Μανίνα Ζουμπουλάκη

Δεν γινήκαμε φίλοι, κατά το τραγούδι,ή κι αν γίναμε, δεν ήταν αυτό το point. To point ήταν ότι από δω κι εμπρός είναι πολλές μέρες του Απρίλη,

Η χαρά της ζωής στα γαλλικά: αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους τόσσσο ενοχλητικούς που θέλεις να τους χαστουκίσεις ή/και να τους κρεμάσεις ανάποδα.

Απ’ όλα τα ηλίθια ρητά αυτό είναι το ηλιθιότερο: «η φτήνια τρώει τον παρά». Έχω μείνει αλάλου. (Αλλά όχι για πολύ, δυστυχώς…).

Όπως κάνουν οι καμπάνες στα ελληνικά νησιά, χωριά και λόγγους τέτοιες μέρες.

Σε μία κλίμακα από το 1 ως το 10 υπάρχουν πράγματα που είναι 11 (θεϊκά) και πράγματα που είναι -1 (εξαθλίωση).

Όταν το λες από μέσα σου κρύα εννοείς «αλλάζω νούμερο τώρα». Κυρίως όταν σε παίρνουν παλιές συμμαθήτριες που δεν σε κάνανε ποτέ παρέα, πρώην γκόμενοι κατηγορίας «ουστ» Ή άτομα που έχεις να δεις 200 χρόνια. Και δεν σου ’χουνε λείψει καθόλου. 

Ήρθε η στιγμή που δεν πήγα σε κανένα μαγαζί της προκοπής. Που αν φτιάχναμε τεύχος παραπόνων θα το γέμιζα τοίχο-τοίχο. Που όλα ήταν στραβά κι ανάποδα. Κι επειδή ήτανε μια κακιά στιγμή, ευτυχώς πέρασε γρήγορα.

Όχι όπως λέμε «Μπάντεν Μπάντεν» ή «Καρέτα Καρέτα», αλλά με ανακούφιση: «παίδων (και πάλι) παίδων». Είμαι πελάτισσα 15 χρόνια επειδή μένω ευχαριστημένη.