"Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Στάλιν -στο Σολοβκί, στο Μαγκαντάν- μπορείτε να πάτε ως τουρίστας. Η διαφήμιση υπόσχεται πως, για να μπορέσετε να ζήσετε την επίσκεψη, θα σας δώσουν μια στολή κρατουμένου, κι έναν κασμά. Θα σας δείξουν τις αναστυλωμένες παράγκες. Και στο τέλος θα σας οργανώσουν και μία εκδρομή για ψάρεμα" .[1]
Πριν από πολλά χρόνια στην Ελλάδα, όποιος ιδεολογικά ...σταυλιζόμενος στην κομμουνιστική Αριστερά, είχε κάποια “άκρη” που ταξίδευε στις χώρες του υπαρκτού, θεωρούσε "επαναστατικό καθήκον” να παραγγείλει σηματάκια και κονκάρδες με τον Λένιν και τον Στάλιν, να τα φυλάξει στο συρτάρι της εφηβικής/κνίτικης βιβλιοθήκης ή να περάσει μερικά σαν σκουλαρίκια στην πάνινη σημαία με τον Τσε που είχε πάνω από το κρεβάτι του.
Αλλά αυτά έχουν περάσει, η πολιτισμένη ανθρωπότητα - τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι της εδώ στα ευρωπαϊκά μας μέρη- θέλει να πιστεύει ότι έχει τελειώσει με αυτές τις πληγές της Ιστορίας. Το ίδιο και η Ελλάδα αν και καθυστέρησε λίγο, έχοντάς το πληρώσει ακριβά με πολύ αίμα. Τώρα, τι διάολο έχουν πάθει κάποιοι και τρώγονται με ό,τι έχει κατορθώσει να χωνέψει όλα αυτά τα χρόνια η ελληνική κοινωνία, είναι δύσκολο να απαντηθεί. Με άλλα λόγια, σαν πολύ στην πλάκα δεν έχουμε πάρει όλη αυτήν την ιστορία με τη νεκρανάσταση των υποπροϊόντων του σταλινισμού ακόμα και εδώ στα μέρη μας; Γιατί ο χαβαλές -όπως όλα τα πράγματα- έχει και όρια.
Είναι οδυνηρός ο καθημερινός επαναπροσδιορισμός της ηλιθιότητας. Μιλάμε για κανονική ανακύκλωση. Άλλος, υπουργός αυτός και φανερός λάτρης της βίας όλων των ειδών, κυκλοφορεί αυτοσχέδιες ψηφιακές αναπαραγωγές με τη φάτσα του εντός συνθέσεων σοσιαλιστικού ρεαλισμού, τότε που αν δεν "έπιανες το πλάνο σου στο εργοστάσιο", την επόμενη μέρα έκοβες ξύλα για κάρβουνα σε δάσος της Σιβηρίας. Άλλος βάζει φωτογραφία του Στάλιν ως προφίλ του στο FB και υποτίθεται είναι υψηλόβαθμο στέλεχος της επίσημης εφημερίδας του κόμματος που έχει δώσει μάχες και μάχες για την ελευθερία της άποψης και του λόγου (μάλλον του δικού της). Άλλος θυμάται το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ την ώρα που μιλάει από τη Βουλή. Άλλος διατυμπανίζει με όποιον τρόπο μπορεί τις καλές του σχέσεις -αληθινές ή ψεύτικες- με το νεο-βάρβαρο κληροδότημα του σταλινισμού, τον Πούτιν. Που παρά τη δεδομένη πολυπλοκότητά του σε σχέση με το ορίτζιναλ φαινόμενο διατηρεί το DNA του. Δεν ξεχνιούνται εύκολα οι αστείες οσφυοκαμψίες του εκπροσώπου της ναϊφ κομμουνιστικής και φιλοσοβιετικής Αριστεράς, τύπου Λαφαζάνη, μπροστά στον Ρώσο πρόεδρο του 70κάτι τοις εκατό και της εξαφάνισης αλλοτινών καγκεμπίτικων συνεργατών που άλλαξαν στρατόπεδα με, φυσικά, καγκεμπίτικες μεθόδους.
Τέσσερα είναι τα πιθανά σενάρια για το τι συμβαίνει στα μυαλά των ανθρώπων αυτής της κατηγορίας. Ή ότι τρολάρουν την κοινωνία, ομολογώντας δια της πλαγίας και δια της ευθείας τις κρυμμένες γοητείες που ασκούν στον ψυχισμό τους οι σταλινικοί πατερούληδες. Ή ότι θεωρούν τη λατρεία του Στάλιν -ακόμα και τη χιουμοριστική και ειρωνική της εκδοχή, κάτι απλό σαν συγχωρημένη από τον καιρό νεανική τρέλα. Ή ότι πάσχουν από κάποιας μορφής διαταραχή της ιδεολογικής ταυτότητας και της αυτο-εικόνας τους και η καταφυγή στη σταλινική σημειολογία τούς προσδίδει μια κάποια ανακούφιση. Το τέταρτο σενάριο είναι να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω μαζί ή κάποιος συνδυασμός. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς.
Είναι γνωστό ότι η ταύτιση μεταξύ κομμουνισμού και εγκλήματος λειτουργεί προκλητικά, σαδιστικά και σκανδαλιστικά στις παγκόσμιες κοινότητες της Αριστεράς που έπινε νερό στο όνομα του δόγματος “μπροστά στην ιδεολογική νίκη δεν μετρούν τα θύματα”. Ή σε όσους έχουν διαγράψει από τα ιδεολογικά τους τεφτέρια ότι βία δεν είναι μόνο οι εκτελέσεις, οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι μαζικές εξοντώσεις των “εχθρών” και των ταξικών αντιπάλων. Βία είναι και η ασύστολη χρήση του ψέματος ή της βολικής αλήθειας, της απάτης, η εξόντωση της προσωπικότητας, ο βιασμός της πραγματικότητας από τον ιδεολογικό φαλλό της ολοκληρωτικής εξουσίας. Εν τέλει, η εξουδετέρωση με κάθε τρόπο και μέσο της προσωπικότητας στο βωμό της ιδεολογικής κυριαρχίας που δεν είναι άλλη από την λενινιστική - σταλινική εκδοχή της εξουσίας.
Για αυτό ας αφήσουμε τις πλάκες με τα ορφανά του Στάλιν και τα διάφορα υποπαράγωγά τους. Και για να χαλαρώσουμε, λίγο, η ωριμότητα δεν έβλαψε κανέναν μας εκτός από τους πραγματικά βλαμμένους… Γιατί το να ζει κάποιος με τις ψευδαισθήσεις του είναι δικό του θέμα και δικαίωμα. Αλλά μην μας τα κάνει και τσουρέκια, μέρες που είναι...
[1] Σβετλάνα Αλεξίεβιτς “Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου”, εκδ. Πατάκης, μτφρ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, σελ. 22.
Η δηλούμενη αίσθηση περί φτώχειας δεν πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση των οικονομικών της χώρας, αλλά μάλλον από μία νοσταλγική σύγκριση με το παρελθόν
10°
