Το τσουλάκι των ονείρων του

Σκληρή η καρέκλα του θρανίου και ο κώλος άβολα. Καθόταν μόνιμα πάνω στο λυγισμένο πόδι της «για πιο αναπαυτικά». Του έγραφε μηνύματα με μαρκαδόρο στη σόλα απ’ τα σταράκια της. Θρανίο τελευταίο, μυστικά όλα. Αυτός πήγαινε δήθεν στο τέλος της αίθουσας για να επιτηρήσει την τάξη της τάξης και την αταξία της Λίζας. Γρίφοι όπως «Αν βρεις το κόκκινο, θ’ ανάψει πράσινο» που λύνονταν μ’ ένα σκύψιμό της για μια πεσμένη γόμα, αλλά που μέχρι να λυθούν και ν’ αποκαλυφθεί το κόκκινο εσώρουχο, έδιναν μιαν αγωνία.

Η Λίζα έδειχνε να είναι το τσουλάκι των ονείρων του. Εκείνο ακριβώς το κορίτσι της ταινίας που παρενοχλεί τον συνδαιτυμόνα στην απομόνωση του τραπεζομάντηλου. Πόδι γυμνό, τριβή, στύση, αμηχανία και ενθουσιασμός για το κορίτσι που όλα τα τολμά.

Ένα απόγευμα πριν το σχόλασμα, ο γρίφος στη σόλα το γύρισε στην πρόκληση… «Σε βαρέθηκα», του είπε με τον μαύρο μαρκαδόρο. Το κουδούνι χτύπησε, η αίθουσα άδειασε. Την πλησίασε, γονάτισε και της έβγαλε το παπούτσι. Διάβασε ξανά το μήνυμα και με μια κίνηση το πέταξε απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Ήταν το αναγκαίο βήμα για να αποδεσμευτεί η Λίζα από το ένα της μπατζάκι. Το δεύτερο δεν ενοχλούσε σημαντικά.