Δημιουργεί έργα από οτιδήποτε. Και ό,τι δεν της χρειάζεται το ανακυκλώνει. Η καλλιτέχνις μιλάει στην A.V. για την τέχνη και την ανακύκλωση.
«Ήταν ένα μικρό λερωμένο χάρτινο κουτί έτοιμου φαγητού. Το καθάρισα σαν να έπλενα ένα από τα πιάτα του σπιτιού για να το πετάξω στην ανακύκλωση. Τυπωμένο πάνω του ήταν το φαγητό που μου αρέσει. Το ψαλίδι γύρισε όμορφα γύρω από το μαρούλι και το σουσάμι του ψωμιού. Το κράτησα κοντά στα πράγματα που αγαπώ. Και τότε άλλες χάρτινες εικόνες άρχισαν να μου φωνάζουν: «Δώσε και σε μας μια δεύτερη ευκαιρία».
Δεν είμαι παθιασμένη με την οικολογία. Απλά για μένα η ανακύκλωση ήταν πάντα τρόπος ζωής. Επειδή έκοβα πολύ χαρτί για τα έργα μου, λυπόμουν να το πετάω και το ανακύκλωνα. Έτσι προέκυψε και το έργο μου «H ηδονή της ανακύκλωσης». Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει στη διαμόρφωση οικολογικής συνείδησης όταν είναι πιο εκφραστική και μέσα στην καθημερινότητα. Αν υπήρχε στους δρόμους το video art ενός καλλιτέχνη που να δείχνει κάποιον να γυρίζει, να παίρνει το χαρτάκι και να το βάζει εκεί που πρέπει, πιστεύω θα επηρέαζε περισσότερο τον κόσμο απ’ ό,τι να δει στην τηλεόραση ένα διαφημιστικό για το περιβάλλον.
Για το έργο «Σύσκεψη για το περιβάλλον» το κόστος ήταν σχεδόν μηδενικό. Τα μπουκαλάκια για το νερό δεν τα αγόρασα, τα μάζεψα από τους δρόμους. Τα έπλυνα και τα χρησιμοποίησα για το έργο. Ακόμη και τις σακούλες όταν τις έραψα δεν τις τρύπησα, οπότε όταν το έργο κάποια στιγμή το χαλάσω θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν σκουπιδοσακούλες. Το μόνο κόστος ήταν πενήντα ευρώ για τις φωτογραφίες των χεριών.
Τα υλικά που δουλεύω και ζωγραφίζω είναι υλικά που προέρχονται από ανακύκλωση. Λάμπες που έχουν καεί, τσόφλια από αυγά που έχω χρησιμοποιήσει για τη μαγειρική μου, χαρτιά που μαζεύω από το δρόμο… Σε όλα πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Στις σχέσεις των ανθρώπων, στη φύση, στα πράγματα. Εάν δεν υπάρχει ισορροπία όλα πέφτουν, γκρεμίζονται.
Δεν με ενδιαφέρει να κάνω μια έκθεση να τη δουν φίλοι και γνωστοί, να μου πουν μπράβο και συγχαρητήρια. Με ενδιαφέρει τη νέα μου δουλειά να τη βάλω στο internet να τη δει πολύς κόσμος, να τη στέλνει ο ένας στον άλλο και να περάσει το μήνυμα.
Στην «Ηδονή της ανακύκλωσης» το μήνυμα ήταν ότι ναι μεν οι γιορτές και τα πανηγύρια καλά είναι, αλλά στο τέλος αυτό που μένει από την υπερβολή είναι τα σκουπίδια που μας πνίγουν.
Σήμερα έχω κάνει στροφή στο έργο μου. Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι η πείνα στα παιδιά του Τρίτου Κόσμου, που θα είναι και το επόμενο θέμα μου. Σ’ αυτό το έργο, λοιπόν, μπερδεύομαι και αναστατώνομαι, γιατί από τη μια πλευρά χρησιμοποιώ φωτογραφίες από χέρια που ετοιμάζουν πλούσια φαγητά, τα οποία καταδικάζω με τις φωτογραφίες σκελετωμένων παιδιών που πεινάνε, όμως αυτά τα χέρια είναι χέρια εργαζομένων σε εστιατόρια, που δημιουργούν ενώ συγχρόνως δουλεύουν.
Η ωριμότητα στην τέχνη έχει σχέση με την ωριμότητα της ηλικίας. Μου αρέσουν πολύ οι νέοι, αλλά σέβομαι την ωριμότητα.
9°
