Αφού λοιπόν επέστρεψα από το Άμστερνταμ με το μυαλό φλαμπέ από την ηλίαση και χωρίς την άνεση του χρόνου, έως ότου χρειαστεί να ξαναμαζέψω την βαλιτσούλα μου για το Λονδίνο (πες με jet setter, πες με!), έψαχνα μία ιδέα για το επόμενο δοκιμαστήριο που να είναι αξιοπρεπής, χωρίς όμως να απαιτεί ιδιαίτερο κόπο, χρήματα και πολλές ώρες σε εξωτερικούς χώρους, γιατί έπρεπε να αναρρώσω.
«Πιες πολύ νερό» είχε να προτείνει η μαμά μου. Δεν βοήθησε και πολύ.
Στην αρχή σκέφτηκα να διαβάσω πέντε βιβλία στο διάστημα της μίας εβδομάδας, καταγράφοντας τις σκέψεις μου κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και έπειτα παρουσιάζοντας την προσωπική μου κριτική για το καθένα, όμως με πήρε ο ύπνος πριν τελειώσω καν την πρόταση. Άλλωστε, δεν μπορώ να σκεφτώ oύτε ένα άτομο που θα τον ενδιέφερε η άποψή μου για το «On The Road» του Keruac (αλλά σε περίπτωση που ενδιαφέρεσαι εσύ, η άποψή μου είναι η εξής: χρειάζεται περισσότερες τελείες).
Στη συνέχεια έτυχε να συζητήσω περί ρομαντικών ταινιών με μία από τις φίλες μου και κατέληξα να καβγαδίζω στα σοβαρά μαζί της για την τιμή του Hugh Grant στο Notting Hill, καθώς εκείνη υποστήριζε πως ο χαρακτήρας του εκβίαζε ψυχολογικά την Julia Roberts και ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΟΥΜΕ ΟΛΑ, ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ.
Έτσι προέκυψε η ιδέα των 15 rom coms μέσα σε μία εβδομάδα, από την ανάγκη μου να αποδείξω στη φίλη ότι κάνει λάθος και να αποκαταστήσω το όνομα του Hugh. Επίσης είμαι ρομαντική ψυχή και δεν λέω ποτέ όχι σε μία ερωτική ιστορία, αλλά αυτό ας μην βγει προς τα έξω, γιατί κινδυνεύει το street credit μου.
Η διαδικασία επιλογής των ταινιών που θα παρακολουθούσα είχε σκοπό να καλύψει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, από ασπρόμαυρα φιλμ μέχρι και παραγωγές του Netflix, ενώ έθεσα προσωπικό όριο πως οι ταινίες που βλέπω για πρώτη φορά δεν πρέπει να πέσουν κάτω από πέντε.
Ξεκίνησα λοιπόν με σκοπό να πάρω το σχήμα του καναπέ μου για τις επόμενες εφτά ημέρες, πιπιλώντας γρανίτες, κοκκινίζοντας μπροστά στην οθόνη κάθε φορά που οι πρωταγωνιστές φιλιούνται και βγάζοντας ορισμένα συμπεράσματα για τον έρωτα στο Hollywood.
