Είναι ωραίο που στα ξενοδοχεία βάζουν «μην ενοχλείτε» πια στις πόρτες αντί “do not disturb”, που ακούγεται πιο Φράου Χέλγκα. Το «μην ενοχλείτε» επαφίεται στην καλή σας διάθεση: αν δεν σας χαλάει πολύ, μη μας ζαλίζετε την κεφάλα μας. Κοιμόμαστε, σκεφτόμαστε ή ίσως-ίσως κάνουμε και σεξ…
Μερικές φορές θέλω να κρεμάσω μια τεράστια τέτοια πινακίδα, να κλειστώ σ’ ένα δωμάτιο και να γράφω με τις ώρες. Αλλά δεν γίνεται, ευτυχώς ίσως, γιατί η πραγματική ζωή μπαίνει στη μέση και τινάζει τη φανταστική ζωή στον αέρα. Η φανταστική ζωή (των ηρώων ή/και η δική σου) είναι φανταστική και με την άλλη, την ΟΥΑΟΥ έννοια. Δεν σας έχει τύχει να φτιάξετε με το μυαλό σας μια βραδινή έξοδο απ’ την αρχή ως τη μέση περίπου; Τι θα φορέσετε, πού θα πάτε, πώς θα μπείτε μέσα, ποιος θα σας κοιτάξει και τι θα συμβεί ως το τρίτο ποτό; Και όχι, δεν το κάνουν μόνο όσοι έχουν αμέτρητο χρόνο για σκότωμα ή απαυτά για ξύσιμο. Το κάνει ο καθένας για άλλους λόγους, από αμηχανία, βαρεμάρα (πού να τρέχω; Ας το φανταστώ να τελειώνουμε) αλλά και από άγχος, καψούρα, αναβλητικότητα, ίσως και επειδή τρώει τα νύχια του… Θέλω να πω, οι άνθρωποι που τρώνε τα νύχια τους φτιάχνουν φανταστικά σενάρια με μεγαλύτερη συχνότητα απ’ αυτούς που δεν δοκίμασαν ποτέ ούτε παρανυχίδα. Και ξανά όχι, δεν έχω έρευνες πάνω στις οποίες να στηρίζονται τα κουλά συμπεράσματά μου. Φανταστείτε (αν τρώγατε ποτέ τα νύχια σας) πόσο κουλές θα ήταν οι έρευνες, σε περίπτωση που είχαν διεξαχθεί όντως. Και πείτε «δόξα τω θεώ» ή ακόμα και «κοντός ψαλμός αλληλούια» ή έστω ένα «άβε Μαρία». Μια που είμαστε σε κατανυκτική ατμόσφαιρα.
Με κάλεσαν λοιπόν σε διάφορες εκδηλώσεις αυτές τις μέρες και δεν πήγα, όχι από σνομπαρία ή χαζομάρα αλλά από έλλειψη προγραμματισμού: ακόμα τρώω τα νύχια μου, πολύ διακριτικά και στη ζούλα, πλην όμως ναι. Υπάρχει σχέδιο διακοπής όπως και σχέδιο αποσύνδεσης κακών συνηθειών και δεν μπαίνει στην πρίζα. Αν έμπαινε, αντί να φαντάζομαι πώς είναι να μπαίνω στο μεγάλο γκαλά, π.χ., θα πήγαινα αυτοπροσώπως. Όπως και στο μπαρ, κλαμπ, εγκαίνειο κ.λπ., κ.λπ. Τα φαντάστηκα όλα πολύ χαϊχλίδογλου, με πολυτέλειες, χρυσοποίκιλτα χερούλια και τα κλασικά κρόσσια, με βραδινές τουαλέτες, μαλλιά-ανανά και τον Ρετ Μπάτλερ στην πόρτα… αλλά, καθυστέρηση στην καθυστέρηση τελικά βγήκα με τη σαγιονάρα.
Πήγα στο «Σπιρτόκουτο» και ήπια το φθηνότερο ποτό της Αθήνας (€ 4,50!) ακούγοντας ροκ-ποπ σ’ ένα αστείο, περίεργο και ακόμα πιο περίεργο μπαράκι που μοιάζει να φτιάχτηκε από leftovers μετακόμισης, ή πολλών μετακομίσεων. Κατά ένα μεταφυσικά περίεργο τρόπο, μοιάζει επίσης με το σαλόνι μου (αχταρμάς) και ίσως γι’ αυτό να ήταν τόσο οικείο. Το επόμενο βράδυ πήγα στο Schoolwave, το 6ο φεστιβάλ μαθητικών συγκροτημάτων, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, και άκουσα τα τέεεεελεια γκρουπ Blue Jazz Fiction, Musica Ficta και Rosebleed. Οι Rosebleed (ambient rock) έχουν βγάλει κι έναν ωραίο δίσκο (“White Balloons”, από τη Sony!), πράγμα που αποτελεί παγκόσμια πρώτη για μαθητικό συγκρότημα. Οι Musica Ficta είναι alternative rock – ο Απόλλων Ρέτσος, ο τραγουδιστής-συνθέτης-ταλεντάρα, είναι διάσημος κι όχι μόνο για την ιδιαίτερη φωνή του. Οι Blue Jazz Fiction είναι έξι κορίτσια από τον Βόλο και παίζουν υπέροχη εναλλακτική jazz, μάλιστα οι δύο απ’ αυτές που είναι ανιψιές μου (Μάρθα και Τατιάνα Ζουμπουλάκη) είναι ακόμα πιο καταπληκτικές, και όχι επειδή έχουν το ελεύθερο να με λένε «θεία». Όλο το Schoolwave είναι εντυπωσιακό και τα τρία συγκροτήματα δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από επαγγελματικά γκρουπ ενηλίκων – τα παιδιά είναι σούπερ, απ’ όποια πλευρά κι αν τα ψάξεις. Η είσοδος ήταν 5 ευρώ, οπότε φαντάζεστε πόσο τίγκα στην πιτσιρικάδα ήταν ο κήπος του Μεγάρου. Συμπληρώστε εδώ σχόλια για τα νεανικά vibes, την ενέργεια, τα t-shirts με slogan, το thrift shop chic, τη street fashion και τον ορμονικά φορτισμένο αέρα πάνω από το γκαζόν ενός Μεγάρου που μια φορά το χρόνο έχει τέτοια (εφηβικά) μπερεκέτια…
Ωραία. Ένα άλλο βράδυ φάγαμε πολλή πίτσα (vera napolitana) στο “Peccati Di Gola”, ένα μικρό ιταλικό εστιατόριο που άνοιξαν οι (μάλλον αδερφές, ίσως ξαδέρφες, ίσως παντρεμένο ζευγάρι ή/και θείες) Talita και Naomi Sigillo. Το Peccati di Gola έχει εντελώς ιταλιάνικο φαγητό, τραπεζάκια έξω, ατμόσφαιρα κουζίνας ναπολιτάνας μαμάς και λογικές τιμές (€ 20). Πηγαίνουν και τρώνε διάφοροι ηθοποιοί και πρώην μπασκεμπολίστες καθώς και κανονικοί άνθρωποι που δεν χρειάζονται τρομερό προγραμματισμό για να βγούνε από το σπίτι τους, ίσως επειδή έπαψαν να τρώνε τα νύχια τους. Είναι μια ιδέα κι αυτό…
*Σπιρτόκουτο, Κειριάδων 15, Κάτω Πετράλωνα, 210 3462.689
25°
