Ανταπόκριση από τη συναυλία των Cure στο επετειακό Ejekt Festival
Το momentum ήταν ιδανικό. Η φετινή περιοδεία των Cure με ένα από τα καλύτερα tracklist της ιστορίας τους είχε ήδη αποθεωθεί με τις εμφανίσεις τους σε Glastonbury και Exit. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς ένιωθαν οι Cure στη σκηνή του άψογου διοργανωτικά επετειακού Ejekt βλέποντας 25.000 κόσμο να συντονίζεται εκστασιασμένο στα τραγούδια τους με λατρευτική διάθεση. Η εμφάνιση του Robert Smith στα 60 του χρόνια σε άφηνε με ανοιχτό στόμα. Δεν σταμάτησε να τραγουδά αγκαλιάζοντας συχνά την κιθάρα του από το Plainsong που άνοιξε τη συναυλία μέχρι το Βοys Don’t Cry στο «greatest hits» encore με τα αγαπημένα τραγούδια από τις 4 δεκαετίες
Pictures of You, Lovesong, In Between Days, Just Like Heaven, Shake Dog Shake, Play for Today, A Forest, Lullaby, Caterpillar, The Walk, Friday I'm in Love, Close to Me, Why Can't I Be You?, Boys Don't Cry.
Mε τη φωνή του Robert Smith αναλλοίωτη και τον ίδιο να παραμένει το είδωλο που αγαπήσαμε από το ξεκίνημά του. Με ήχο πιο current από ποτέ.
Ο απίστευτος μπασίστας και παλιότερο μέλος των Cure, Simon Gallup, οδηγούσε πολλά από τα tracks συντονισμένος άψογα με τον ντράμερ Jason Cooper, τον πληκτρά Roger O'Donnell και τον κιθαρίστα Reeves Gabrels, με πραγματικά αψεγάδιαστο τρόπο σε έναν εξαιρετικό ήχο.
Δεν νομίζω –με εξαίρεση τους Depeche Mode– ότι θα μπορούσε να επαναληφθεί μια τέτοια λατρευτική συναυλία από ετερόκλητο κόσμο πέρα από τη δεδομένη goth κοινότητα.
Εξαιρετική η παρουσία των Khruangbin στο ξεκίνημα του φεστιβάλ με πολύ ήλιο και λίγο κόσμο μπροστά που χάζευε την μπασίστρια Laura Lee ακούγοντας τις κιθαριστικές εμμονές του Mark Speer για πολύ ώρα μετά τo live στο μυαλό του. Μεσολάβησαν οι εμφανίσεις των Ride σε μια νοσταλγική βουτιά στο μακρινό παρελθόν μαζί με τα νέα μέτρια κομμάτια και ο Michael Kiwanuka σε μια επικίνδυνα υπόκωφη αποστολή πριν την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Cure.
