Ρόπτρο σταμάτα / να χτυπάς ανηλεώς τη θύρα / πολύς Μπουκόφσκι έπεσε / και δεν μας φτάνει η μπίρα
Και ξαφνικά όλα έγιναν Μπουκόφσκι. Με λίγο Μπαχ, λίγο Μπετόβεν και χορηγό μια Voria μπίρα στήνει ο φίλος μου ο Γρηγόρης στο Αριστοτέλειο τον δικό του τον Μπουκόφσκι. Την ίδια ώρα που με καλεί ο Γιώργης απ’ τους Opera Chaotique ακριβώς για τον ίδιο λόγο: «Ερχόμαστε φορτσάτοι από τουρ στην Ιταλία» μου εξηγεί και κατεβαίνουμε στο Club του Μύλου. «Πιάσε τα σαξόφωνά σου και τον δικό σου Τσαρλς και έλα να γκεστάρεις την Παρασκευή το βράδυ», Παναγίτσα μου.
Τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη για τόσο Μπουκόφσκι ξαφνικά, ρε άνθρωποι; Γιατί τόσο πολύ «πέσ’ το μου μ’ ένα μπιροκοίλι»; Ποιο το αίτιο και πιο το αιτιατό σ’ αυτή τη μοσχαροαναίσθητη πλέον κοινωνία; Το θέαμα; Η συγκίνηση απ’ όπου κι αν προέρχεται ή ο ποιητής που τον ξέρουν τόσοι λίγοι, αλλά τόσοι πολλοί για να στηρίξουν το βερμπαλισμό της ευαισθησίας μας, μέσω μιας επίπλαστης αναισθησίας που τόσο αριστοτεχνικά έχει υφάνει ο ποιητής που ούτε καν φαντάστηκε πόσο ποιητής ήτο και ο ίδιος; Τελικά «η Αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την Κόλαση»; Ή μήπως είναι «η λάμψη της αστραπής πίσω απ’ το βουνό»;
Γιατί αν ισχύει το πρώτο, μιλάμε για παλαιότερη έκδοση που με κόπο τη βρίσκεις αλλά τη βρίσκεις. Τώρα αν μιλάμε για το δεύτερο, είναι κατά τι πιο εύκολη η αναζήτηση. Είναι εκδόσεις «Ηλέκτρα» και το μετέφρασε η Σώτη, άρα δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Η απορία μου όμως σε όλο αυτό παραμένει σαν τη μούχλα στην ψηλή κορφή του ταβανιού που ίσως να βαριέμαι, ίσως και να μην μπορώ, ίσως και να μη θέλω να μη φτάσω για να ‘χω κάποιον να τα λέμε όταν ανοίγω και γω τον τενεκέ με το αφρώδες το υγρό. Τι στο διάολο θέλουνε και ασχολούνται όλοι αυτοί οι fitness καλογραμμωμένοι και αντιγλουτενικοί με τις μπίρες του Μπουκόφσκι θεατές; Άντε εμείς που προανέφερα, είναι και η δουλειά μας η παρακμή. Αυτοί γιατί; Χάθηκαν οι Μoët, οι Ντονπερινιόν, τα πούρα;
Υ.Γ.1: Μόδες, αδερφέ μου, τι να πεις; Κοιμάσαι με Κισλόφσκι και το πρωί ξυπνάς Μπουκόφσκι. Άσε που τ’ άκουσα κι αυτό. Book off ski. Λείπει ένα βιβλίο για τα off του σκι. Ε ναι, λοιπόν, νεοελληναρά μου! Μπορεί να μη ζει ανάμεσά μας πλέον ο Μπουκόφσκι, αλλά ζει μέσα μας ο Μαρκοσεφερλόφσκι.
Υ.Γ.2: Στις 9 Μαρτίου συμπληρώνονται 21 χρόνια από το θάνατο του Μπουκόφσκι.
16°
