…Όχι στο κέντρο της Αθήνας, που «έχει καταντήσει πόλη-φάντασμα» (έλεος!) αλλά σε βιβλία, ταινίες και τηλε-σειρές: τίποτα δεν σκίζει τόσο τα τελευταία χρόνια όσο τα φαντάσματα. Εκτός ίσως από τους βρικόλακες. Και τους λυκάνθρωπους, αλλά μόνον επειδή κάνουν καλή παρέα.
Στην Αγγλία υπάρχει ειδική τουρνέ για φαντασματο-λάγνους – ξενοδοχεία, παμπ, πύργοι, εστιατόρια και καφέ με δικά τους φαντάσματα. Σε ξεναγούν δηλαδή σε μέρη όπου ακούς τις αλυσίδες (γκλαν-γκλαν) του μπάρμπα του προ-προ-πάππου του ιδιοκτήτη, ή το άλογό του (κλίπιτι-κλοπ), ή την κλαμένη/σφαγμένη γυναίκα του (ίου-ίου) στους διαδρόμους. Τα πιο χάι έχουν ήχο-και-φως – ο/η συγχωρεμένος/η εμφανίζεται με τη ρόμπα, με λευκό νυχτικό, με ζουρλομανδύα, με ζιπούνι (μπάζει), με κιλτ και πίπιζα. Πώς ακριβώς αναφωνείς «άξιος ο μισθός σου!» εσύ ο τουρίστας, δεν έχω ιδέα. Αν το φάντασμα έχει ουρά; Δόντια; Μπιζού; Αν πετάει, κολυμπάει, αιωρείται, κάνει κακά του; Σίγουρα θα υπάρχει μια κλίμακα γιατί στο άρθρο που διάβασα το κάθε μέρος έχει άλλη ταρίφα. Ειδικά οι στοιχειωμένες παμπ χρεώνουν την μπίρα ανάλογα με το πόσο φιγουρατζίδικο είναι το φάντασμά τους. Τα φαντάσματα που καταπίνουν φωτιές, σαν αυτούς τους μαλλιάδες που έχουμε εμείς στα φανάρια, ή τα φαντάσματα που κάνουν στριπτίζ ενώ παίζουν γκάιντα, πχ., έχουν καλύτερη ταρίφα απ’ αυτά που βαριούνται και απλώς περπατούν στο ταβάνι. Δηλαδή, σόρι. Να σε χρυσοπληρώσω επειδή απλώς είσαι φάντασμα; Τη στιγμή που κάποιος συνάδελφός σου-φάντασμα κρατάει τσιγάρο με το δάχτυλο του ποδιού του και ανοίγει αναψυκτικά με το πουλί του; Ε, όχι.
Το περίεργο είναι πως όλη αυτή η φαντασματο-βρικολακο-απεθαντο-λατρεία δεν έχει λογική εξήγηση. Ήταν της μόδας στη Βόρεια Ευρώπη ανάμεσα στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή είχαν σκοτωθεί χιλιάδες άνθρωποι, επειδή τους είχε βγει ο θάνατος από τη μύτη πια, αλλά σήμερα; Μπορούμε να αποδώσουμε την επιτυχία του μέσου φαντάσματος/βαμπίρ στην οικονομική κρίση; Και τι άλλο να της κολλήσουμε, μια και την έχουμε πρόχειρη; Κανένα κέρατο, τίποτα; Ότι πηδήξαμε αφηρημένοι επειδή ο νους μας ήταν στην κρίση;
Λοιπόοοοον. Ας αλλάξουμε θέμα. Πήγα στην Καβάλα και έμεινα στο περίφημο “Ιmaret”, το οποίο είναι ίσως το καλύτερο ξενοδοχείο που έχω δει στη ζωή μου – το ανακαινισμένο και κεντημένο πρώην «τεμπελχανείο» στην ήδη κινηματογραφική παλιά πόλη της Καβάλας. Η Άννα Τζούμα - Μισιριάν, που το μετέτρεψε από διαλυμένο φτωχοκομείο σε πολυτελές ξενοδοχείο, έχει κάνει απίστευτη δουλειά