It Happened One Night (1934)
(το είδα για πρώτη φορά)
Θεωρείται από πολλούς η πρώτη ρομαντική κομεντί που έχει ποτέ κυκλοφορήσει στον κινηματογράφο, έχει ως πρωταγωνιστές τον Clarke Gable και την Claudette Colbert και η υπόθεσή της είναι η εξής: Μία κακομαθημένη κληρονόμος το σκάει τη νύχτα πριν το γάμο της από τα πάντα, αλλάζει ταυτότητα για να μην την εντοπίσει ο πατέρας της και συναντάει όλως τυχαίως τον απένταρο και πρόσφατα άνεργο Peter, ο οποίος τη βοηθάει να δραπετεύσει. Καθώς την παρακολουθούσα, είχα ένα περίεργο deja vu, την αιτία του οποίου δεν μπορούσα να εντοπίσω μέχρι που μου ήρθε. Η κουβέρτα για παραβάν! Οι επιβάτες του λεωφορείου που αρχίζουν να τραγουδούν στο άσχετο! Η Elli που νομίζει ότι ο Peter την πρόδωσε για τη χρηματική αμοιβή! Η αρχόντισσα! Ο αλήτης! Να λοιπόν από πού εμπνεύστηκαν οι Έλληνες σεναριογράφοι του '60, ενώ βέβαια σκέφτηκαν μόνοι τους να κάνουν τη Βουγιουκλάκη «Πίπη» και τον Παπαμιχαήλ αντιπαθητικό. Το original φιλμ του Frank Capra πάντως είναι αξιαγάπητο, αν και λίγο αργό για τα σημερινά δεδομένα, βγάζει αρκετό γέλιο και η χημεία των πρωταγωνιστών είναι εκρηκτική. Ήταν μάλιστα η πρώτη ταινία που κέρδισε και τα 5 μεγάλα Oscar του 1934 (Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Α' Ανδρικού, Α' Γυναικείου, Σεναρίου) και περιλαμβάνει την πιο διάσημη σκηνή οτοστόπ του σινεμά. Την ευχαριστήθηκα.
Serendipity (2001)
(πρώτη φορά)
Είδα το Serendipity τρώγοντας δύο κομμάτια σπανακόπιτας, και αυτό ήταν το καλύτερο μέρος της ταινίας. Για άτομο που λατρεύει τον John Cusack όσο εγώ, είναι σχεδόν θαυμαστό το πόσο με έκανε να τον αντιπαθήσω σε αυτήν την μία ώρα και τριάντα τρία βασανιστικά λεπτά, αλλά πραγματικά ήθελα να τον χαστουκίσω στην baby face μούρη του σε κάθε σκηνή που τον έβλεπα. Ο τυπάς είναι έτοιμος να παντρευτεί μία υπέροχη κοπέλα που τον αγαπάει, του κάνει δώρα, κλαίει και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να τον χάσει, του δίνει όσο προσωπικό χώρο νομίζει πως χρειάζεται και εκείνος ως αντάλλαγμα της λέει ψέματα, ψάχνει να βρει την «αδερφή ψυχή του», επειδή είναι «πεπρωμένο», και τελικά την παρατάει στα κρύα του λουτρού ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΟΥΣ για να πάει να κάνει πατινάζ. Δεν ήθελα καθόλου να τα φτιάξει με την Kate Beckinsale στο τέλος (που και εκείνη απατάει τον αρραβωνιαστικό της) και από τα νεύρα μου έφαγα και τρίτο κομμάτι σπανακόπιτας.
Αφού συγχύστηκα τόσο πολύ με τη συμπεριφορά του Cusack, είπα να δω λίγο vintage Ryan Reynolds και μία ταινία που εξακολουθώ να θεωρώ από τις καλύτερες του είδους, αν και υποτιμημένη. Από υπόθεση είναι βασικά το How I Met Your Mother σε ένα δίωρο, όμως οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, ο Ryan άξιος πρωταγωνιστής και το βασικό love story μεταξύ του William και της φίλης του April είναι αξιαγάπητο και αρκετά πρωτότυπο για τα δεδομένα των ρομαντικών κομεντί, που συνήθως δεν αγγίζουν θέματα όπως το διαζύγιο και το γεγονός πως ερωτευόμαστε παραπάνω από μία φορά στην ζωή μας. Πόνεσε λίγο να τους βλέπω να ασχολούνται με την εκλογική καμπάνια του Bill Clinton εκτός από τα γκομενικά τους, γνωρίζοντας την τωρινή πολιτική κατάσταση της Αμερικής.
