Βιβλιο

Διαλέξαμε 6 ωραία βιβλία για το 1821

Οι τίτλοι για το 1821 είναι αμέτρητοι, όπως είναι αμέτρητες και οι επανεκδόσεις

Μανίνα Ζουμπουλάκη
Μανίνα Ζουμπουλάκη
ΤΕΥΧΟΣ 777
5’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Διαλέξαμε 6 ωραία βιβλία για το 1821
«Το 1821 και το θέατρο – από τη μυθοποίηση στην απομυθοποίηση» του Walter Puchner

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη προτείνει 6 ενδιαφέροντα βιβλία για την Επανάσταση του 1821

Μερικά πράγματα είναι θέμα γούστου – π.χ., το φαγητό, τα γκομενικά, ο οδοντογιατρός και τα βιβλία: ο ιδανικός οδοντογιατρός για μένα μπορεί να είναι χάλιος για κάποιον άλλον που επιπλέον δεν θέλει ούτε να φτύσει τις γκομενο-επιλογές μου από απαρχής κόσμου, δεν τρώω παστίτσιο που τα παιδιά το λατρεύουν, και τα βιβλία τα οποία διαβάζω με μανία δεν λένε τίποτε σε κάποιον διαφορετικόν άλλον, που μπορεί να τρώει ή να μην τρώει το παστίτσιο και να ψήνεται ή να μη ψήνεται με τυχάρπαστο πρώην άτομό μου. Θυμάμαι συζητήσεις με φίλους οι οποίοι έκαναν τούμπες για συγγραφείς που δεν χώνευα, ενώ εγώ έκανα τούμπες για συγγραφείς που δεν είχαν διαβάσει οι φίλοι, και το αμήχανο χαμόγελο που συνοδεύει το «Σόρι, δεν έχω διαβάσει… (Προυστ, Κοέλιο, ή όποιον άλλον αδιάβαστο)».

Έχουν εκλείψει βέβαια αυτές οι συζητήσεις (συνήθως γινόντουσαν στο Φίλιον ή σε άλλο απλωμένο καφέ, μερικές φορές φωναχτά, για να ακουστούμε πάνω από τη βαβούρα, μέχρι και σε μπαρ). Σε κάποιον την είπα όμως προχθές τηλεφωνικά, επειδή δεν είχε διαβάσει Σκαρίμπα – κι ένιωσα ένοχη, θα πρέπει να το χωνέψω ότι η γενιά μετά τη δική μου δεν έχει διαβάσει Γιάννη Σκαρίμπα, ούτε Γιάννη Κορδάτο: δεν ήτανε στα «μαστ» της μετέπειτα εποχής. Η Υποχρεωτική Βιβλιογραφία Φιλελεύθερων Πιτσιρικάδων στα 70s και αρχές 80s περιλάμβανε τους προαναφερθέντες, μαζί με Μενέλαο Λουντέμη, Βασίλη Βασιλικό, Αντώνη Σαμαράκη, Τρότσκι, Γκράμσι, Έλντριτζ Κλίβερ, Βίλχελμ Ράιχ, Χέρμαν Έσσε, Βιρτζίνια Γουλφ, Πάνο Κουτρουμπούση, Σύλβια Πλαθ – και σταματάω εδώ επειδή ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς και πολύ παρανοϊκός/σχιζοφρενικός...

