Η μικρού μήκους ταινία της «Σεμέλη» βραβεύτηκε στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (Berlinale) και θα προβληθεί στο Tribeca Film Festival στη Νέα Υόρκη που ξεκινά στις 15 Απριλίου, επιλεγμένη από 3.553 συμμετοχές.
Η Μυρσίνη Αριστείδου γεννήθηκε στη Λεμεσό και ολοκληρώνει με υποτροφία τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο πρόγραμμα TV/Film Production στο Tisch School of the Arts της Νέας Υόρκης μετά το πτυχίο της στον Κινηματογράφο και την Ιστορία της Τέχνης στο Pratt Institute. Το όνειρό της ήταν να σπουδάσει Καλές Τέχνες αλλά στο παρά πέντε άλλαξε κατεύθυνση και ακολούθησε τον κινηματογράφο. Ευτυχώς. Όλα δείχνουν ότι έχουμε πολλούς λόγους για να περιμένουμε το επόμενό της βήμα που δεν είναι άλλο από την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους. Το σενάριο είναι ήδη έτοιμο.
Στην προηγούμενη συνέντευξή μας θα ξεκινούσες στις αρχές του 2015 τα γυρίσματα μίας νέας ταινίας στη Κύπρο και ήσουν «ιδιαίτερα ευτυχισμένη για αυτό». Ένα χρόνο μετά η «Σεμέλη» κέρδισε το πρώτο βραβείο στην Βerlinale. Πώς ήταν η κινηματογραφική εμπειρία της δημιουργίας της και πώς βίωσες την τελική της βράβευση;
Πέρασε τόσο γρήγορα αυτός ο χρόνος και έχουν συμβεί τόσο πολλά... Η κινηματογραφική εμπειρία ήταν όπως κάθε προηγούμενη και μάλλον κάθε επόμενη – περνάς από χαρές, λύπες, δυσκολίες, ευκολίες, απογοητεύσεις, στιγμές μαγικές, όλα για να ολοκληρώσεις ένα στόχο. Το πιο σημαντικό είναι να μην τα βάλεις κάτω, αλλά αντιθέτως να απολαύσεις την κάθε στιγμή. Να απολαύσεις την πορεία και τη διεργασία. Είμαι πανευτυχής που η «Σεμέλη» τιμήθηκε στη φετινή Berlinale. Πραγματικά δεν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι περισσότερο από αυτό για την ταινία. Σίγουρα το βραβείο αποτελεί επιπλέον κίνητρο για να συνεχίσω τη δουλειά μου στη βιομηχανία του σινεμά.
To παλτό έφερε γούρι τελικά;
Αναμφισβήτητα. Τίποτα δεν θα έκανα χωρίς το παλτό... Παρόλο που έχω χάσει μισή περιουσία από τις τρύπιες τσέπες του.
Αυξάνεται και το άγχος μαζί με τις νέες δυνατότητες του βραβείου αυτού;
Το δημιουργικό άγχος είναι πάντα εκεί. Με ή χωρίς βραβείο. Πάντα προσπαθείς να κάνεις ό,τι καλύτερο ξέρεις και μπορείς κάτω από τις συνθήκες που βρίσκεσαι.
Έχει μπει στο μυαλό σου η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία;
Πόσο ικανοποιημένη έμεινες όταν ολοκλήρωσες τη «Σεμέλη» και κατά πόσο περίμενες τη βράβευση;
Ήμουνα αρκετά ικανοποιημένη με την ολοκλήρωση της «Σεμέλης». Δεν είχα όμως και πολύ χρόνο να το σκεφτώ, γιατί πριν καν τελειώσω τη μεταπαραγωγή της ταινίας, την είχαν ήδη δεχτεί στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Έτσι απλώς συνέχισα να δουλεύω ασταμάτητα μέχρι την προβολή. Γι’ αυτό, νομίζω, δεν πρόλαβα να καταλάβω ακριβώς τι έγινε με το τέλος της ταινίας. Ένα είναι σίγουρο, ότι εάν με ρωτούσες πριν ένα χρόνο ακριβώς, ποτέ δεν θα σκεφτόμουν ότι μ’ αυτή την ταινία θα κερδίζαμε βραβείο στην Berlinale.
Στην προβολή της ταινίας ήσουν πάλι δίπλα στην πόρτα εξόδου;
Χαχα! Όχι, αυτή τη φορά μου κράτησαν θέση πιο μπροστά. Αλλά δεν είχα προδιάθεση να δραπετεύσω πάλι. Αυτή τη φορά ήθελα να δω την ταινία με τους θεατές. Μάλλον κάθε φορά θα είναι διαφορετικό το αίσθημα...
Ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο τώρα; Ποιον ή ποια σκηνοθέτη θα επέλεγες αν μπορούσες να συν-δημιουργήσετε μια ταινία μεγάλου μήκους και γιατί;
Όνειρα έχω τόσο πολλά... και είναι μάλλον όλα τρελά. Το πιο ζωντανό τώρα είναι να ολοκληρώσω την ταινία μεγάλου μήκους σύντομα. Δεν είμαι σίγουρη αν θα ήθελα να συν-δημιουργήσω ταινία με άλλο σκηνοθέτη αυτή τη στιγμή. Και ειδικά με σκηνοθέτες που εκτιμώ αφάνταστα, γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθούμε σε διαφωνία.
Η Νέα Υόρκη πάντα. Τελειώνω το μεταπτυχιακό μου τον Μαΐο, ακολουθούν γυρίσματα για ακόμη μια μικρού μήκους ταινία (πτυχιακή) και απομόνωση για το τελείωμα της μεγάλου μήκους.