χωρίς να υπερβάλλει σε τίποτα και χωρίς να ξεφεύγει από την ισλαμική-αιγυπτιακή παράδοση (με μια μικρή δόση γαλλικής αριστοκρατίας. Και με ελληνικό μεράκι. Καλά, και με το προσωπικό της γούστο). Οι εσωτερικές αυλές είναι γαλήνιες, ανθισμένες και μυρωδάτες σαν να ξεμείνανε από άλλες εποχές, τα δωμάτια είναι θολωτά με χοντρούς τοίχους (δεν ακούγεται κιχ απ’ έξω), με καντηλάκια στις εσοχές και μπρούντζινους νιπτήρες… τι να πω άλλο; Θα έπρεπε να γράψω οκτώ σελίδες ή και βιβλίο. Αν περάσετε πηγαίντε για έναν καφέ, αξίζει τον κόπο να το δει κανείς έστω και σαν ζωντανό μουσείο. Έχει ένα ωραίο ατμοσφαιρικό μπαρ με θέα το λιμάνι, που μάλιστα σερβίρει έξι διαφορετικά είδη port…όχι ότι έχω αρχίσει να την ψωνίζω, απλώς το “Ιmaret” είναι όντως υπέροχο μέρος.
Μετά στην Αθήνα με την τρομερή κρίση που ο μισός κόσμος βλέπει φαντάσματα κι ο άλλος μισός πηδάει, με κάλεσε ένας φίλος στο «Συλλαβή bookstore café», ένα καφέ-μπαρ που έχει βιβλιοθήκη στον πάνω όροφο και μπορείς να διαβάσεις ολόκληρο βιβλίο ενώ πίνεις, και πάλι, τον καφέ σου. Ή το τσάι, ή το γάλα σου. Είναι, όπως λέει κι ο Γιώργος Παυριανός, «πολλλλύ χαριτωμένο», φιλικό και ευχάριστο καφέ, ειδικά αν συναντάς εκεί κάποιον που έχετε καιρό να βρεθείτε. To να «βρίσκεσαι» μέσω facebook/internet/twitter δεν μετράει στα τεφτέρια μας – η όλη λογική της στήλης είναι να παίρνεις τα ποδαράκια σου και να βγαίνεις στους δρόμους, που σου περνάει κι η κατάθλιψη. Ήμουν που ήμουν στους δρόμους και μάλιστα στη γειτονιά (Παγκράτι), είπα να το εκμεταλλευτώ κι αγόρασα funky t-shirts από το δημιουργικό “Tshirtakis”, ο οποίος φτιάχνει t-shirts με στάμπες και ζωγραφιές τεράστιας γκάμας σε πολύ καλές τιμές. Είναι τέλεια λύση όταν ψάχνεις οικονομικό δώρο για έφηβο γιο/ανιψιό/γκόμενο ή γενικά για άντρα στριτζωμένο αλλά εφηβικής προδιάθεσης οποιουδήποτε μεγέθους.
Το καλύτερο τέτοιο μπλουζάκι που πήρε το μάτι μου είναι αυτό που κυκλοφορεί ο υποψήφιος περιφερειάρχης Γρηγόρης Ψαριανός («αν δεν με ψηφίσετε θα κρατήσω την αναπνοή μου»), το οποίο δεν καταλαβαίνει με την πρώτη κάποιος αν ο κάποιος δεν έχει μελετήσει τα «Αστερίξ» του με προσοχή… αλλά εκτός από τον έναν και μοναδικό κάποιον, όλοι οι υπόλοιποι τα έχουμε πρόσφατα. Τα διαβάσαμε ευλαβικά πριν 30-50 χρόνια (σαν μια μέρα!) και το φάντασμα του πιτσιρικά εαυτού μας ακόμα περιφέρεται στους διαδρόμους του μυαλού μας με τον Ιντεφίξ ή με ένα μενίρ παραμάσχαλα… ξέρω, είναι μαλακία, αλλά ήθελα να το δέσω με την εισαγωγή για τα φαντάσματα…
7°