Τέλος πάντων, πάμε στον Γιάννη Σκαρίμπα: είχε μια καταπληκτική συνεννόηση με τον Οδυσσέα Χατζόπουλο/εκδότη «Κάκτο» στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με συχνές συγκρούσεις – ο Σκαρίμπας δεν ήθελε να του «πειράζει» κανένας τα βιβλία, ούτε διορθωτής, επιμελητής ούτε «κανένας άλλος κερχελές», στάση που οδηγούσε σε συχνά θυμωμένα τηλεφωνήματα στη Χαλκίδα, όπου έμενε ο Σκαρίμπας. Άκουγα το όνομά του, και φωνές («Πες του δεν του ξαναμιλάω ποτέ!» «Παρ’ τον τηλέφωνο να του μιλήσω τώρα!») και μονόπλευρες τηλεφωνικές συνομιλίες ανάμεσα στον εκδότη και τον συγγραφέα… του οποίου είχα διαβάσει αρκετά βιβλία, και το «Το 1821 και η αριστοκρατία του» το θυμάμαι ακόμα – βασικό επιχείρημα είναι ότι η Επανάσταση ήταν άλλη για τους προύχοντες, κοτζαμπάσηδες και πουλημένους Τουρκόφιλους, κι άλλη για τον λαό: «…κατά τον τρόπο να λέμε τον ίκτερο χρυσή και το ξίδι να το ευφημίζουμε γλυκάδι, η λεγόμενη απελευθέρωση αποδείχθηκε χειρότερη της τούρκικης κατάκτησης και της μακραίωνης ραγιαδοβίωσης του τόπου». Η ματιά του στην επανάσταση και στα μετά-την-επανάσταση γεγονότα είναι σαρκαστική, σκληρή και πολύ σύγχρονη. Λέει π.χ. για τις κυρίες επί των τιμών του Όθωνα, «όλες κι αυτές φεσοφορούσες, και τσούμπρες επίσης άκαπνων, οι πλείστες, οπλαρχηγών… Μάλιστα, μερικές από αυτές παρλεβουφράνσιζαν ή σπιγγίγγλιζαν». Παίζει με τις λέξεις και με τη γλώσσα («Οι Έλληνες και η Υψηλή Πύλη. Πίλοι (σ.σ. καπέλα)», «Το αλλουβρέχειο της αλήθειας», «Οι κκ Κασμηρόπουλοι ή η Ακαδημία Αθηνών ως Ίδρυμα»). Όχι ότι τα θυμάμαι όλα αυτά, χίλια χρόνια μετά – κυκλοφόρησε πρόσφατα μια πολύ περιποιημένη επανέκδοση της Τριλογίας του Γιάννη Σκαρίμπα, κι είχα την ευκαιρία να τον ξεσκονίσω από την αρχή. «Το 1821 και η αλήθεια», «Το 1821 και η αριστοκρατία του» και «Η Τράπουλα», είναι ζωηρά, ολοζώντανα βιβλία, γραμμένα με χιούμορ και αμεσότητα – είτε συμφωνείς είτε δεν συμφωνείς με τις απόψεις του Σκαρίμπα, τις διαβάζεις με λοξό χαμόγελο, κι όλο και κάτι μαθαίνεις. Οι υποσημειώσεις στο κάτω μέρος των σελίδων και στο τέλος των κεφαλαίων είναι όλα τα λεφτά, σα να βλέπεις τον Σκαρίμπα να χοροπηδάει τσαντισμένος ή να καγχάζει ειρωνικά ή να χειροκροτεί (τον Κολοκοτρώνη κυρίως, τον Μακρυγιάννη και τους «αληθινούς πολεμιστάδες αγωνιστές») μπροστά στα μάτια σου.

Γιάννης Σκαρίμπας: «Το 1821 και η αλήθεια», «Το 1821 και η αριστοκρατία του» και «Η Τράπουλα»

«Το 1821 και το θέατρο – από τη μυθοποίηση στην απομυθοποίηση» του Walter Puchner
Άλλο καταπληκτικό βιβλίο, που θα το χάριζα αμέσως στον Σταμάτη Φασουλή, στη Μιμή Ντενίση άμα τους έκανα παρέα, αλλά κυρίως, με πολλή χαρά, σε φίλους άνεργους ηθοποιούς… είναι «Το 1821 και το θέατρο – από τη μυθοποίηση στην απομυθοποίηση» του Walter Puchner, συγκλονιστικού συγγραφέα ο οποίος ζει στην Ελλάδα, έχει γράψει ένα σωρό βιβλία (καμιά εκατοστή, κυρίως για την Ελλάδα) και μιλάει ελληνικά καλύτερα από όλους μας. Ο εκδότης του, Γρηγόρης Πλαστάρας, υπήρξε ο ίδιος ηθοποιός για πολλά χρόνια, με παράλληλη δραστηριότητα στα εκδοτικά, και μεγάλη αγάπη για τον χώρο, τόσο του κακόμοιρου του θεάτρου όσο και του ακόμα πιο κακόμοιρου βιβλίου. Κι αν αναρωτιέστε «Μα υπήρχε θέατρο το 1821;» καλά κάνετε που αναρωτιέστε, εδώ είναι η απάντηση – υπήρχε, και θεατρίνοι με καριέρα, όχι μόνον θέατρο σκιών αλλά παραστάσεις ευρωπαϊκών προδιαγραφών και καλλιτέχνες που πάλευαν να πούνε τον πόνο τους σε μια σκηνή, μπροστά σε κόσμο που ήθελε να ξεχαστεί, ενώ έξω γινότανε χαμός και σκοτωνόταν άλλος κόσμος… Ο συγγραφέας έχει κάνει τρομερή έρευνα, κάτι που δεν ενδιαφέρει τον αναγνώστη, αλλά επιπλέον το βιβλίο διαβάζεται σαν νεράκι – μελετάται ακόμα και «η εμπλοκή του θεάτρου στην προ-παρασκευαστική φάση του αγώνα και η συμμετοχή (στην Επανάσταση) των ηθοποιών των Ελληνικών σκηνών στο Βουκουρέστι, Ιάσιο, στην Οδησσό και αλλού», και δίνεται επιτέλους σημασία στο μοναδικό έργο, «Νικήρατος», της Ευανθίας Καΐρη, γραμμένο το 1826…