Ημέρα δεύτερη:
Pretty In Pink (1986)
Aχ, τα eighties. Δεν θα τα καταλάβω ποτέ. Oύτε τις βάτες, ούτε το μαλλί μέχρι τον Θεό, ούτε και το φόρεμα της Andie στην τελική σκηνή της ταινίας, που υποτίθεται ότι είναι πανέμορφο αλλά εμένα μου θυμίζει ρούχο εγκυμοσύνης που πλέον δεν βρίσκεις ούτε σε μαγαζί με μεταχειρισμένα. Το Pretty in Pink είναι γεμάτο με όλα τα κλισέ των εφηβικών ρομαντικών ταινιών, κάτι που κανονικά δεν μπορώ να θεωρήσω μεινονέκτημα διότι είναι υπεύθυνο (μαζί και με τις υπόλοιπες ταινίες του σεναριογράφου Tom Hughes) για όλα αυτά τα κλισέ αλλά και πάλι το βαρέθηκα. Έπρεπε να δω το Say Anything για να αγαπήσω και πάλι τον John Cusack.
Αναρωτήθηκα πάντως αρκετές φορές τι απέγινε η πρωταγωνίστρια Molly Ringwald η οποία μεσουρανούσε εκείνη την δεκαετία αλλά η καριέρα της δεν μπόρεσε να αντέξει. Επίσης ο James Spader στα νιάτα του ήταν ένα σέξυ κτήνος.
When We First Met (2018)
(πρώτη φορά)
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μέρα μεσημέρι με ένα μπολ παγωτό, το air condition να δροσίζει τον χώρο και χωρίς καμία άλλη υποχρέωση για την υπόλοιπη ημέρα (διότι τα είχα ακυρώσει όλα επειδή δεν ήθελα να βγω έξω), η ιδέα του να δω αυτό το ταινιάκι έμοιαζε υπέροχη. Συνδύαζε την αγάπη μου για ταξίδια στον χρόνο, είχε ρομαντική ιστορία, το τρέιλερ θύμιζε αρκετά το About Time που υπεραγαπώ και πρωταγωνιστής ήταν ο Adam Devine που είναι εξαιρετικός κωμικός και οι γκριμάτσες του με ξεκαρδίζουν (μην τον μπερδεύεις με τον Adam Levine, τον παίδαρο τραγουδιστή των Maroon5).
Γενικότερα δεν ήταν τελείως κακή, απλώς κουραστική από ένα σημείο και μετά και ενώ η ανατροπή ήταν χαριτωμένη, μπορούσες να καταλάβεις ότι θα συμβεί από πολύ νωρίς. Θα του δώσω αρκετούς πόντους πάντως για το μήνυμα που πέρασε ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να σε ερωτευτεί όσο και αν το προσπαθείς. Αν δεν βγαίνει, δεν βγαίνει. Πάμε παρακάτω!
When Harry Met Sally (1989)
Σας ακούω όλους εσάς που υποστηρίζετε ότι η καλύτερη σχέση σε κάθε rom com που σέβεται τον εαυτό της είναι εκείνη του μίσους που εξελίσσεται σε αγάπη, όμως η φιλία του Harry και της Sally που ωριμάζει και γίνεται έρωτας είναι αξεπέραστη και δεν δέχομαι καμία διαπραγμάτευση.
Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τη μόδα των eighties.
Προφανώς έβαλα τα κλάματα στον τελικό μονόλογο του Billy Crystal, εκεί που λέει πως όταν καταλαβαίνεις ότι θέλεις να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με κάποιον ανυπομονείς για το υπόλοιπο της ζωής σου να ξεκινήσει όσο πιο σύντομα γίνεται. ΠΟΥ θα βρεθεί ένας να τον ερωτευτώ και να βάλω αυτήν την ατάκα για caption στο instagram κάτω από μία φωτογραφία του;
Ίσως ο Matthew Mahogany (δεν θα μάθω ποτέ το κανονικό του όνομα και δεν έχω σκοπό να το γκουγκλάρω) να ντρέπεται για το rom com παρελθόν του πριν γίνει σοβαρός ηθοποιός, όμως ο λαός δεν ξεχνά. Και εδώ που τα λέμε, το How To Lose a Guy είναι από τις καλύτερες δουλειές του Π.Ο. (Προ Όσκαρ) κυρίως εξαιτίας της υπέροχης χημείας που είχε με την Kate Hudson.
Βεβαίως είχα αρκετές απορίες βλέποντάς την ξανά.
