Όταν ο Μίκαελ και η Ντάφνα ειδοποιούνται από τον στρατό για τον θάνατο του γιου τους που υπηρετούσε τη θητεία του σε παραμεθόρια φυλάκιο, κυριολεκτικά διαλύονται. Κι ενώ η Ντάφνε προσπαθεί να καταπνίξει τη θλίψη της με αντικαταθλιπτικά, ο σύζυγός της βυθίζεται σε μια τυφλή οργή. Ώσπου έρχεται μια αναπάντεχη ανατροπή…
Ο σουρεαλισμός, το μαύρο χιούμορ και η αφηγηματική πρωτοτυπία (σπάσιμο του χρόνου, ανακάτεμα ιστοριών και ειδώνν καθώς και η προσθήκη ενός εξαίσιου animation που δίνει το υπαρξιακό στίγμα της ιστορίας) δεν χαρακτηρίζουν απλώς το φιλμ, αλλά το απογειώνουν παρά το θλιβερό θέμα του και του προσδίδουν μια αμφίσημη γοητεία που σε αρκετά σημεία καθηλώνει. Ένα τόσο σκληρό θέμα υπό άλλες κινηματογραφικές συνθήκες θα ήταν αφορμή για ατέλειωτο κλάμα. Όμως ο Μάοζ δεν έχει αυτό τον σκοπό. Μετά από τον «Λίβανο», που είχε αποσπάσει το 2009 τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ο ισραηλινός σκηνοθέτης επιστρέφει στα… πάτρια εδάφη για να περιγράψει μια νοσηρή πραγματικότητα, με βασικό στόχο να προβληματίσει. Οι στρατιωτικές εμπειρίες που περιγράφει συνθέτουν μια επίγεια παράνοια στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ο χορός ενός άντρα με το όπλο του. Πρόκειται για ένα σχήμα καθαρά αλληγορικό με θέμα την (ερωτική σχεδόν) δίψα της ζωής, η οποία όμως τείνει να καταργηθεί, όταν το πολεμικό αντικείμενο αρχίζει τη δική του ανεξέλεγκτη πορεία. Η ειρωνική πολιτική ματιά του Μάοζ πάνω στο καυτό κεφάλαιο «Ισραηλινός στρατός» και η καθόλου κολακευτική εικόνα τεσσάρων φαντάρων στα όρια της τρέλας που φλερτάρουν καθημερινά με τον θάνατο σε ένα απόκοσμο, εξωφρενικό (η απαγορευτική μπάρα στο κέντρο του πουθενά σηκώνεται συνήθως για να διαβούν καμήλες) και λασπωμένο περιβάλλον ήταν και η βασική αιτία για να προκαλέσει την αρνητική στάση της ίδιας της κυβέρνησης του Ισραήλ. Παρότι το «Foxtrot» κέρδισε το Ειδικό βραβείο της Eπιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετία αποκηρύχτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας του ως προπαγάνδα απαράδεκτη και ψευδής. Στο βαθιά ανθρώπινο και αντιπολεμικό «Foxtrot» ο Μάοζ μάς προσκαλεί σε έναν χορό θανάτου όπου τα παιχνίδια της μοίρας έχουν τον πρώτο αλλά, δυστυχώς, και τον τελευταίο λόγο, όπως φαίνεται και στο φινάλε του έργου.
Οι νεόνυμφοι Λίζα και Γιάκομπ πηγαίνουν ταξίδι του μέλιτος στην επαρχία της Δανίας, χωρίς να γνωρίζει ο Γιάκομπ τον τελικό προορισμό, καθώς η Λίζα έχει κάνει μυστικά όλες τις προετοιμασίες.
Ατμοσφαιρικό, λιτό και μελαγχολικό, το «Αγκάθι» είναι η ολοκληρωμένη διαδρομή ενός μεγάλου έρωτα. Μια ειδυλλιακή ερωτική σχέση αρχίζει να σκοτεινιάζει με το πέρασμα του χρόνου και να αποκτά βαρίδια που δύσκολα μπορούν να αφαιρεθούν από τους δύο ερωτευμένους. Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους ταινίες (πρόκειται για μια ελληνοδανέζικη συμπαραγωγή) ο Τζάφκας αφηγείται μια ψυχολογικά σκληρή και επώδυνη συναισθηματική περιπέτεια που κλιμακώνεται από αστοχίες, λαθεμένες εκτιμήσεις και ανασφάλειες των δύο ερωτευμένων. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης επιλέγει το στοιχείο του θρίλερ για να οδηγηθεί στα ερωτικά λημέρια και με ατού του την εικαστική μεγαλοπρέπεια (ονειρικές σεκάνς δένουν εξαίσια με καλογυρισμένα μονοπλάνα) κερδίζει εύκολα το στοίχημα της κομβικής πρώτης ταινίας.
Τη νύχτα της 2ας Μαρτίου του 1953, ο Ιωσήφ Στάλιν πεθαίνει και μια ολόκληρη χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα.