«Ο Πόλεμος της Ελληνικής Ανεξαρτησίας» του C. M. Woodhouse
Πολύ ενδιαφέρον και διαφορετικό είναι το «Ο Πόλεμος της Ελληνικής Ανεξαρτησίας» του C. M. Woodhouse, που πολέμησε στον Εμφύλιο ως διοικητής της Βρετανικής συμμαχικής αποστολής (στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη και του Ναπολέοντα Ζέρβα) και έζησε στην Ελλάδα, για την οποία έγραψε κι αυτός πολλά βιβλία. Το «Πόλεμος Ανεξαρτησίας» καλύπτει το 1821-1832, τη λεγόμενη Πρώτη Περίοδο Ανεξαρτησίας, με βάθος, και εννοώ ότι δεν είναι ένα ξερό ιστορικό βιβλίο, κάθε άλλο, έχει τη ροή και την ένταση μυθιστορήματος… παρόλο που μιλάει για την πραγματικότητα μιας Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει (σκέφτεσαι όταν το διαβάζεις. Κι ας καγχάζει ο Σκαρίμπας μέσα σου).

«Οθωμανικές αφηγήσεις για την Ελληνική Επανάσταση», των Σοφίας Λαΐου και Μαρίνου Σαρηγιάννη
Άλλο ένα που φαίνεται ενδιαφέρον (σόρι για την επανάληψη της λέξης, είναι η πλέον κατάλληλη…) παρόλο που δεν κατάφερα να το πιάσω στα χεράκια μου είναι το «Οθωμανικές αφηγήσεις για την Ελληνική Επανάσταση», των Σοφίας Λαΐου και Μαρίνου Σαρηγιάννη: περιλαμβάνει την περίφημη αφήγηση του Μοραβή Γιουσούφ Μπέη, που έμεινε πολιορκημένος στο Ναύπλιο ως το 1822, κι έγραφε εκεί ένα ημερολόγιο, ως αυτόπτης μάρτυρας δηλαδή της πολιορκίας… στην πραγματικότητα τα έγραφε όλα χαρτί και καλαμάρι στον Αχμέτ Τζεβντέτ Πασά. Διάβασα ένα απόσπασμα ιντερνετικά δηλαδή και κόπηκα, απλώς δεν έχω βρει ακόμα το βιβλίο. Είναι η Ελληνική επανάσταση από τη ματιά των Τούρκων – ελπίζω να μην την αντιμετωπίζουν οι συγγραφείς όπως ο Andrew Mango, άσχετο, συγγραφέας ο οποίος γράφει για τους Τούρκους λες κι ήτανε ΤΑ θύματα, καλά, σε άλλη χρονική περίοδο, αλλά μου την είχε σπάσει όταν τον διάβασα και βρήκα ευκαιρία να του πετάξω μπηχτή, που σκασίλα του μεγάλη.

 

Ο Γιάννης Σκαρίμπας (28/9/1893 - 21/1/1984) ήταν απόγονος αγωνιστών του ’21, είχε ιστορίες από τον μπαμπά, τον παππού και προπάππο του με το τσουβάλι, όπως φαίνεται από τα βιβλία του. Θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπος του Υπερ-ρεαλισμού της γενιάς του ’30 στην Ελλάδα, κι ας μην αναγνωρίστηκε ποτέ επίσημα – μόνο στη Χαλκίδα, την πατρίδα του, τον τιμούν ως την προσωπικότητα που υπήρξε. Ο Christopher Montague Woodhouse (1917-2001) αγάπησε πολύ την Ελλάδα και για αυτό ασχολήθηκε με την Επανάσταση και ο Walter Puchner την αγαπάει ακόμα την Ελλάδα, όπως και το θέατρο, για αυτό έκανε όλην αυτή την έρευνα στα θεατρικά πράγματα του ’21. Υπήρχε μια βαθιά προσωπική σχέση δηλαδή ανάμεσα στον συγγραφέα και στο έργο, δεν ξέρω γιατί το αναφέρω αυτό, ίσως επειδή η σχέση, το συναίσθημα είναι που κάνει διαφορετικά τα βιβλία, και πολύτιμα για τον αναγνώστη…

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.