Τρίχες, αποτσίγαρα, σάλιο: Αυτό που συνέβη με το DNA ανυποψίαστων ανθρώπων

Η καλλιτέχνις Heather Dewey-Hagborg για καιρό αναζητούσε σκόρπιο DNA, εντελώς άγνωστων σε αυτήν ανθρώπων, στα σκουπίδια. Συνέλεγε τρίχες, αποτσίγαρα, τσίχλες και άλλα αντικείμενο από δημόσιους χώρους, κυρίως από τα σκουπίδια, ωστόσο.

Τι τα ήθελε; Και κυρίως γιατί αναζητούσε το DNA αγνώστων σε αυτές της τις μάλλον ρυπαρές αναζητήσεις; Για τις ανάγκες ενός μάλλον προκλητικού πρότζεκτ που στόχο είχε τη δημιουργία ρεαλιστικών πορτρέτων από ανθρώπους που δεν είχε συναντήσει ποτέ, πορτρέτα βασισμένα αποκλειστικά στο DNA τους.

Η Hagborg έτσι και αλλιώς εστιάζει την Τέχνη της στις αχαρτογράφητες συσχετίσεις τεχνολογίας, ανθρώπινης ταυτότητας και καλλιτεχνικών αναζητήσεων και το να αναπλάσει τα πρόσωπα ανθρώπων που δεν γνώριζε, μόνο μέσα από το DNA τους ήταν για εκείνη τεράστια πρόκληση.

Χρησιμοποιώντας τεχνολογία γενετικού φαινοτυπισμού κατάφερε να αναλύσει το DNA των ανακαλύψεών της στους κάδους σκουπιδιών και να φανταστεί ή για την ακρίβεια να προβλέψει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των κατόχων τους, όπως το χρώμα των ματιών, η δομή του προσώπου τους και κυρίως τη χώρα καταγωγής τους και τη φυλή στην οποία ανήκουν.

Ό,τι προέκυψε ως αποτέλεσμα από αυτή τη διαδικασία μετατράπηκε σε τρισδιάστατο εκμαγείο, μια σειρά από πρόσωπα δηλαδή, τα οποία στη συνέχεια εκτυπώθηκαν με 3D εκτυπωτή. Αυτό που τελικά προέκυψε ήταν ένας σεβαστός αριθμός αρκετά αληθοφανών προσώπων, μέσα από ένα περίεργο πάντρεμα της τεχνολογίας με την επιστήμη και την Τέχνη.

Ωστόσο, το έργο της καλλιτέχνιδας εκτός από εντύπωση προκάλεσε και σοβαρούς προβληματισμούς για το κατά πόσο είναι ηθικό να προχωρά κανείς σε μία τέτοια κίνηση, κάνοντας χρήση του dna ανυποψίαστων ανθρώπων που δεν αποκλείεται επισκεπτόμενοι την έκθεση να συναντήσουν ένα κομμάτι τους εαυτού τους στη δημιουργία του οποίου δεν συναίνεσαν ποτέ.

Σχετικό Άρθρο

Κοσμος Politico: Η Ευρώπη ονειρεύεται να απογαλακτιστεί από την αμερικανική τεχνολογία, αλλά...

Newsroom 05.06.2025, 09:27

Κλέβοντας απολύτως νόμιμα το DNA άγνωστων προς εκείνην ανθρώπων

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακά αληθοφανή πρόσωπα, κάτι μεταξύ επιστήμης και τέχνης, αλλά και κάτι που προκαλεί έντονο προβληματισμό, ειδικά 10 χρόνια περίπου μετά την πρεμιέρα αυτού του πρότζεκτ και ενώ η Τεχνητή Νοημοσύνη κάνει ακόμα πιο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο ανθρώπινο και το android. 

Το έργο της Hagborg με τίτλο Stranger Visions, βασίστηκε αποκλειστικά σε γενετικό υλικό που άνθρωποι, όπως όλοι εμείς, άφησαν πίσω τους κάποια στιγμή που μπορεί να χτενίζονταν και να πέταξαν τις τρίχες στα σκουπίδια του σπιτιού τους ή φτύνοντας την τσίχλα τους σε έναν δημόσιο κάδο απορριμμάτων σε κάποιον δρόμο. Κοινώς, η καλλιτέχνις δεν χρησιμοποίησε κάποια φωτογραφία ή άλλο προσωπικό δεδομένο για το πρότζεκτ της, ωστόσο, χρησιμοποίησε το πιο προσωπικό όλων σε μια εποχή που οι βιομετρικές μας πληροφορίες πωλούνται και αγοράζονται, διέπονται από νόμους και έγγραφα περί συναίνεσης και πάει λέγοντας.

Κατά την ίδια πάντως και τα όσα αναφέρει στην προσωπική της ιστοσελίδα, δικό της ζητούμενο είναι να καταδειχθεί το πόσο η επιστήμη μπορεί να μην έχει όρια, πόσο λίγα κύτταρά μας μπορεί να είναι αρκετά για την «ανακατασκευή» του προσώπου μας τη στιγμή που αγωνιζόμαστε για τη μοναδικότητά μας και το πώς τελικά μπορεί να μην είμαστε ούτε όσο ανώνυμοι πιστεύουμε και φυσικά να μην απολαμβάνουμε ιδιωτικότητα ποτέ.