Η Andie το γνωρίζει ότι δουλεύει σε γυναικείο περιοδικό μόδας; Διότι αν θεωρεί τα άρθρα για ρούχα και παπούτσια ανούσια και επιθυμεί να γράφει για πιο «σοβαρά ζητήματα» ίσως έπρεπε να έχει παραιτηθεί από την αρχή. Eπίσης γιατί ενώ είχα ξεχάσει σχεδόν ολόκληρη την ταινία θυμόμουν ότι είχε η Andie ονομάσει το μόριο του Ben «Πριγκίπισσα Σοφία»; Γιατί το μυαλό μου επέλεξε να κρατήσει αυτήν την πληροφορία;
Eξαιτίας του overdose τηλεόρασης και του ότι ο έξω κόσμος απαιτούσε να γίνω και πάλι κοινωνικό ον, δεν μπόρεσα να δω άλλη ταινία. Έτσι το βράδυ ονειρεύτηκα τον Mahogany να με κερνάει hot dogs. Έχω περάσει και χειρότερους ύπνους.
Ημέρα τέταρτη:
How To Be Single (2016)
(πρώτη φορά)
Την Dakota Johnson δεν την συμπαθώ ιδιαιτέρως, γιατί 50 Shades of Grey. Ο τίτλος μου φάνηκε πολύ απλοϊκός. Το τρέιλερ δεν μου είπε τίποτα. Με μισή καρδιά ξεκίνησα εγώ και η granola μου να δούμε αυτήν την ταινία και τελικά μας εξέπληξε ευχάριστα. Καταρχάς στα εφτά πρώτα λεπτά είχε μπει τραγούδι της Taylor Swift επομένως προστέθηκαν αυτομάτως αρκετοί πόντοι. Εκτίμησα τη φεμινιστική τροπή που πήρε η πλοκή, τόσο με την πορεία της πρωταγωνίστριας σε σχέση με τους συντρόφους της όσο και με το γεγονός πως στο επίκεντρο της ιστορίας βρισκόταν η φιλία της με τον χαρακτήρα της Rebel Wilson.
Playing It Cool (2014)
(πρώτη φορά)
Αν νεύριασα με τον John Cusack στο Serendipity, σχεδόν έσπασα το laptop μου με τον Chris Evans σε αυτήν την ταινία, η οποία δεν έχει καμία δικαιολογία να έχει τόσο ενοχλητικό και σεξιστικό σενάριο ενώ κυκλοφόρησε το 2014. Ο πρωταγωνιστής ερωτεύεται μία κοπέλα σε σχέση, προσφέρεται να γίνει φίλος της χωρίς να την φέρει σε δύσκολη θέση και στην συνέχεια την φέρνει σε δύσκολη θέση μέχρι τους τίτλους τέλους. Με δικαιολογία το «πάλεψε για τη γυναίκα που αγαπάς», ο χαρακτήρας του Chris Evans εμφανίζεται μεθυσμένος στο σπίτι της (όπου μένει με το αγόρι της), της κλέβει το δαχτυλίδι αρραβώνων και το πετάει στην θάλασσα, επιμένει πως είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον ενώ η κοπέλα το έχει αρνηθεί ξανά και ξανά και τελικά πάει να την κλέψει την ημέρα του γάμου της. Και πρέπει εμείς να πιστέψουμε πως έτσι είναι ο έρωτας! Ο στα 10. Κρίμα τα μούσκουλα.
Bridget Jones's Diary (2001)
Έφερα μία από τις κολλητές μου στο σπίτι, εκείνη έφερε Ben & Jerry's και μαζί κάτσαμε να δούμε την καλύτερη ρομαντική κομεντί που έχει ποτέ υπάρξει. Τι να πρωτοπώ για το Bridget Jones;
Ότι έχει KAI Hugh Grant KAI Colin Firth στην καλύτερή τους φάση; Ότι το φιλί στο τέλος είναι το καλύτερο φιλί στον κινηματογράφο και με πιάνει μία ταχυπαλμία και μόνο που το σκέφτομαι; Ότι ο Colin Firth είναι γεννημένος για να παίζει διαφορετικές εκδοχές του Mr. Darcy; Ότι δεν ταυτίζομαι με καμία άλλη ηρωίδα όσο με την Bridget εκεί που μαγειρεύει σούπα και της βγαίνει μπλε; Βασικά χρειάζομαι ένα καινούριο άρθρο μόνο για αυτήν την ταινία. 10 στα 10.
