Φυσικά, όλα αυτά λίγο θα τα θυμόμαστε στο μέλλον, καθώς η τεχνική του συμψηφισμού δε θα το κρατήσει στην ιστορία ως ένα ποδοσφαιρικό ματς αλλά ως «πράσινη Ριζούπολη».
Και τώρα τι; Μηδενισμός, αφαίρεση βαθμών, τιμωρία έδρας κι αν ισχύσει το νέο αθλητικό νομοσχέδιο αφαίρεση βαθμών από το επόμενο πρωτάθλημα για τον ΠΑΟ. Μόλις στεγνώσουν τα κροκοδείλια δάκρυα (αύριο μεθαύριο δηλαδή) θα αρχίσει η υπεράσπιση. «Ναι, αλλά ο Κάκος που διέκοψε την Κυριακή δεν ήταν που τελείωσε τον περσινό τελικό κυπέλλου με τη διακριτική επίβλεψη μερικών χιλιάδων ΑΕΚτζηδων στο στίβο του ΟΑΚΑ;». «Ναι, αλλά ο Ολυμπιακός δεν έμεινε ουσιαστικά ατιμώρητος για τα περσινά αίσχη του Καραϊσκάκης;». «Ναι, αλλά δεν έχει υπάρξει τελικός μπάσκετ στο ΣΕΦ που για να τελειώσει πάση θυσία έπαιζαν μέχρι τις 2 το πρωί;». Σύμφωνοι έχουν γίνει όλα αυτά και μπορώ να θυμηθώ δεκάδες ακόμα περιστατικά που συγκριτικά ελαφραίνουν τη θέση του Παναθηναϊκού. Θα ήθελα όμως να τιμωρηθεί όσο ορίζουν οι κανόνες. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Θα ήθελα η Αρχή να γίνει με την ομάδα που υποστηρίζω. Και να τηρείται απαρέγκλιτα στη συνέχεια. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Η αφετηρία της ισονομίας. Να την πληρώνουν στο εξής όλοι το ίδιο. Είτε κάνουν επεισόδια, είτε «διδάσκουν ήθος»…
13°
