Στιγμιότυπα από την επεισοδιακή ζωή του ιταλού μεγιστάνα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στο διάστημα μιας πενταετίας (2006 - 2010), όπου έχοντας βρεθεί στην αντιπολίτευση καταστρώνει σχέδιο για να κερδίσει και πάλι την εξουσία (η εξαγορά 6 γερουσιαστών της κυβέρνησης θα σημάνει την αντίστροφη μέτρηση για την επανεκλογή του) την ίδια ώρα που πασχίζει να τα ξαναβρεί με τη σύζυγό του η οποία έχει κουραστεί να ακούει από τα ΜΜΕ για τις αμέτρητες ερωμένες του.
Στη διάρκεια ενός τυπικού πάρτι του όπου δεκάδες σέξι γυναίκες χορεύουν μόνο για εκείνον στη βίλα του, ο γνωστός για τα ανέκδοτά του Σίλβιο (έτσι τον προσφωνούν όλοι οι συνεργάτες του στην ταινία) ρωτάει τους παρευρισκομένους: «Ξέρετε σε τι διαφέρει ο χριστιανισμός από τον κομμουνισμό; Ο πρώτος κάνει κήρυγμα για τη φτώχεια, ενώ ο δεύτερος τη δημιουργεί». Είναι μια απλή αλλά κι ενδεικτική λεπτομέρεια από το πορτρέτο ενός από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς της τελευταίας 40ετίας στη γείτονα χώρα –αν όχι ο σημαντικότερος, μαζί με τον Τζούλιο Αντρεότι– τον οποίο ο Σορεντίνο αντιμετωπίζει με διάθεση αρχικά επικριτική, αλλά στο φινάλε θολώνει τα νερά με δύο-τρεις σκηνές που δίνουν αρκετά ελαφρυντικά στην περίπτωσή του. Στην ταινία γινόμαστε μάρτυρες των πολιτικών σκανδάλων –η εξαγορά των αντιπάλων του– με τα οποία ο Μπερλουσκόνι ξαναβγήκε πρωθυπουργός για τρίτη φορά στην Ιταλία τον Μάιο του 2008, κάποιων άγνωστων περιστατικών (ο τραγουδοποιός που μένει στο σπίτι του παίζοντάς του αγαπημένα κομμάτια, ο μυστηριώδης Πάολο που είναι η σκιά του, το φτιάξιμο της ενδεκάδας της Μίλαν, η απέχθειά του για τον Ανιέλι και τη Γιουβέντους κ.ά.) αλλά και της μεγάλης αλήθειας που αφορά στην πρωτοφανή απήχησή του στους Ιταλούς. Κι εδώ εντοπίζεται η μεγάλη αρετή του φιλμ. Το «Loro» δεν είναι τόσο μια βιογραφία του Μπερλουσκόνι όσο μια εμπεριστατωμένη μελέτη πάνω στη σχέση και τη γοητεία που ασκούσε στη μάζα και εξηγεί εν πολλοίς γιατί οι Ιταλοί τον ψήφιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Πρόκειται για έναν πωλητή-πολιτικό που ξέρει τι ζητά ο λαός (σεξ, πλούτη, σαπουνόπερα) και του τα προσφέρει με ζωντανό παράδειγμα τον ίδιο. Η θλιβερή αυτή διαπίστωση αποκαλύπτεται με 2-3 καλοφτιαγμένες σκηνές (εκείνη με τη νεαρή πόρνη που η ανάσα του της θυμίζει τον παππού της, ο τελευταίος τσακωμός με τη σύζυγό του πριν χωρίσουν) και το φελινικό φινάλε με τον Χριστό που βγάζουν οι πυροσβέστες από την γκρεμισμένη λόγω σεισμού εκκλησία. Αν και οι σεκάνς αυτές σηκώνουν πολλή κουβέντα (μαζί με την υπερβολική διάρκεια του φιλμ και τη συνεχή έκθεση γυναικείων γυμνών κορμιών που υπερθεματίζουν την εμμονή του Σίλβιο για τις νεαρές και όμορφες γυναίκες), η ταινία διασώζεται χάρη στην ικανότητα του Σορεντίνο να πλάθει εικόνες με περιεχόμενο, παρότι εδώ θα έχει πολλές ενστάσεις –και δίκαιες– να αντιμετωπίσει.
