24 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που η Κατερίνα Γώγου αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της κάνοντας χρήση χαπιών και αλκόολ. Αντισυμβατική με ιδέες αναρχικές κόντρα στην γλυκιά φυσιογνωμία της, η Κατερίνα Γώγου “ένιωθε –γράφει ο Νίκος Κούνδουρος- σαν αγρίμι παγιδευμένο. Ήταν διαρκώς υπό διωγμό. Τελικά δεν άντεξε κι έφυγε …”
Γεννημένη στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με το θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά από τα τέλη της δεκαετία του 1970 ανακάλυψε την μεγάλη της αγάπη που δεν ήταν άλλη από τα ποίηματα. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες («Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο/1959», «Άπονη ζωή/1964», «Δεσποινίς Διευθυντής/1964», «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα/1965», «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση/1971»), ενώ για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι» (1977) κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Το πραγματικά δημιουργικό πρόσωπο της Κατερίνας Γώγου όμως αναδύθηκε μετά τη Μεταπολίτευση και μέσα από την απαγγελία των ποιημάτων της σε μουσική Κυριάκου Σφέτσα στην «Παραγγελιά», ταινία του συζύγου της Παύλου Τάσιου ο οποίος την είχε σκηνοθετήσει και στο «Βαρύ πεπόνι», την πρώτη, ίσως, ρεαλιστική απεικόνιση της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας.
Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε με τίτλο "Τρια κλικ αριστερά και ακολούθησαν: Ιδιώνυμο 1980, Το ξύλινο παλτό 1982, Απόντες 1986, Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών 1988. Όπως έχει πει ωστόσο ο Λεωνίδας Χρηστάκης “Η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες.”
Μία αιρετική ασυμβίβαστη ποιήτρια που όταν άρχισε να γράφει “,,,,νόμιζα ότι θα σπάσει το στιλό,,,”, ένας Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων (όπως την είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Τηλέμαχος Χυτήρης) που έγραφε γιατί “…δεν μπορούσα πια να κάνω αλλιώς” ανάμεσα σε αλκόολ, τσιγάρα και χάπια…
Η φωνή της όμως αντηχεί ως σήμερα στα αυτιά μας…
… «Από τη στιγμή που δεν μας αφήνουν να φτιάξουμε τη ζωή, θα χαλάσουμε αυτό που υπάρχει και θα βγει το καινούργιο μετά»….
9°
