Επέστρεψαν από την ευρωπαϊκή τους περιοδεία για την προώθηση του «Dead Rock Commandos» και βρίσκονται και πάλι στο δρόμο. Αυτή τη φορά με την επανακυκλοφορία του ep «The Ritual», από τη «The Lab Records» και τη «Labyrinth Of Thoughts», στις αποσκευές τους. Λίγο πριν την εμφάνισή τους επί αθηναϊκού εδάφους στο Κύτταρο live, την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου, «τρακάραμε» τους Nightstalker στην Εγνατία Οδό, όπου βρέθηκαν για τις συναυλίες τους σε Ξάνθη και Κομοτηνή. Ο τραγουδιστής Αργύρης Γαλιατσάτος, ο μπασίστας Ανδρέας Λάγιος, ο κιθαρίστας Τόλης Μότσιος και ο ντράμερ Ντίνος Ρούλος μίλησαν συνοδεία καφέ και τσιγάρων. Ακολουθούν ερωτήσεις, απαντήσεις κι ένα οπτικοακουστικό αναμνηστικό από μέρη που ρόλαραν το 2013.
Δυόμιση δεκαετίες Nightstalker. Τι θυμάστε από τα 90s και τα 00s;
Α.Λ: Η σκηνή σήμερα είναι ήδη φτιαγμένη. Υπάρχουν οι χώροι και ο κόσμος. Στις αρχές των 90s η σκηνή φτιαχνόταν, η σκηνή των Εξαρχείων. Και για αυτό και φτιάχτηκε στα Εξάρχεια, γιατί εκεί υπήρχαν τα μαγαζιά να πας να παίξεις. Ήταν μια εποχή αρκετά ανέμελη, δεν μας ένοιαζε τίποτα. Τα 80s που προηγήθηκαν ήταν «αυστηρή» εποχή στη μόδα και στην τέχνη. Ήταν «αυτό», «αυτό» κι «αυτό» και, αν δεν ανήκες κάπου, ήσουν παρείσακτος. Στα 90s αυτό άρχισε να αλλάζει και ο κόσμος έγινε πιο δεκτικός. Εκεί που μέχρι τότε ήταν όλοι κομμωτήρια, ήρθε ξανά και πάλι το απλό. Σήμερα τα πράματα είναι διαφορετικά. Παλιά δεν υπήρχε DIY εύκολο, έπρεπε να πας στο στούντιο και να πληρώσεις ένα κάρο λεφτά. Τώρα πας στο σπίτι σου και γράφεις. Τότε έπρεπε να είσαι συνέχεια στο δρόμο, να κυκλοφορείς. Δεν υπήρχαν κινητά ή social media. Άλλη ζωή, ο κόσμος ήταν συνέχεια έξω. Τα 00s, τουλάχιστον για την μπάντα, ήταν οι «διακοπές» του Αργύρη…
Α.Γ: Ούτε χορδές δεν μπορούσαμε να πάρουμε στις αρχές των 90s. Δεν υπήρχε τίποτα. Ή θα έπαιζες support στο Ρόδον ή στο An. Στις αρχές των 00s άλλαξαν τα πράγματα με την εμφάνιση του ίντερνετ. Σήμερα υπάρχουν και μπάντες που δεν παίζουν. Κάνουν YouTube μόνο.
Τι «εισπράξατε» από την πρόσφατη ευρωπαϊκή σας περιοδεία;
Α.Λ: Εγώ κατάλαβα ότι τους άρεσε. Πλέον έχει δημιουργηθεί μια δυνατή underground σκηνή σε αυτό το μουσικό είδος στην Ευρώπη. Πώς ήταν κάποτε το punk ή το black metal; Ο κόσμος θέλει να στηρίξει τέτοιες μπάντες και να γυρίσει σε αυτή την 70s αισθητική. Βλέπεις πως αγοράζουν ξανά βινύλια αντί για cd. Πήγαμε σε μαγαζιά και είδαμε να παίζουν μουσική με βινύλια, σαν ένα είδος αναβίωσης. Πράγμα που εδώ δεν το έχω δει να συμβαίνει τόσο πολύ. Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος θέλει να είναι ξανά ελεύθερος, να ξεφεύγει από την πιεστική ζωή που μας έχουν βάλει να ζούμε. Όπως στα 60s με τους χίπις.
