Οι απαιτήσεις μας από τη ζωή έχουνε πέσει στο Ναδίρ. Το να στέκεσαι όρθιος είναι όντως μεγάλο επίτευγμα.
Του «ενός κακού». Που δεν έφτανε να ’ναι μόνο του, κακιασμένο στη γωνία, έφερε και τις φιλενάδες του να κάνουνε βεγγέρα.
Το ένα κακό είναι η αφραγκία της περιόδου που διανύουμε, αργά-αργά λες κι έχουμε κολλήσει στην άσφαλτο. Η αφραγκία τού να είσαι άνεργος, υπο-απασχολούμενος, συνταξιούχος, απολυμένος, σκληρά-εργαζόμενος-και-σαχλά-αμειβόμενος, εργαζόμενος-και-μη-αμειβόμενος-καθόλου (για να μη παίρνεις αέρα), ιδιοκτήτης ακινήτου, ενοικιαστής, φοιτητής, φαντάρος, μαθητής, μητέρα, καλλιτέχνης, νοσηλευτής, καθαρίστρια, Ούφο, οτιδήποτε: είναι τεράστια η γκάμα της αφραγκίας, δεν γνωρίζει όρια, αυξάνεται και πληθύνεται – ο γνωστός που πίστευες ότι όλο και κάτι βγάζει πουλώντας καβούρια π.χ., αποκαλύπτεται ότι τρέφεται με τα καβούρια του ένα χρόνο τώρα, του έχουνε βγει οι δαγκάνες από τη μύτη. Πάλι καλά, γιατί είναι κι άλλοι που πουλάγανε σαγιονάρες, διαφήμιση, υπηρεσίες, ραδιοφωνικές εκπομπές, πλαστικά τσουλάκια και γενικά πράγματα που δεν τρώγονται εύκολα.
Το «πάλι καλά» είναι ένα από τα μύρια κακά τα οποία έπονται της αφραγκίας: «ο Τάδε χρωστάει εκατό χιλιάρικα, του πήρανε το σπίτι, η γυναίκα του τον άφησε, τα παιδιά του τον φτύνουνε, κοιμάται στους Αέρηδες στη φρεσκαδούρα κι εχθές εκεί που περπατούσε κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ στην έρημη Σταδίου, έπεσε ένα πιάνο στο κεφάλι του – αλλά ευτυχώς επέζησε. Πάλι καλά, ε;» Ή «ο άντρας μου με δέρνει αλλά είναι ο μόνος στον κύκλο μου που έχει δουλειά, πάλι καλά!»΄Η «είμαστε στη φυλακή ως μικρο-οφειλέτες αλλά ανοίγουνε κάτι φεγγίτες και κάνει ρεύμα, πάλι καλά που δεν ψηνόμαστε από τη ζέστη!»
Οι απαιτήσεις μας από τη ζωή έχουνε πέσει στο Ναδίρ (που πάντα μου φαινότανε πιο μυστηριώδες/οριεντάλ από το Μηδέν). Το να στέκεσαι όρθιος είναι όντως μεγάλο επίτευγμα για την ανθρωπότητα, αλλά μήπως δεν είναι το μόνο; Οκέι, δηλαδή, στεκόμαστε – μήπως να κάναμε και κανά βήμα τσούκου-τσούκου; (Ε μετά ξεκινάνε τα γνωστά, «γιατί να κάνουμε βήμα, δε βλέπεις που πέφτουνε πιάνα από τον ουρανό;» και δεν κάνουμε τίποτα, στεκόμαστε σα ξυλάγγουρα – και πάλι καλά, να λέμε…)
Δοκιμασμένα πράγματα αυτές τις μέρες: ένα πολύ καλό και αρκετά οικονομικό κέιτερινγκ, ο «Κανάκης», με νόστιμα τσιμπητά πιτάκια, ρολάκια, σουδάκια και άλλα -άκια (στον κήπο του Αετοπούλειου Ιδρύματος, στην παρουσίαση του e-book του Απόστολου Μωραϊτέλλη). Ένα επίσης πολύ καλό και οικονομικό take away, το «Χοντρό Αλάτι» με νόστιμα σουβλάκια, γύρους, σαλάτες, ορεκτικά κ.λπ. Ένα νόστιμο, ιδιαίτερο παγωμενογιαουρτάδικο, το «Chillbox», με τη νέα και πετυχημένη συνταγή της γαρνιτούρας-κατ’ επιλογήν-σου, που τη χρεώνεσαι τελικά στο ζύγι. Όλα τα τέτοια με παγωμένα γιαούρτια που έχουν ανοίξει τον τελευταίο χρόνο έχουν την ίδια ή παρόμοια λογική και ανάλογες γαρνιτούρες με μεγάλη ποικιλία – τα φρέσκα φρούτα του Chillbox είναι όντως φρέσκα και η σοκολάτα μοσχοβολάει.
Προφανώς υπήρχε ένα κενό στην αγορά παγωμένου γιαουρτιού γιατί το είδος έχει μεγάλη ζήτηση κι η αλήθεια είναι ότι σε χορταίνει, σίγουρα έχει ξέμπαρκες ψιλο-βιταμίνες και είναι κι υγιεινό από πάνω (125 θερμίδες!), οπότε γιατί όχι; Το «Chillbox» σερβίρεται σε χαρτονένιο κουτάκι που κρατάει το γιαούρτι σου κατεψυγμένο για κάμποση ώρα χωρίς να τραγουδάς «όταν η βαρυχειμωνιά/μου πάγωνε τα χέρια/στον ουρανό τα σήκωνα να ζεσταθούν στ’ αστέρια». Λέμε τώρα, σε περίπτωση που σε πιάνουν τα καλλιτεχνικά σου ενώ χάλεις γιαούρτια.
13°