Ημέρα πέμπτη: The Kissing Booth (2018)
(πρώτη φορά)
To είχα πάρει χαμπάρι πως έχει γίνει ένας χαμός με αυτήν την ταινία από τότε που άρχισε να προβάλλεται στο Netflix επειδή είναι τόσο κακιά που μπορεί να θεωρηθεί καλτ αλλά δεν είχα καταφέρει να την δω.
Ε, την είδα. Και είναι όντως καλτ.
Τα κλισέ των εφηβικών ταινιών που λέγαμε πριν εδώ κάνουν πάρτι, οι βασικοί ηθοποιοί δεν ξέρω αν προσπαθούν καν να παίξουν, η πλοκή είναι παραπάνω από απλοϊκή και οι συμπτώσεις που πάνε την ιστορία παρακάτω σου προκαλούν ντροπή. Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να σταματήσω να την βλέπω για κάποιον περίεργο λόγο. Επίσης, να τη απέγινε η Molly Ringwald! Παίζει την μαμά του αγοριού που ερωτεύεται η πρωταγωνίστρια. Ο οποίος φοράει δερμάτινα μπουφάν ενώ υποτίθεται ότι είναι καλοκαίρι στο Los Angeles και σε κανέναν δεν φαίνεται περίεργο.
Legally Blonde (2001)
Το χρωστούσα στον εαυτό μου να δω μία καλή ταινία, και τι καλύτερο από αυτόν τον φεμινιστικό ύμνο που λέει στα νεαρά κορίτσια πως το μόνο που χρειάζεται για να πετύχουν στην ζωή είναι η σκληρή δουλειά και να είσαι ο εαυτός σου; Το απίστευτο της υπόθεσης είναι πως μία μέρα μετά την προβολή ανακοινώθηκε επισήμως ότι θα γυριστεί και Legally Blonde 3 με πρωταγωνίστρια την Reese Witherspoon, το οποίο προφανώς προκάλεσα εγώ με τις μαγικές μου ικανότητες και την αγάπη μου για τον χαρακτήρα της Elle Woods.
Ημέρα έκτη:
You've Got Mail (1998)
Θέλω να παντρευτώ τον Tom Hanks σε αυτήν την ταινία και θέλω να παντρευτώ και την ταινία. Από τις πιο τρυφερές και όμορφες ιστορίες αγάπης που έχουν ποτέ γυριστεί και το δίδυμο Hanks-Ryan είναι αξεπέραστο. Την αγαπάω τόσο πολύ που ούτε καν γελάω με την τεχνολογία της ταινίας, τους χοντροκομμένους υπολογιστές και τους ήχους που έβγαζαν πριν σε συνδέσουν με το ιντερνετ.
The Proposal (2009)
Δεν θα ήταν ολοκληρωμένη αυτή η πρόκληση χωρίς λίγη Sandra Bullock. Από τις πιο αστείες κομεντί που υπάρχουν, με τους δυο τους να είναι απολαυστικοί σε κάθε σκηνή και την πλοκή να βασίζεται στο «μισούμε ο ένας τον άλλον αλλά πρέπει να υποδυθούμε το ζευγάρι» που πάντα είναι ζουμερό και ενδιαφέρον. Το γνωρίζω πως ο Ryan Reynolds είναι απασχολημένος με το να μεταλλάσσεται σε Deadpool αλλά αν κάποια στιγμή αποφασίσει να γυρίσει άλλη μία ρομαντική κομεντί, εγώ και η Sarah θα τον περιμένουμε.
