Περισσότερα από 80 αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας κατακρεουργημένα, στριμωγμένα σε λιγότερα από 20 tweets έκαστο. Στη γλώσσα του twitter; «OMG! Αν ζούσε ο Σαίξπηρ θα χρειαζόταν καμιά πεντακοσαριά τουί #twitterature.
Κλείνεις το μάτι με ένα ερωτηματικό και μια παρένθεση, βγάζεις γλώσσα με ένα ρο κεφαλαίο (ή πι αγγλικό, αντίστοιχα), διαβάζεις YOLO και ξέρεις πως σημαίνει You Only Live Once, λες «όου μι τζι» στη μάνα σου κι εκείνη δεν σε κοιτά με το εξοργισμένο βλέμμα του Αδώνιδος Γεωργιάδη. Δεν είσαι, ρε παιδί μου, σε φάση να ζήσεις σελίδα προς σελίδα το ηθικό δίλημμα του Ρασκόλνικωφ, επειδή ο Ντοστογιέφσκι χρειάστηκε μόλις 500 σελίδες για να περιγράψει το «Έγκλημα και Τιμωρία».
Γιατί, λοιπόν, να τυραννιέσαι παρέα με τον Άμλετ παρακολουθώντας την άοκνη προσπάθειά του να ξεσκεπάσει τις μηχανορραφίες του Κλαύδιου; Σου αρκεί ένα tweet τύπου «WTF! Τι κάνει ο Πολώνιος πίσω από την κουρτίνα;;;» για να μπεις στο νόημα. Αυτή η ομολογουμένως μακροσκελής εισαγωγή θα μπορούσε να αποτελέσει τους λόγους που θα έμπαινε κάποιος στη διαδικασία να αγοράσει το “Twitterature”, το βιβλίο που με περισσό χιούμορ και μια χούφτα λέξεις έγραψαν πριν τρία χρόνια οι Alexander Aciman και Emmett Rensin σε ηλικία 19 ετών, όταν οι γονείς τους πλήρωναν για να σπουδάσουν τα καμάρια τους στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο.
Θα μου πεις: Πρόπερσι ψόφησε, φέτος βρόμισε, αλλά θα σου ανταπαντήσω πως τα «έπη» είναι πάντα επίκαιρα και διαχρονικά. Άσε που πρόσφατα το mashable.com δημοσίευσε ένα κατατοπιστικό infographic του onlineschools.com περί εθισμού στο twitter. H κατακλείδα; Αν είσαι κάτοχος του “Twitterature”, ψάξε κλινική για rehab.
Το πόνημα των καμαριών, εκτός από μια περίοπτη θέση στο infographic, έχει καβατζώσει χώρο και στις στήλες βιβλιοκριτικής, όπου δυστυχώς τα σχόλια δεν ήταν και τα πλέον εγκωμιαστικά. Μεταξύ μας, δεν περίμενε κανείς κάτι καλύτερο, όταν ο σαιξπηρικός βασιλιάς Μάκβεθ αποκαλείται BigMac ή όταν έργα όπως η «Μεταμόρφωση» του Κάφκα ή η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη μετατρέπονται σε είκοσι αράδες ευφυολογημάτων.
Κάτι τέτοια βλέπει ο Τζόναθαν Φράνζεν και δηλώνει σε ομιλίες του πως το twitter είναι ένα ανεύθυνο μέσο, καθώς δεν μπορείς να περιγράψεις γεγονότα ή να λογομαχήσεις έχοντας το αποπνικτικό όριο των 140 χαρακτήρων να μετρά αντίστροφα στην οθόνη σου. Κάτι τέτοια ακούν και οι οπαδοί των social media και σχολιάζουν πως ο νομπελίστας συγγραφέας απεχθάνεται και τα emoticons, διότι για να περιγράψει ένα συναίσθημα χρειάζεται τουλάχιστον 600 σελίδες.
Αμαρτία εξομολογουμένην ουκ έστιν αμαρτία: Όλοι ενδόμυχα συμφωνούμε με το tweet του απολαυστικού Αύγουστου Κορτώ πως «τα υπερβολικά μεγάλα βιβλία είναι σαν τα υπερβολικά μεγάλα πέη - εντυπωσιάζεσαι, αλλά μέχρι να τελειώσουν λες ήμαρτον». Το μόνο σίγουρο είναι πως οι συγγραφείς του “Twitterature” δεν είχαν ουδεμία πρόθεση να τη βγάλουν να τη μετρήσουν (τη λογοτεχνική αξία, ντε). Και αν αντιμετωπίσεις το έργο τους με την πρέπουσα χαριτωμενιά, ίσως να σου προκαλέσει κι ένα μικρό μειδίαμα. Μη σου πω και retweet.
9°
