Μανίνα Ζουμπουλάκη

Τρομερός τίτλος, και το έργο δεν πάει παρακάτω. Ήθελα να αρχίσω με κάτι αρχαιοπρεπές («παν μέτρον άριστον») Ή έστω χρηστικό («η καθαριότης είναι μισή αρχοντιά»), αλλά μετά βαρέθηκα. Καλοκαιριάτικα όλο και κάπου θα κολλήσει το όνειρο.

Φερόμαστε σαν να είμαστε εδώ αλλά δεν είμαστε: μες στο κεφάλι μας, που γίνεται της μουρλής (κόσμος πάει κι έρχεται), εκεί είμαστε.

…Δεν είναι σαν τα είδη του φασιανού, αλλά έχουν παρατηρηθεί από αρχαιοτάτων χρόνων.

…Είναι οι μέρες των διακοπών, αλλά καμιά φορά πέφτουνε τίποτε Σάββατα στα ίδια γράδα. Ή και Δευτέρες τυχαίνει (σπάνια) να λάμπουνε από τελειότητα: όταν η Δευτέρα είναι έτσι, είναι αχτύπητη.

Δεν το θέλει ο θεός, πόσο μάλλον εσείς κι εμείς… αλλά ορίστε που μαζευόμαστε λάου-λάου.

Η Μαριωρή, κατά το μύθο, ήτανε μια κοπέλα κακάσχημη που επέμενε να φοράει φερετζέ, έστω κι αν δεν είχε τίποτα να κρύψει μια και την ήξερε όλο το χωριό.

Ενώ ιδεολογικά είμαι εναντίον της φίρμας (στο ρούχο, αξεσουάρ, άτομο)… μερικές φορές τσιμπάω.

Αποκλείεται να υπάρχει τραγούδι που είναι περισσότερο «παραλία», ή που σε πάει νησί σου πιο γρήγορα…

…να ανοίξω την μπαλκονόπορτα, να πιάσω μια μπίρα, να τελειώσω μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς: σε μισό (λεπτό/τέρμινο) γίνονται όλα ή πολλές φορές δεν γίνεται τίποτα απολύτως.

Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα άπαρτα ψηλά βουνά; Ή μήπως αυτό είναι η πατρίδα μας και να το κόψω; (ναι.)