Ποια είναι τα υλικά δημιουργίας του νέου σας video clip «Children of the sun»;
Α.Γ: Ήρθε μια μέρα ο Ανδρέας και μου είπε: «Έχω μια ιδέα γαμάτη για video clip. Θα πάρω μια κάμερα και θα τους βγάλω όλους. Όλους όσους ξέρω». Όλοι οι «ναυαγοί της ζωής».
Α.Λ: Θα μπορούσε να βγει πιο γρήγορα, αλλά χρειάστηκε χρόνο μέχρι να τους βρούμε όλους. Θα το δείτε σύντομα.
Θεωρείτε πως με το ίντερνετ το θέαμα πέρασε σε πρώτη μοίρα συγκριτικά με την ουσία;
Α.Γ: Το κριτήριο για εμένα δεν έχει αλλάξει. Είναι πάντα η μουσική. Ίσως έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ψάχνει κανείς μουσική σήμερα. Σήμερα έχουμε καλύτερη πρόσβαση σε εξοπλισμό, μπορούμε να δημιουργήσουμε ήχους που δεν θα «βγάζαμε τότε», γιατί είχαμε μια κιθάρα κι ένα μπάσο.
Τ.Μ: Να κάνεις ένα demo πριν είκοσι χρόνια ήταν μια ακριβή ιστορία. Τώρα, αν θέλεις να αγοράσεις έναν ενισχυτή, θα δεις ένα review στο ίντερνετ. Τότε και να τον έβρισκες κάπου, δεν μπορούσες να τον ακούσεις.
Ν.Ρ: Μπορείς να δεις ένα βίντεο κλιπ και να μάθεις πώς θα πιάσεις την μπαγκέτα, πώς θα παίξεις ένα κομμάτι, υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που μπορείς να πληροφορηθείς.
Ξεκινήσατε δισκογραφικά με το «Side FX» το 1994, ένα υβριδικό άλμπουμ…
Α.Γ: Οι μισοί που άκουγαν το άλμπουμ έλεγαν «αυτό δεν είναι ροκ, είναι χέβι μέταλ». Οι άλλοι μισοί έλεγαν «αυτό δεν είναι χέβι μέταλ, είναι ροκ». Και εμείς ήμασταν στον άξονα συνέχεια.
Α.Λ: Ακόμα και τώρα δεν μπορείς να το κατηγοριοποιήσεις κάπου. Προσπαθούσαν τότε τα περιοδικά να πουν τι παίζουν οι Nightstalker, και τίποτα. Τότε μας είχαν βγάλει grunge.
Πρόσφατα επανακυκλοφόρησε το «The Ritual». Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο;
Α.Λ: Τα πρώτα κομμάτια που είχαμε γράψει προοριζόντουσαν για κάποιο demo, δεν ήταν να κάνουμε άλμπουμ. Ο ιδιοκτήτης της Vinylust μας είπε τελικά να γράψουμε άλλα δύο κομμάτια για να το βγάλει σαν ep και το κάναμε.
Σκεφτήκατε ποτέ να παρατήσετε τη μουσική και να κάνετε κάτι άλλο;
Ν.Ρ: Όταν έχει περάσει τόσος καιρός και είσαι σε αυτό το πράγμα, δύσκολα σκέφτεσαι να ξεκινήσεις κάτι άλλο.
Α.Γ: Εγώ θυμάμαι πως είπα «θα κάνω κάτι άλλο» και έκανα μουσική.
Τ.Μ: Το ιδανικό είναι, αν έχεις τη δυνατότητα, να αφοσιώνεσαι σε αυτό που σου αρέσει, σε όλους τους τομείς της ζωής, παρά να μπλεχτείς με δυο-τρία πράγματα και να αποδίδεις λιγότερο. Όταν έκανα πράγματα που δεν με ενδιέφεραν ή για να επιβιώσω, ένιωθα πως μου τρώνε ενέργεια.
Τι σκέφτεστε για τους επόμενους μήνες;
Α.Γ: Θέλουμε να βγάλουμε ξανά το «Just A Burn» με νέα μίξη.
Α.Λ: Σιγά-σιγά θα ξεκινήσουμε να προετοιμάζουμε το υλικό και για το επόμενο άλμπουμ.
Το πιο εκνευριστικό πράγμα σε μια συναυλία;
Α.Γ: Να σου λένε «θέλω να παίξεις το κομμάτι μου», και εσύ μόλις να το έχεις παίξει.
12°
