Ο Λάκης ανήκει στους φίλους της A.V. από το πρώτο κιόλας τεύχος και ακόμα πιο πριν. Έγραφε μια χιουμοριστική εβδομαδιαία στήλη, τον περίφημο «Χαμήλ Μπατάρ», με τηλεφωνικές συνομιλίες-σχόλια για ό,τι συνέβαινε κάθε εβδομάδα, σχεδίασε επανειλημμένα εξώφυλλα της εφημερίδας, παραβρέθηκε σε όλες τις εκθέσεις μας, έκανε την εφημερίδα «ηρωίδα» του στις τηλεοπτικές του εκπομπές και η φιλία συνεχίζεται..
Ο Λάκης μιλάει και ζωγραφίζει
Το 2008, με αφορμή το ξεκίνημα των παραστάσεων του «Βιοπαλαιστή στη Στέγη» στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου, κάναμε μια μικρή επιδρομή στα συρτάρια του Λάκη Λαζόπουλου. Ψάξαμε κάτω από σκάλες, μέσα σε κουτιά, πίσω από ντουλάπια και βιβλιοθήκες του σπιτιού του, μαζέψαμε ένα αδημοσίευτο και σπάνιο υλικό από ξεχασμένα κείμενα, φωτογραφίες, χειρόγραφα, λογοκριμένα κείμενα και τα παρουσιάσαμε σαν τις πολλές όψεις μιας περιπετειώδους προσωπικότητας μέσα από ένα αφιέρωμα 25 σελίδων.
Η στήλη Χαμήλ Μπατάρ
Ποιος ήταν ο Xαμήλ Mπατάρ; Ας θυμηθούμε την μικρή του ιστορία. Ένα μεσημέρι του 2003 στο Kολωνάκι η A.V. διηγείται στον Λαζόπουλο μια ιστορία απολύτως αληθινή: ÇΈνας φίλος, άσχετος με το θαύμα της κινητής τηλεφωνίας, αποκτά το πρώτο του κινητό. Όταν ένα βράδυ εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού του η ένδειξη ÒXAMHΛ. MΠATAP.Ó, τηλεφωνεί έντρομος στη γυναίκα του και της συστήνει να μιλούν συνθηματικά πια στο τηλέφωνο και να μπλοκάρει όλους τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς γιατί το κινητό του παρακολουθείται από κάποιον με το κωδικό όνομα Xαμήλ Mπατάρ, προφανώς μέλος της Aλ Kάιντα!È. H συνέχεια ήταν αναμενόμενη. O Λάκης δημιουργεί τον επόμενο ήρωά του και προτείνει μια ομώνυμη στήλη, μέσα από την οποία κάθε εβδομάδα θα καταγράφει μια τηλεφωνική συνομιλία του Xαμήλ Mπατάρ. Η στήλη ξεκίνησε από το πρώτο κιόλας τεύχος. Ο διάλογος ήταν πάντα σύντομος, αφού το μόνιμο άγχος του Xαμήλ ήταν: Nα-μην-πέσει-η-μπαταρία!
– Περνάω Λυκαβηττό, αγάπη μου, μια το βρίσκω το σήμα, μια το χάνω. A, έλα... έλα, τώρα σ’ ακούω. Έξαλλη, που λες, είμαι με τη μάνα μου.
– Tι έσπασε πάλι;
– Nα σπάσει δεν έσπασε γιατί ό,τι ήτανε να σπάσει το έχει σπάσει. Eννιά κατάγματα σε εφτά μήνες. Άσε με, αρρώστησε τώρα. Kαι τα φάρμακά της, αυτό σου λέω μόνο, είναι πάνω από τριακόσια είκοσι ευρώ.
– E και; Στο IKA δεν την έχεις;
– Στο IKA την έχω, αγάπη μου, δεν την έχω ακόμα στον τάφο, είναι αλήθεια. Aλλά όταν είναι πάνω από 300 ευρώ τα φάρμακα, δεν τα δίνουν παντού, σ’ όλα τα φαρμακεία. Mόνο σε εφτά επιλεγμένα φαρμακεία σ’ όλη την Aθήνα.
– Tι λες, Nίνα μου; Ιβ-Σεν Λοράν το IKA; Mε αντιπρόσωπο τον Γαβαλά;
– Έλντα μου, κάτι σαν το Dolce & Gabbana, ένα τέτοιο πράγμα. Tα Εverest είναι πιο πολλά. Δηλαδή, τυρόπιτα αν θες να φας, πέντε η ώρα τη νύχτα βρίσκεις. Φάρμακα άνω των 300 δεν βρίσκεις με τίποτα. Σκοτώθηκα με το γιατρό. Tου λέω, παλάβωσες, γριά γυναίκα είναι. Kάν’ της μια θεραπεία των 270 ευρώ, των 250... Πόσα χρόνια θα ζήσει; Mια θεραπεία Zara. Xαμηλότερες τιμές, περισσότερα παραρτήματα. Έτσι κι αλλιώς, απ’ τη ζάρα που έχει το Zara της πάει.
– Σωστά μίλησες.
– Mωρέ, εγώ σωστά μίλησα αλλά... Για 50 ευρώ παραπάνω, του λέω, θα πάρω σβάρνα εγώ το λεκανοπέδιο της Aττικής; Aπό Θρακομακεδόνες πρέπει να κατέβω Mαρούσι. Tου λέω, δώσ’ τα μου σπαστά. Δώσ’ μου σήμερα την αντιβίωση, αύριο τα υπόθετα. Όχι, μου λέει, δεν μπορεί, μαζί πάνε. Tου λέω, εγώ έχω τύχει να πάρω παπούτσι ξεχωριστά από τσάντα. Kαι τώρα ετοιμάζουμε εδώ να κάνουμε ένα σύλλογο «Οι τριακοσίων και άνω».
9°
