Διαβάζοντας όλες αυτές τις λίστες των best of των φιλμ της χρονιάς, που κοσμεί με την λάμψη του το προσωπικό δημιούργημα του Κουαρόν (σε πολλές μάλιστα είναι το νο 1 φιλμ για το 2018) πολύ λογικά θα αναρωτηθεί ο θεατής: είναι όντως τόσο σημαντικό το «Roma»; Και αν ναι, τι είναι εκείνο που το κάνει τόσο ξεχωριστό; Η απάντηση μπορεί μεν να δοθεί μέσω της κριτικής αλλά και πάλι αυτή δεν αρκεί για να αποδώσει στην ολότητα της την αξία του έργου ζωής του Κουαρόν. Η απλότητα της γραφής, η αμεσότητα του προσωπικού ίχνους, το εξομολογητικό άγγιγμα και κυρίως η εντυπωσιακή πιστή αναπαράσταση ενός κόσμου που σε πρώτη ματιά μοιάζει ολοκληρωτικά ξεχασμένος (αλλά με μια δεύτερη σκέψη καταλαβαίνεις ότι κάποια σκοτεινά σημεία του, ειδικά στις συγκρούσεις των φοιτητών με την αστυνομία και κάποιους παρακρατικούς, παραμένει απόλυτα ζωντανός) καθιστούν το «Roma» ένα έργο μεγάλης πνοής και υψηλού ανθρωπισμού. Ο μεξικανός δημιουργός των «Πόλη των ανθρώπων» και «Gravity» επιστρέφει στη γενέτειρα του και την δεξαμενή της παιδικής του ηλικίας για να προβεί σε μια έντιμη, ακριβοδίκαιη, τρυφερή και εξομολογητική ταινία. Ο λόγος δεν είναι για να δημιουργήσει απλώς το πορτρέτο μιας εποχής και μιας οικογένειας, όπου το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο αλληλοσυμπληρώνεται με το προσωπικό στοιχείο. Κυρίως ο Κουαρόν βάζει σε σειρά τα συναισθήματα, τα τραγικά συμβάντα, τους κρίσιμους σταθμούς που βίωσε στη ζωή του στη διάρκεια ενός έτους, για να μιλήσει για ένα «ξένο» μέλος της οικογένειας του. Παρότι παλεύει να επιτύχει την πολυπόθητη σκηνοθετική απόσταση από τα γεγονότα, η ταινία γίνεται τρομερά συγκινητική και τρυφερή, όταν η κάμερα του χαϊδεύει το πρόσωπο της Κλέο, της υπηρέτριας του σπιτιού. Το κλείσιμο κάποιων παλιών λογαριασμών έχουν την αίσθηση της αποκατάστασης παλιών αδικιών, την ώρα που ο Κουαρόν μας ανοίγει την πόρτα των προσωπικών αναμνήσεων. Η κατανόηση των γονιών του (ο επεισοδιακός χωρισμός τους και ο καθοριστικός ρόλος της μητέρας), η επιρροή του σινεμά και του Διαστήματος στη δική του πορεία, οι ακαθαρσίες του σκύλου ως ιλαροτραγικό σύμβολο, οι απαλές χειρονομίες της Κλέο και το αφοπλιστικό βλέμμα της, η αδιόρατη καταιγίδα που ξεσπάει μετά από κάθε γαλήνια σκηνή, το μεγάλο αυτοκίνητο που φέρνει τις βαθιές ρωγμές της οικογένειας, το μεστό πολιτικό σχόλιο για το καθεστώς Ετσεβερία και την ταξική πάλη κλπ. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχει βάλει στο προσωπικό του άλμπουμ ο Κουαρόν που δεν μπορούμε να τα απαριθμήσουμε όλα. Στο δικό του «8μιση» όμως η Ρώμη εκτός από ανοχύρωτη στις αναμνήσεις της είναι και απέραντα ειλικρινής, συμπονετική και συγκινητική. Κυρίως απέναντι στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν. Κυρίως απέναντι στην αδικημένη Κλέο….
13°
