Κριτική για την ταινία «Βασιλιάς Όττο (King Otto)» του Κρίστοφερ Αντρέ Μαρκς και μοντάζ των Γιαν Χέκμαν, Κρις Ιβερσεν.
Το χρονικό του ανεπανάληπτου θριάμβου της εθνικής Ελλάδος στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που συνέβη στα γήπεδα της Πορτογαλίας το καλοκαίρι του 2004, μέσα από τις εκμυστηρεύσεις των βασικών πρωταγωνιστών.
Ο τρόπος προσέγγισης του ποδοσφαιρικού άθλου που πέτυχε η ομάδα του Ρεχάγκελ δεν παρουσιάζει κάποια ντοκιμαντερίστικη καινοτομία, αλλά σίγουρα έχει τεράστιο ενδιαφέρον καθώς η παράλληλη χρήση συνεντεύξεων και αρχειακού υλικού κάνει μια χαρά τη δουλειά της. Όμως το ζουμί υπάρχει στις εκμυστηρεύσεις και τις άγνωστες λεπτομέρειες. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ποδοσφαιρόφιλοι ξέρουν τι συνέβη και ποιοι είναι οι λόγοι που φτάσαμε στον άθλο αυτό. Οι υπόλοιποι θα πληροφορηθούν για την ανυποληψία μιας ομάδας που δεν είχε μέχρι το καλοκαίρι του 2004 ούτε νίκη σε μία από τις δύο φορές που βρέθηκε σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης και θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που συνέβη τότε στα γήπεδα της Λισαβόνας και του Πόρτο ήταν κάτι το εξωφρενικό που δεν πρόκειται να ξανασυμβεί στον αιώνα αυτό. Κυρίως όμως ήταν το αποτέλεσμα της γερμανικής πειθαρχίας ενός ξεροκέφαλου προπονητή, που δεν δίστασε να πάει κόντρα στις μεγάλες βεντέτες της ομάδας και να περάσει τη δική του αμυντικογενή φιλοσοφία. Όλα αυτά συν μια ισχυρή δόση τύχης (εύστοχες οι αναφορές στα παιχνίδια της μοίρας και των αρχαιοελληνικών θεών) που σε συνδυασμό με την καπατσοσύνη του βοηθού του «Βασιλιά Ότο» Γιάννη Τοπλαΐδη, που φιλτράριζε τις εντολές του Ρεχάγκελ, οδήγησαν στη δημιουργία μιας ομάδας που δύσκολα μεν έβαζε γκολ αλλά και δύσκολα γνώριζε την ήττα.