Ο πρώτος άνθρωπος (**1/2) Σκηνοθεσία: Ντέιμιεν Σαζέλ
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Κλερ Φόι, Κρίστοφερ Άμποτ, Κάιλ Τσάντλερ
H ιστορία του Νιλ Άρμστρονγκ από το 1961 έως το 1969, την περίοδο δηλαδή που η NASA προετοίμαζε πυρετωδώς το θρυλικό διαστημικό της πρόγραμμα, ώστε να στείλει την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στο φεγγάρι.
Ο Σαζέλ, από τους πιο ενδιαφέροντες ανερχόμενους κινηματογραφιστές των ΗΠΑ και ευνοούμενος των Όσκαρ (βλέπε «Χωρίς μέτρο» και «LaLaLand» που του χάρισε το βραβείο σκηνοθεσίας), καταπιάνεται εδώ με μια τυπική αμερικανική ιστορία δόξας που αφορά στην κατάκτηση του Διαστήματος και έχει ως βάση το ομώνυμο βιβλίο του Τζέιμς Χάνσεν. Το κλίμα του Ψυχρού Πολέμου αναμειγνύεται λειτουργικά με την προσωπική ιστορία του Άρμστρονγκ. Ο Σαζέλ αποτυπώνει με δραματικές πινελιές την αγωνία του ανθρώπου που δοκιμάζεται μεταξύ της αίσθησης καθήκοντος και των οικογενειακών θυσιών. Ο Γκόσλινγκ προσπαθεί με φιλότιμο να αποφύγει το στερεότυπο του μελαγχολικού γόη που έχει χτίσει τόσα χρόνια και να πείσει ότι η ερμηνευτική του γκάμα δεν έχει όρια, αλλά η πραγματική αποκάλυψη του φιλμ είναι η βρετανίδα Κλερ Φόι, που με προφορά αμερικανικού Νότου σαρώνει τα πάντα σε κάθε της εμφάνιση. Παρόλο που η ιστορία είναι γνωστή παρακολουθείται με σχετικό ενδιαφέρον, αν και από τον Σαζέλ θα περιμέναμε κάτι περισσότερο από μια καλοχτισμένη αλλά συμβατική σε αρκετά σημεία της ταινίας.
Επτά άγνωστοι συναντιούνται στο Ελ Ροαγιάλ της Λίμνης Τάχο, ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο με σκοτεινό παρελθόν. Κατά τη διάρκεια μιας βροχερής νύχτας τα μυστικά όλων αποκαλύπτονται.
Η ταινία φλερτάρει διαρκώς με τα κλισέ του ταραντινικού σύμπαντος: μαύρο χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, απρόβλεπτες ανατροπές και προσεγμένα γραμμένοι χαρακτήρες. Έχοντας τον χαρακτήρα ενός παλιομοδίτικου περιπετειώδους θρίλερ αλλά με τα μοντέρνα κομμάτια ενός ψηφιδωτού που ποντάρει στην εντυπωσιακή σκηνοθεσία (πολλές σεκάνς τις βλέπουμε από διαφορετικές γωνίες), το φιλμ μιλά για πολλά και αταίριαστα μεταξύ τους θέματα. Το κυνήγι του θησαυρού που μετατρέπεται σε μια άλλη εκδοχή του αμερικανικού ονείρου, δένει με το τραύμα του Βιετνάμ και το χίπικο κίνημα, ενώ η μάχη Καλού - Κακού παρουσιάζεται στη νευρώδη αντιπαράθεση του Μπρίτζες με τον Χάμσγουορθ. Έχει κάποιο ενδιαφέρον η άποψη του Γκίνταρντ («Cabinin the Woods») αλλά δεν τολμά να πρωτοτυπήσει εκεί που η ιστορία μπαίνει σε επικίνδυνα χωράφια, όπως η θρησκεία, ο ρατσισμός και ο borninthe USA ηρωισμός.
