Κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη για την ταινία Corpus Christi
O εικοσάχρονος Ντάνιελ θέλει να γίνει ιερέας αλλά αυτό είναι αδύνατο εξαιτίας του ποινικού του μητρώου. Όταν πηγαίνει να εργαστεί στο ξυλουργείο μιας κωμόπολης προσποιείται τον ιερέα και αναλαμβάνει καθήκοντα στην τοπική ενορία, κερδίζοντας όλο και περισσότερο την εκτίμηση των ντόπιων.
Με αντικομφορμιστική εμφάνιση και συμπεριφορά ο νεαρός Ντάνιελ δίνει άλλη ερμηνεία στις Γραφές και συμπαρασύρει με το εκρηκτικό κήρυγμά του τους ευκολόπιστους ενορίτες του. Θεωρητικά το έργο του είναι εύκολο, καθώς η τοπική κοινωνία ταλαιπωρείται από ένα τραγικό συμβάν κατά το οποίο 6 από τα νεαρά μέλη της σκοτώθηκαν σε τροχαίο. Όταν όμως στο κάδρο εισέλθουν κι άλλα στοιχεία (ο έβδομος νεκρός του τροχαίου, η ερωτική έλξη του Ντάνιελ με τη συνομήλική του, το παρελθόν του ήρωα από το αναμορφωτήριο, η επίδειξη ισχύος από τον δήμαρχο) και η αλήθεια λάμψει, τότε θα επέλθει η «βασιλεία των κλισέ». Η πολωνική ταινία που βρίσκεται στη βραχεία λίστα των 10 υποψήφιων για το ξενόγλωσσο φετινό όσκαρ θα μπορούσε να έχει μια δυνατή εναλλακτική πρόταση πάνω στην έννοια της θρησκείας, της πνευματικής μεταμόρφωσης και της συλλογικής ενοχής, αλλά στο φινάλε επιχειρεί τη λογική του συμβιβασμού και της συσσώρευσης των κλισέ.
14°