Τα πραγματικά γεγονότα που ακολούθησαν το θάνατο του Στάλιν αποτέλεσαν το υλικό του graphicnovel των γάλλων Φαμπιάν Νουρί και Τιερί Ρομπάν στο οποίο βασίστηκε η εξωφρενικά κωμική αυτή ταινία. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Αρμάντο Ιανούτσι ποντάρει έξυπνα στη χιουμοριστική αποδόμηση ενός κρίσιμου ιστορικού γεγονότος, όπως ο θάνατος του «πατερούλη», για να δώσει τη σπαρταριστή εικόνα του πολιτικού καθεστώτος της ΕΣΣΔ. Ο βασικός πυρήνας του φιλμ σχηματίζεται από τις προσωπικές φιλοδοξίες, τους ελιγμούς, τις ανίερες συμμαχίες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα των στελεχών εκείνων –μαζί και ο υιός Στάλιν που πάντως κανείς από τους αετονύχηδες πολιτικούς δεν του δίνει σημασία– που στόχευαν στο ύψιστο αξίωμα. Όλοι οι βασικοί χαρακτήρες είναι δουλεμένοι στην εντέλεια αλλά εκείνος που ξεχωρίζει με διαφορά είναι ο θεσπέσιος Μπουσέμι στον ρόλο του Νικίτα Χρουστσόφ, που αποδείχτηκε πιο ραδιούργος όλων των αντιπάλων του και χρίστηκε άξιος διάδοχος του Στάλιν.
Do it Yourself (**) Σκηνοθεσία: ΔημήτρηςΤσιλιφώνης
Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μυρτώ Αλικάκη, Μάκης Παπαδημητρίου, Θέμης Πάνου, Χρήστος Λούλης
Ένας κομπιναδόρος συμφωνεί να εμφανιστεί σε βίντεο που θα κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο και έχει σκοπό να αποκαταστήσει τη δημόσια εικόνα ενός επιφανή επιχειρηματία, αγνοώντας ότι μετά από την προβολή του βίντεο έχει κανονιστεί η δολοφονία του.
Γουστόζικη και εξωφρενική ελληνική περιπέτεια με δομή που θυμίζει ζωντανό βίντεογκέιμ και ακατάπαυστη δράση που ελάχιστα ενδιαφέρεται να γίνει ρεαλιστική ή ελάχιστα πειστική. Όμως ο Τσιλιφώνης δεν νοιάζεται τόσο για την ουσία όσο για το θέαμα, βγάζοντας τη γλώσσα σε όλες τις συμβατικές νόρμες αφήγησης. Με δάνεια από «Saw» (πολύτιμη η συνδρομή του διευθυντή φωτογραφίας Άγγελου Παπαδόπουλου στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα) μέχρι και Ταραντίνο, ο σκηνοθέτης συνθέτει ένα καλογυρισμένο και στιλάτο φιλμ που πατάει στην τεχνολογία του σήμερα (το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πρωτεύοντα ρόλο στη δράση) και διαθέτει απρόβλεπτες κωμικές ανατροπές σαν εκείνη γύρω στα μέσα του φιλμ που η φωνή του αφηγητή μάς ενημερώνει ότι υπάρχει ακόμη αρκετό σασπένς στην ιστορία!
ΑΚOΜΗ
»»»Μετριότατο και δίχως ουσιαστικό λόγο ριμέικ του «Επισκέπτη της νύχτας» (με τον πιο διάσημο ρόλο του Τσαρλς Μπρόνσον), που εδώ βαφτίζεται «Deathwish» (*)με σκηνοθέτη τον Ιλάι Ροθ και πρωταγωνιστή τον Μπρους Γουίλις ως ο ευρηματικός γιατρός ο οποίος διψάει για εκδίκηση σε μια ταινία που δικαιώνει 1.000% την αυτοδικία.
»»» Το απρόβλεπτα σαρδόνιο και αντρεπτικό «Momanddad»(**1/2) έχει το ντεζαβαντάζ της (ακόμη μιας) σαλεμένης ερμηνείας του ΝίκολαςΚέιτζ αλλά κερδίζει μέτρα εκτίμησης και θαυμασμού λόγω του μακάβριου χιούμορ καθώς και της πειραγμένης ευφάνταστης και σπλάτερ σκηνοθεσίας του Μπράιαν Τέιλορ. Το ανίερο στόρι αφορά σε επιδημία που κάνει τους γονείς να σκοτώνουν τα τέκνα τους!
»»» Στο «Παιχνίδι του δολοφόνου» (Hangman) ο Αλ Πατσίνο υποδύεται τον πρώην ντετέκτιβ που αναζητά τα ίχνη σίριαλ κίλερ ο οποίος παίζει «κρεμάλα» με τα θύματά του, »»»ενώ στα δύο παιδικά φιλμ της εβδομάδας το «Η μεγάλη κακιά αλεπού και άλλες ιστορίες» περιγράφει ιστορίες από μια φάρμα και το «Επιχείρηση μαμά» από τη Δανία είναι επηρεασμένο από τους μαγικούς κόσμους της Άστριντ Λίντγκρεν (συγγραφέα της «Πίπης Φακιδομύτης»).
14°
