Μπαίνοντας στην έκθεση, συναντάς έναν τοίχο με κομματικές αφίσες. Αν θέλεις μπορείς να κολλήσεις και εσύ μία. Μια κοπέλα, αφού έχει βάλει την πιο εμβληματική προεκλογική αφίσα της μεταπολίτευσης, γυρίζει στο φίλο της και του λέει: «Θα την στείλω στον πατέρα μου να συγκινηθεί». Στο πρώτο κτίριο βρίσκεις ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική ιστορία της δεκαετίας. Πολύς κόσμος. Ηλικιωμένοι συζητούν για το Βρώμικο ’89. Ένα μικρό κοριτσάκι ρωτάει τη μητέρα του: «Μα γιατί έχει μόνο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ;» Άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους πιάνουν την κουβέντα για την τότε κατάσταση. Λίγο πιο κάτω δύο –μάλλον– φοιτητές μπερδεύουν το ΚΟΔΗΣΟ με το ΚΙΔΗΣΟ, ενώ μπροστά στο έκθεμα με την επιστροφή του Ανδρέα από το Χέρφιλντ κάποιος λέει στον φίλο του: «Είχα πάει τότε στο Ελληνικό. Με την Ελένη. Μεγάλη τσούλα».
Η δεκαετία του 1980 για αρκετούς –στη συντριπτική πλειοψηφία δεξιούς– ήταν η αρχή του κακού για όσα βιώνουμε σήμερα – λες και δεν υπήρχε Ελλάδα πριν ή η χώρα μέχρι τότε ήταν πρότυπο δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Λαϊκισμός, κακογουστιά και βάτες. Είναι όμως μόνο έτσι τα πράγματα; Περπατώντας στην έκθεση θυμάσαι ή μαθαίνεις ότι τη δεκαετία αυτή έγιναν συνταρακτικές αλλαγές. Από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ, την κατάργηση της προίκας, την κατάργηση της μοιχείας ως ποινικό αδίκημα, τη δημιουργία του ΕΣΥ, την κατοχύρωση της ισότητας των δύο φύλων, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, το ιδιωτικό ραδιόφωνο και τηλεόραση και όσα άλλα έγιναν πραγματικότητα εκείνη τη δεκαετία.
Στο αμφιθέατρο του 984 ο Δεληβοριάς τραγουδά «τη Λόλα από τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει», στην αίθουσα με τα ηλεκτρονικά μάλλον δεν βρήκαν να βάλουν το επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι που έβαζες γκολ με σέντρα και κεφαλιά, μια μαμά δείχνει στο παιδί της ένα παλιό τηλέφωνο και του εξηγεί ότι έπρεπε να πάρεις το 0 για να ακούς καλύτερα (μύθος), δύο φίλοι κοιτάζουν τον Amstrad 6128 και θυμούνται (μάλλον πιο μικροί δε θα πρόλαβαν τον 464 με την κασέτα) και μια κοπελιά με ρωτάει αν έπαιζα και εγώ υπερατού.
16°
