«Γλώσσα από μάρμαρο», της Ιφιγένειας Θεοδώρου,
εκδ. Διάπλαση, σελ. 326
Η Ιφιγένεια Θεοδώρου για μία ακόμα φορά ταξιδεύει πρώτα η ίδια εκεί όπου τα βιβλία της οδηγούν, εμάς τους μακάριους αναγνώστες της να ανακαλύψουμε μαζί της τόπους κι ανθρώπους, να ερμηνεύσουμε τις επιλογές και τις συμπεριφορές τους, τα πάθη και τα αισθήματά τους μέσα από μια τεχνική ανατροπών που καθιστά το βιβλίο ενδιαφέρον και συναρπαστικό. Η «γλώσσα από μάρμαρο» σηματοδοτεί τη στάση της ζωής που επιλέγουν οι ήρωες, τη σιωπή για όσα συνέβησαν στο παρελθόν, αλλά και για όσα διαδραματίζονται στο παρόν, πάνω σε μια πανέμορφη χερσόνησο, την Αλυκή της Θάσου, ένα αρχαίο λατομείο μαρμάρου, που η ανθρώπινη βουλιμία προσπαθεί να κατασπαράξει μετατρέποντας το παρθένο τοπίο σε τουριστικό θέρετρο. Το τοπίο διασώζεται και η πεισματική συνένοχη σιωπή του περίγυρου θα σπάσει και μέσα από τα κομμάτια της θα αναδυθούν οι μορφές δυο γυναικών που συνυπάρχουν σε όλο το μυθιστόρημα ως δυνάμεις, αξίες, ιδέες και καταστάσεις αντίρροπες. Η γυναίκα-ψάρι που βουτάει στο βυθό της σιωπής και η γυναίκα-πουλί που βγάζει φτερά και δραπετεύει. Καταλύτης σε όλα αυτά η αγάπη του Σάββα για τον γενέθλιο τόπο και ο έρωτας για την παιδική φίλη του, ο έρωτας που διατρέχει από άκρη σε άκρη τη ραχοκοκαλιά του βιβλίου και σαν το θαλάσσιο ρεύμα που καθαρίζει κάθε απόγευμα τη θάλασσα της Αλυκής, φέρνει τη κάθαρση στις ζωές των ηρώων. Η γραφή της Θεοδώρου, λιτή, δωρική και με ανάλογη ένταση μας οδηγεί να δούμε κατάματα το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και της βίας ενάντια στο περιβάλλον, αφού χειρίζεται το υλικό της με ευαισθησία και ωριμότητα ξεπερνώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν στη λογοτεχνική προβολή ενός τόσο δύσκολου κοινωνικού θέματος. - Νίκος Μεγγρέλης
«Το Κορίτσι με το Σακίδιο» Φώτης Καλαμαντής, εκδ. Έναστρον
«You like it baby? Tell me that you like it», ενώ εκείνη κρατιόταν να μην ρωτήσει «ποιο;» και άφηνε ηδονικές κραυγές με όση περισσότερη πειστικότητα την είχε εφοδιάσει η εμπειρία της. Τη λένε Τζούλια. Ήρθε στην Ελλάδα από το Αφγανιστάν, παράνομα. Και για να χρηματοδοτήσει το ταξίδι της στην Κεντρική Ευρώπη, μπλέκει με το δίκτυο-υπηρεσία «συνοδών» της ρωσικής μαφίας στην Αθήνα. Κουμάντα κάνει ο Βαλεντίν. Γνωρίζει τον Άρη, που ψάχνει κι αυτός τη μεγάλη μπάζα. Και μπλέκουν μαζί σε μια ιστορία, όπου νομοτελειακά το τέλος της θα είναι θανάσιμο, γιατί τέτοια κυκλώματα δεν συγχωρούν ούτε τους δραπέτες ούτε όσους πάνε να τα ρίξουν.
Στις δεκαοκτώ μέρες που διαρκεί η ιστορία, σε αυτή την Αθήνα της σύγχυσης και της άρπα κόλας, με ΜΚΟ, χορηγίες, σπόνσορες και οργανώσεις αλληλεγγύης, ο Καλαμαντής στήνει ένα κατάμαυρο μυθιστόρημα όπου σεξ, πολιτική, κομπίνα και απελπισία, πάνε πακέτο με την αθωότητα αλλά και το χιούμορ. Μπουρδελάκια παράνομα, περιθωριακοί κυβερνητικοί παράγοντες και σκοτεινά πολιτικά σύμπαντα, σε μια εφ’ όλης πειστικά δομημένη αφήγηση, όπου αυτό που για τους άλλους δείχνει αδιανόητο, εδώ τεκμαίρεται και κινεί τα νήματα. Σεξ, δολοπλοκίες, φόνοι, ριξίματα, μεταναστευτικό, αντίπαλες συμμορίες, φτηνά ξενοδοχεία, υποφωτισμένες καβάτζες, πορνεία με το κιλό και διαολεμένα ανταλλάγματα. Θα τα καταφέρουν ο Άρης και η Τζούλια να την κοπανήσουν αλώβητοι; Γιατί, ναι, όπως σε κάθε νουάρ που σέβεται τον εαυτό του, το πρωταγωνιστικό δίδυμο κινείται παρακρουσιακά αλλά και ερωτικά. «Το καλό όμως, όπως και το κακό, δεν είναι απλές έννοιες. Είναι εύκολο να πεις πως ο θάνατος, ας πούμε, είναι κακό, ενώ το παγωτό βανίλια είναι καλό. Δεν είναι όλα έτσι ξεκάθαρα, όμως. Υπάρχουν πράγματα που τα τυλίγει ένα ηθικό και αισθητικό ημίφως. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος και υποχρεωτικά τα δέχεσαι έτσι, όπως είναι. Η ζωή στις μέρες μας είναι η βασική ιδέα του νουάρ». - Στέφανος Τσιτσόπουλος
24°