Ο Άριαλ, ένας ευκατάστατος μεσήλικας που δεν απέκτησε ποτέ παιδιά, δέχεται ένα τηλεφώνημα από τη γυναίκα με την οποία είχε δεσμό όταν ήταν φοιτητής. Στη συνάντησή τους ο Αριαλ έκπληκτος ανακαλύπτει πως, όταν χώρισαν, 20 χρόνια πριν, εκείνη ήταν έγκυος στο δικό του παιδί, γεγονός που του το απέκρυψε επειδή εκείνος δεν ήθελε να αποκτήσει ποτέ παιδιά. Οι εκπλήξεις, όμως, έχουν και συνέχεια για τον εμβρόντητο άντρα.
Ένα πρωτότυπο σχόλιο πάνω στις σχέσεις γονέων - παιδιών αλλά και μια θαυμάσια παραβολή πάνω στο θέμα της ευθύνης και της διατήρησης της μνήμης, όχι μόνο με κάθε μέσο αλλά κυρίως με πραγματικό ενδιαφέρον που τείνει να γίνει αυτοσκοπός ζωής. Το δραματικό στοιχείο δεν υπερβάλλει στα καρέ, που χαρακτηρίζονται από μια αβίαστη ειλικρίνεια και συγκίνηση. Ειδικά στις σκηνές που η ήρωας προσπαθεί να «ανακαλύψει» το χαρακτήρα του γιου του, το φιλμ μεταβάλλεται σε ένα θαυμάσιο σχόλιο για την ίδια τη ζωή, όπου συναντιούνται η πολιτική, η ψυχανάλυση, ο αθεϊσμός και η Ιστορία με τρόπο που σεναριακά αγγίζει το τέλειο. Οι αργοί ρυθμοί και οι εξαντλητικοί διάλογοι ίσως κουράσουν τον μέσο θεατή, αλλά η δύναμη του «Πόθου» αυτού είναι σχεδόν ακαταμάχητη.
ΑΚΟΜΗ
▶ Το «Τρίτο έγκλημα»(***) του Χιροκάζου Κόρε-Εντα, φετινού θριαμβευτή στις Κάννες, είναι ένα αποστασιοποιημένο αλλά φτιαγμένο με εξαιρετική δεξιότητα δικαστικό δράμα γύρω από μια περίεργη υπόθεση δολοφονίας που προσπαθεί να διαλευκάνει μια ομάδα δικηγόρων».
▶ Το «Κτήνος» (**½)του ΜάικλΠιρς είναι ένα πολλά υποσχόμενα σκηνοθετικό ντεμπούτο που συνδέει ένα δυνατό love story με μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα και γνώρισε επιτυχία σε διάφορα φεστιβάλ.
▶ Ο Τζόσουα Ζ. Γουάινστιν αποδεικνύει στο τρυφερό και ενίοτε χιουμοριστικό «Μενάσε: Ενας ξεχωριστός άνθρωπος»(**)ότι η σχέση πατέρα γιου είναι πάνω από θρησκείες και κανόνες.
▶ Στο«Peppermint»(*) η Τζένιφερ Γκάρνερ πρωτοστατεί σε μια αφελή και υπερβολικά βίαιη ιστορία εκδίκησης μετά από το ξεκλήρισμα της οικογένειάς της.
▶ Το βρετανικό πυγμαχικό δράμα «Το ένστικτο της επιβίωσης»(-) είναι εξ ολοκλήρου χτισμένο πάνω στον Πάντι Κόνσιντάιν που γράφει, σκηνοθετεί και παίζει στην ιστορία ενός μποξέρ που χάνει τη μνήμη του.
16°