Ημέρα έβδομη:
Notting Hill (1999)
H αφορμή για όλο αυτό το κάψιμο έπρεπε να μείνει τελευταία. Προκάλεσα την φίλη που ΤΟΛΜΗΣΕ να ξεστομίσει κακό λόγο για τον Hugh Grant σε αυτήν την ταινία να την δει μαζί μου μέσω Skype και μάσησε τα λόγια της γρηγορότερα από ότι μάσησα εγώ την μπάρα δημητριακών που έτρωγα. Ο Hugh σε αυτήν την ταινία είναι τέλειος: όμορφος, με σπίτι στο Notting Hill, βρετανικό χιούμορ να τρέχει από τα μπατζάκια του, αυτοσαρκασμό, χαριτωμένη αδεξιότητα και δικό του βιβλιοπωλείο. Όχι μόνο δεν εκβιάζει ψυχολογικά την Julia Roberts αλλά την ερωτεύεται ολοκληρωτικά και την αφήνει να τον πληγώσει ξανά και ξανά χωρίς καν να παραπονεθεί. Συγγνώμη δηλαδή που κάνει τέσσερα δευτερόλεπτα παραπάνω να το ξανασκεφτεί όταν του προτείνει να είναι μαζί αφού προηγουμένως του έχει ρίξει τρεις χυλόπιτες!
Συμπέρασμα πρώτο: Όλοι οι ωραίοι στις ρομαντικές κομεντί ονομάζονται Noah ή Ben ή Aaron και οι κοπέλες Elle ή Andie.
Συμπέρασμα δεύτερο: Αν όντως οι ρομαντικές κομεντί έχουν συμβάλει σε μία στρεβλή άποψη για το τι είναι ο έρωτας, αυτό δεν συμβαίνει επειδή μας ανεβάζουν τα στάνταρ για τους άνδρες και δεν μπορούμε να βρούμε κάποιον σαν τον John Cusack ή τον Chris Evans στην πραγματική ζωή. Οι περισσότεροι από αυτούς τους χαρακτήρες είναι εγωιστές και ρηχοί τύποι έτσι κι αλλιώς.
Ο τρόπος που οι ρομαντικές κομεντί έχουν επηρεάσει εμένα προσωπικά είναι στο ότι με έχουν κάνει να πιστεύω πως όταν σου αρέσει κάποιος, η ζωή ξαφνικά αποκτάει σενάριο. Η σχέση θα πρέπει να πηγαίνει συνεχώς μπροστά σύμφωνα με τους κανόνες μίας ιστορίας και έτσι αν υπάρχει χημεία με κάποιον, περιμένω από εκείνον να κάνει την πρώτη κίνηση, να περιμένει πριν απαντήσει στο μήνυμά μου για να με «ψήσει», να πει την τσαχπινιά για να με κάνει να γελάσω και να κάνει κάποια μεγάλη ρομαντική κίνηση για να με κερδίσει ολοκληρωτικά. Όταν αυτά δεν συμβαίνουν έτσι όπως θα συνέβαιναν σε μία ταινία, πολλές είναι οι φορές που μπερδεύομαι, απογοητεύομαι και τα παρατάω γρήγορα, με την σκέψη "he's just not that into you" (άλλη ταινία για να δω και αυτή).
Από την άλλη, μπορεί να τρέφω ένα crush για μήνες μόνο με ψίχουλα από την μεριά του όποιου μου αρέσει επειδή τον φαντάζομαι σαν ντροπαλό χαρακτήρα που δεν έχει το θάρρος να κάνει κίνηση ενώ θέλει. Έτσι όταν δεν συμβαίνει τελικά τίποτα και τα παρατάω, πληγώνομαι διπλά μόνο και μόνο επειδή έχω δημιουργήσει όλο αυτό στο μυαλό μου.
Ίσως ήρθε η ώρα να κλείσω για λίγο το laptop.
Αν έχεις ιδέες για επόμενα δοκιμαστήρια που θα μπορούσα να κάνω, μπορείς να τις μοιραστείς στα comments ή στο instagram μου!
17°
![When We First Met | Official Trailer [HD] | Netflix](/images/640x360/3/jpg/files/YouTube/d2sJNee7FQ4.webp "When We First Met | Official Trailer [HD] | Netflix")
